Σήμερα θα μιλήσουμε για την αγάπη. Καταιγισμός ευχών αυτές τις μέρες, δημόσια και ιδιωτικά, σε όλες τις ευχές μια λέξη έχει σέντερ στέιτζ: Αγάπη.
Βγήκα να περπατήσω όσο τα παιδιά κοιμούνται ακόμη και σκεφτόμουν αν ξέρουμε στην πραγματικότητα τι είναι αυτό που ευχόμαστε. Αν έχουμε την παραμικρή ιδέα.
Τι είναι η αγάπη, μάι λέιντις εντ τζεντς;
Σκέφτηκα να σας βάλω μια άσκηση. Φάτε, πιείτε και κάντε την μετά, αντί να χαζολογάτε:..
Σκεφτείτε τώρα πόσες από αυτές τις φορές το εννοούσατε πραγματικά. Και πόσες φορές το τιμήσατε με τις πράξεις σας μακροπρόθεσμα.
Διότι η αγάπη είναι μακροπρόθεσμη κατάσταση, μην πεταχτεί κανείς και πει την κλασική μαλακία "εκείνη τη στιγμή το εννοούσα, αλλά σε ένα μήνα όχι".
Όποιος το πει αυτό να πα να κοιταχτεί.
Προχθές, λοιπόν, ήρθε ένα τραπέζι που είχα παραγγείλει τον καιρό του Νόε και κάτσαμε με τον Άλεξ να το μοντάρουμε.
Πάνω από τα κατσαβίδια πιάσαμε το μπλα μπλα.
Και μου 'ρθε και του είπα κάτι:
"Να μην είσαι πολύ αυστηρός με τον πατέρα σου".
Θύμωσε, κόντεψε να μου βγάλει το μάτι με το κατσαβίδι.
"Ρε Άλεξ, τόσο ήξερε, τόσο έκανε. Να αποφασίσεις εάν θα τον αγαπάς γι αυτό που είναι. Και να σταματήσεις να σκέφτεσαι τι θα έπρεπε να είναι, τι θα ήθελες να είναι, τι δεν είναι. Κι αν αποφασίσεις ότι δεν τον αγαπάς, δεν τρέχει κάτι. Δεν είναι υποχρεωτικό".
Είναι μια πολύ βασική και πάρα πολύ δύσκολη απόφαση σ' αυτή τη ζωή να μάθεις ν' αγαπάς.
Κανείς μας δεν έμαθε, νομίζω.
Πολύ απαίδευτα και στετεοτυπικά και αντικρουόμενα πρότυπα η γενιά που μας μεγάλωσε, πολύ ανταγωνιστικός ο κόσμος στον οποίο μεγαλώσαμε, πολύς ο φόβος του “μεγαλώνω”, άλλος τόσος του "επιτυγχάνω/αποτυγχάνω", εκείνος της μοναξιάς, γενικά πολλά και ΟΛΑ λάθος.
Ούτε ν' αγαπάμε μάθαμε, ούτε ν' αγαπιόμαστε.
Διότι, αρχικά, δεν μάθαμε ν' αγαπάμε τους εαυτούς μας.
Ούτε τους γονείς μας, ούτε τα παιδιά μας, ούτε κανέναν.
Κάντε την ανάλυσή σας, μετά τα οικογενειακά τραπέζια σήμερα και απαντήστε με ειλικρίνια στους εαυτούς σας, αν αυτό είναι αγάπη ή υποχρέωση και ενοχή και ψυχαναγκασμός.
Η αγάπη δεν είναι υποχρέωση.
Δεν αγαπάς κάποιον επειδή του χρωστάς.
Αν ήταν έτσι, εμένα η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής μου θα ήταν η Τράπεζα Πειραιώς.
Με απόσταση.
Επίσης δεν είναι αγάπη όταν αγαπάς κάποιον γι αυτό που ΕΣΥ βλέπεις ότι θα μπορούσε να είναι.
Ναι, οκ, ίσως θα μπορούσε να είναι. Αλλά δεν θέλει. Ή δεν μπορεί τελικά, ήταν δική σου φαντασίωση αυτό.
Αυτό που νομίζουμε ότι αγαπάμε είναι προβολές κι όχι άνθρωποι. Εκεί τείνω να καταλήξω εγώ.
Προβολές των δικών μας αναγκών κι επιθυμιών, είμαστε στην πραγματικότητα όλοι καλλιτέχνες που δημιούργούμε ένα φαντασιωσικό έργο Τέχνης, το προσωποποιούμε σε κάποιον/κάποιους και το "αγαπάμε".
Μέχρι ν' αλλάξει το γούστο μας στην Τέχνη, ή ν' αρχίσουν να ξεθωριάζουν οι μπογιές -που ΕΜΕΙΣ ζωγραφίσαμε- και να φαίνεται από κάτω ο άνθρωπος.
Εκεί σας θέλω.
Μπορείς να επιλέξεις και ν' αγαπήσεις κάποιον γι αυτό που είναι;
Να μην χωράει απλώς στη ζωή σου, αλλά και να την εμπλουτίζει, να την κάνει καλύτερη κι εσένα χαρούμενο;
Να μην θες να τον "σώσεις" ή να τον αλλάξεις, ούτε αυτός εσένα, αλλά να προσαρμοστείτε και οι δύο σ' αυτό που σημαίνει "συμπορεύομαι";
Εάν δεν μπορείς, δεν μπορεί ν' αγαπήσει και κανείς εσένα.
Ο μεγάλος Έριχ Φρομ έλεγε ότι δεν μπορείς ν' αγαπήσεις κανέναν άνθρωπο εάν δεν αγαπήσεις το ανθρώπινο είδος.
Προσκυνάω.
Οι άνθρωποι που απαξιώνουν το είδος στο σύνολό του και επικεντρώνονται σε φιλοσοφίες αυταρέσκειας και εγωκεντρισμού, είναι ανίκανοι ν' αγαπήσουν.
Παρατηρήστε το: Κάποιος θέλει να προστατεύσει τα παιδιά του ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να πεθάνουν εκατομμύρια παιδιά που είναι, ας πούμε, φτωχά.
Δεν του περνάει από το μυαλό ότι αν τα δικά του παιδιά φτωχύνουν θα πεθάνουν κι αυτά.
Άρα δεν τα αγαπάει.
Απλώς προσπαθεί να τα ξεχωρίσει από τη μάζα, ρισκάροντας να αποτύχει.
Πατάει επί πτωμάτων για να το καταφέρει, αγνοώντας ότι κάποιος άλλος μπορεί να πατήσει πιο αποτελεσματικά στο δικό τους πτώμα...
Η αγάπη είναι ικανότητα.
Σκιλ.
Το θεωρούμε αυτονόητο, αλλά δεν είναι καθόλου.
Αντιθέτως, θα έλεγα ότι στην εποχή μας είναι το μέγα ζητούμενο.
Οι περισσότεροι από εμάς, το 90% τολμώ να εκτιμήσω, δεν θα επιχειρήσουν ποτέ να το μάθουν αυτό το σκιλ, επειδή θέλει κόπο και πόνο, θέλει πολλή δουλειά, πολύ πένθος, πολλές εσωτερικές αλλαγές, θέλει νά κάνεις δουλίτσα που δεν έκαναν γενιές και γενιές πριν από σένα και την παίρνεις όλη επάνω σου.
Υπάρχει βέβαια ένα καταπληκτικό ριγουόρντ αν μπεις στη διαδικασία, και δεν αφορά μόνο εσένα προσωπικά.
Σπας τον κύκλο του συναισθηματικού ευνουχισμού.
Και δημιουργείς ανθρώπους απαλλαγμένους από τις στρεβλώσεις, που ξέρουν να ξεχωρίζουν, να νιώθουν, να εκφράζονται...
Και να αγαπάνε.
Mαρία Δεδούση (fb)