Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου- Ηπείρου-Νήσων πληροφορήθηκε την έγγραφη τοποθέτηση (με επίσημο δελτίο τύπου) του βουλευτή Λέσβου της Νέας Δημοκρατίας και Β΄ αντιπροέδρου του Ελληνικού Κοινοβουλίου κ. Χαράλαμπου Αθανασίου σχετικώς με τον τρόπο που δημοσιογράφοι κάλυψαν.. γεγονός που σημειώθηκε στο νησί.
Ο κ. Αθανασίου αναφερόμενος σε «συμβάν» -όπως το χαρακτηρίζει- σημειώνει στην επιστολή του τα ακόλουθα: «Θέλω όμως να επισημάνω ότι δικαστές δεν είναι οι δημοσιογράφοι. Άρθρα και κείμενα, που «καταδικάζουν» τους εμπλεκόμενους αστυνομικούς, καταργούν το τεκμήριο της αθωότητας και δυσφημούν όλο το σώμα της ελληνικής αστυνομίας».
Θα συμφωνήσουμε ότι οι δημοσιογράφοι δεν είναι δικαστές. Ποτέ δεν ήσαν και ποτέ δεν προσπάθησαν ή επιχειρούν να γίνουν. Είναι όμως υποχρέωσή τους να καταγράφουν τα πραγματικά γεγονότα («συμβάντα», εάν προτιμά ο κ. Αθανασίου), με τρόπο πλήρη και αντικειμενικό. Εχουν επίσης το συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της άποψής τους, η άσκηση του οποίου σε καμία περίπτωση δεν καταργεί το τεκμήριο της αθωότητας οιουδήποτε και πολύ περισσότερο δεν σκοπεύει στη δυσφήμιση, πολλώ δε μάλλον στην «καταδίκη». Άλλωστε ως έγκριτος νομικός γνωρίζει ότι η κατηγορία της δυσφήμισης δεν είναι δυνατόν να αποδίδεται ελαφρά τη καρδία ως αξιολογική εκτίμηση ή κρίση και πάντως αρμόδια για να κρίνει, εάν έχει ή όχι τελεστεί το συγκεκριμένο αδίκημα, είναι η Ελληνική Δικαιοσύνη.
Οι διαπιστώσεις του, κατά των δημοσιογράφων συλλήβδην, δεν είναι αποδεκτές ούτε καν ανεκτές, σε μια Δημοκρατία που δεν λειτουργεί με λογικές συλλογικής ευθύνης.
Επίσης εκτιμούμε, ότι εκτός από το σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας, στο οποίο αναφέρεται ο κ. Αθανασίου, θα συμφωνήσει πως δεν πρέπει να δυσφημείται και το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου.
Ο κ. Αθανασίου αναφερόμενος σε «συμβάν» -όπως το χαρακτηρίζει- σημειώνει στην επιστολή του τα ακόλουθα: «Θέλω όμως να επισημάνω ότι δικαστές δεν είναι οι δημοσιογράφοι. Άρθρα και κείμενα, που «καταδικάζουν» τους εμπλεκόμενους αστυνομικούς, καταργούν το τεκμήριο της αθωότητας και δυσφημούν όλο το σώμα της ελληνικής αστυνομίας».
Θα συμφωνήσουμε ότι οι δημοσιογράφοι δεν είναι δικαστές. Ποτέ δεν ήσαν και ποτέ δεν προσπάθησαν ή επιχειρούν να γίνουν. Είναι όμως υποχρέωσή τους να καταγράφουν τα πραγματικά γεγονότα («συμβάντα», εάν προτιμά ο κ. Αθανασίου), με τρόπο πλήρη και αντικειμενικό. Εχουν επίσης το συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της άποψής τους, η άσκηση του οποίου σε καμία περίπτωση δεν καταργεί το τεκμήριο της αθωότητας οιουδήποτε και πολύ περισσότερο δεν σκοπεύει στη δυσφήμιση, πολλώ δε μάλλον στην «καταδίκη». Άλλωστε ως έγκριτος νομικός γνωρίζει ότι η κατηγορία της δυσφήμισης δεν είναι δυνατόν να αποδίδεται ελαφρά τη καρδία ως αξιολογική εκτίμηση ή κρίση και πάντως αρμόδια για να κρίνει, εάν έχει ή όχι τελεστεί το συγκεκριμένο αδίκημα, είναι η Ελληνική Δικαιοσύνη.
Οι διαπιστώσεις του, κατά των δημοσιογράφων συλλήβδην, δεν είναι αποδεκτές ούτε καν ανεκτές, σε μια Δημοκρατία που δεν λειτουργεί με λογικές συλλογικής ευθύνης.
Επίσης εκτιμούμε, ότι εκτός από το σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας, στο οποίο αναφέρεται ο κ. Αθανασίου, θα συμφωνήσει πως δεν πρέπει να δυσφημείται και το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου.