Η σύγκριση της διαδικτυακής «Στέλλας» τού Εθνικού, το Σάββατο, με τη διαδικτυακή «Χίμαιρα» του Πορεία, την Κυριακή, είναι πολλά με λίγα. Το πολλά τού Θεάτρου Πορεία, τα λίγα τού Εθνικού Θεάτρου. Το θέμα, όμως, δεν είναι η σύγκριση και ο νικητής. Το θέμα είναι η «νέα «συνθήκη» τού Θεάτρου που, όντας ερμητικά κλειστό και άπραγο, αναγκάζεται να βγει σε εκείνο που λέμε κυβερνοχώρο (τι νεολογισμός και
αυτός!) για να βρει αέρα και να ανασάνει. Το Σάββατο η ανάσα έβγαλε μπουρμπουλήθρες με τόσες ατέλειες και κακοτεχνίες που υπήρχαν· την Κυριακή το Θέατρο πήρε ποσότητες οξυγόνου, ανάσανε και κέρδισε πόντους.
Τα πλάνα, και η όλη ατμόσφαιρα, μετέφεραν τον αέρα τού πάντα ζεστού θεάτρου της οδού Τρίκορφων. Με λίγη φαντασία είχες τη γοητευτική αίσθηση ότι ήσουν μέσα σε θεατρική αίθουσα. Η γνωστή επιμονή τού
Δημήτρη Τάρλοου στις υποκριτικές, αισθητικές και τεχνικές λεπτομέρειες φάνηκαν και εδώ, στη διαδικτυακή προσέγγιση της παράστασής του. Το Θέατρο Πορεία έμοιαζε σαν έτοιμο από καιρό για αυτό το τολμηρό εγχείρημα: δηλαδή το αναγκαστικό πέρασμα στο Διαδίκτυο.
- από κείμενο του Διονύση Βραϊμάκη στο Ηarddog (oλόκληρο ΕΔΩ)
