Οι συνθήκες ανελευθερίας, καθολικής «γραμμής» και απόλυτης μονομέρειας ιδίως στις τηλεοράσεις, αλλά και στη μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου, έχουν δημιουργήσει ένα «δυστοπικό» περιβάλλον εργασίας για τους δημοσιογράφους, που απαντάται σε αυταρχικά και μη δημοκρατικά.. καθεστώτα. Στα «σκληρά» συγκροτήματα η παραμικρή απόκλιση από τη «γραμμή» μπορεί να είναι μοιραία και να οδηγήσει σε απόλυση. Πώς είναι να δουλεύεις σε ένα τέτοιο, «σκληρό» περιβάλλον, όντας αριστερός;
«Εμείς εδώ ξαναγράφουμε την πολιτική ιστορία της χώρας» μας λέει σκωπτικά στέλεχος καναλιού, που ξέρει ότι είναι καταδικασμένο να μην πάρει ποτέ θέση ευθύνης, αρχισυντάκτη ή διευθυντή, λόγω πολιτικών φρονημάτων. «Εμάς μας κρατάνε εδώ γιατί τους βγάζουμε δουλειά και με χαμηλούς μισθούς. Όπως και οι δηλωμένοι ΚΚΕδες, καλή δουλειά και φθηνά».
Όσο για την ατζέντα, «πραγματικά δεν ξέρω αν τη ‘γραμμή’ τη διαμορφώνουν τα μέσα και την παίρνει η κυβέρνηση ή αν τη φτιάχνει η κυβέρνηση και την παίρνουν τα μέσα» μας λέει. «Υπάρχουν τρεις κατηγορίες δημοσιογράφων: τα “πιστόλια”, που κατεβάζουν τη γραμμή της κυβέρνησης για όλα τα θέματα, οι “συμβιβασμένοι”, που παίρνουν έναν ικανοποιητικό μισθό και προσπαθούν να κρατήσουν κάποιες ισορροπίες, και οι “αδιάφοροι”, μεσαία και κατώτερα στελέχη, που τρέχουν τη γραμμή του μαγαζιού».
Σε σχέση με παλιά; «Παλαιότερα τα κανάλια προσπαθούσαν να κρατήσουν ισορροπίες. Πριν από την οικονομική κρίση όσοι διαφωνούσαν έφευγαν και έβρισκαν δουλειά αλλού. Σήμερα έχουμε φτάσει πολιτικοί συντάκτες να πηγαίνουν το κείμενό τους στον διευθυντή να το εγκρίνει».
«Δεν παρεμβαίνουν στα κείμενά μου, όμως άλλα λέει το κείμενο, άλλα λέει ο τίτλος» λέει με χιούμορ στην ΑΥΓΗ συντάκτης μεγάλης ειδησεογραφικής ιστοσελίδας. Και εξηγεί: «Στο πολιτικό - οικονομικό δεν περνάει τίποτα χωρίς την αυστηρή ματιά του αρχισυντάκτη και γίνεται αυστηρή επιλογή ‘τι μας ενδιαφέρει’ και τι όχι. Ορισμένα θέματα δεν γράφονται καθόλου. Όμως, από ένα σημείο και μετά όλα μπαίνουν στον αυτόματο πιλότο, γνωριζόμαστε. Για παράδειγμα δεν μου ζητούν να γράψω κάτι οριακό, κάτι υβριστικό. Αυτό το γράφουν μόνοι τους. Ξέρουν ότι αυτή είναι η κόκκινη γραμμή μου, δεν με κοντράρουν».
Όμως σε όλο αυτό υπάρχει ένα όριο, ένα ταβάνι. Πώς γίνεται η διαχείριση; «Εγώ προσπαθώ να κινηθώ και σε πεδία που μου δίνουν μεγαλύτερη άνεση, έξω από την καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση, να βρω διέξοδο με αυτό τον τρόπο» μας λέει. Και συμπληρώνει ότι το κλίμα μέσα στο newsroom μεταξύ των δημοσιογράφων είναι εξαιρετικό: «Τι νομίζεις, στα σάιτ δουλεύουνε στην πλειονότητά τους παιδιά 20 και 30 χρόνων, οι περισσότεροι δεν έχουν κάνει δημοσιογραφία, δεν ενδιαφέρονται καν για τα κοινά, δεν έχουν την κουλτούρα της εφημερίδας, του ρεπορτάζ, όπως παλιά. Κάνουν όλη μέρα copy - paste, παίρνουν 800 ευρώ και τη βγάζουνε. Οι παρεμβάσεις τούς φαίνονται σαν κάτι φυσιολογικό».
«Εμείς εδώ ξαναγράφουμε την πολιτική ιστορία της χώρας» μας λέει σκωπτικά στέλεχος καναλιού, που ξέρει ότι είναι καταδικασμένο να μην πάρει ποτέ θέση ευθύνης, αρχισυντάκτη ή διευθυντή, λόγω πολιτικών φρονημάτων. «Εμάς μας κρατάνε εδώ γιατί τους βγάζουμε δουλειά και με χαμηλούς μισθούς. Όπως και οι δηλωμένοι ΚΚΕδες, καλή δουλειά και φθηνά».
Όσο για την ατζέντα, «πραγματικά δεν ξέρω αν τη ‘γραμμή’ τη διαμορφώνουν τα μέσα και την παίρνει η κυβέρνηση ή αν τη φτιάχνει η κυβέρνηση και την παίρνουν τα μέσα» μας λέει. «Υπάρχουν τρεις κατηγορίες δημοσιογράφων: τα “πιστόλια”, που κατεβάζουν τη γραμμή της κυβέρνησης για όλα τα θέματα, οι “συμβιβασμένοι”, που παίρνουν έναν ικανοποιητικό μισθό και προσπαθούν να κρατήσουν κάποιες ισορροπίες, και οι “αδιάφοροι”, μεσαία και κατώτερα στελέχη, που τρέχουν τη γραμμή του μαγαζιού».
Σε σχέση με παλιά; «Παλαιότερα τα κανάλια προσπαθούσαν να κρατήσουν ισορροπίες. Πριν από την οικονομική κρίση όσοι διαφωνούσαν έφευγαν και έβρισκαν δουλειά αλλού. Σήμερα έχουμε φτάσει πολιτικοί συντάκτες να πηγαίνουν το κείμενό τους στον διευθυντή να το εγκρίνει».
«Δεν παρεμβαίνουν στα κείμενά μου, όμως άλλα λέει το κείμενο, άλλα λέει ο τίτλος» λέει με χιούμορ στην ΑΥΓΗ συντάκτης μεγάλης ειδησεογραφικής ιστοσελίδας. Και εξηγεί: «Στο πολιτικό - οικονομικό δεν περνάει τίποτα χωρίς την αυστηρή ματιά του αρχισυντάκτη και γίνεται αυστηρή επιλογή ‘τι μας ενδιαφέρει’ και τι όχι. Ορισμένα θέματα δεν γράφονται καθόλου. Όμως, από ένα σημείο και μετά όλα μπαίνουν στον αυτόματο πιλότο, γνωριζόμαστε. Για παράδειγμα δεν μου ζητούν να γράψω κάτι οριακό, κάτι υβριστικό. Αυτό το γράφουν μόνοι τους. Ξέρουν ότι αυτή είναι η κόκκινη γραμμή μου, δεν με κοντράρουν».
Όμως σε όλο αυτό υπάρχει ένα όριο, ένα ταβάνι. Πώς γίνεται η διαχείριση; «Εγώ προσπαθώ να κινηθώ και σε πεδία που μου δίνουν μεγαλύτερη άνεση, έξω από την καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση, να βρω διέξοδο με αυτό τον τρόπο» μας λέει. Και συμπληρώνει ότι το κλίμα μέσα στο newsroom μεταξύ των δημοσιογράφων είναι εξαιρετικό: «Τι νομίζεις, στα σάιτ δουλεύουνε στην πλειονότητά τους παιδιά 20 και 30 χρόνων, οι περισσότεροι δεν έχουν κάνει δημοσιογραφία, δεν ενδιαφέρονται καν για τα κοινά, δεν έχουν την κουλτούρα της εφημερίδας, του ρεπορτάζ, όπως παλιά. Κάνουν όλη μέρα copy - paste, παίρνουν 800 ευρώ και τη βγάζουνε. Οι παρεμβάσεις τούς φαίνονται σαν κάτι φυσιολογικό».
- από ρεπορτάζ της Αγγέλας Νταρζάνου στην Αυγή
