* Άμα μπεις στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, στην Ακαδημίας, και πάρεις τα ποδαράκια σου ν’ ανέβεις έναν όροφο, θα βρεθείς στην κεντρική αίθουσα εκδηλώσεων της Ένωσης.
Κι εκεί, πίσω ακριβώς απ’ το πάνελ,.. θ’ αντικρίσεις το λόγο ύπαρξης όλων ημών των δημοσιογράφων:
«Η Δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης»!
* Και τέλος παιδιά, γεια σας, άντε και αντίο, δεν υπάρχει άλλο φως στο τούνελ. Είτε θα το δημοσιεύσεις είτε θα το πνίξεις, που λέγανε και οι παλαιότεροι στο επάγγελμα.
Μέση λύση δεν υπάρχει και άμα σκάσει μύτη κανείς να σας πει ότι τη βρήκε, δώστε του ένα εικοσάρικο να πιεί δυο ουίσκια μπας και στανιάρει. Τελεία.
* Όσο για τη Δημοσίευση, δυο πράγματα είναι:
Το ρεπορτάζ και το σχόλιο.
Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, αν ο ιδιοκτήτης ενός μέσου διατηρεί σώας τα φρένας, μία και μοναδική εντολή έχει να δώσει στον συντάκτη του:
Μη με στείλεις στα δικαστήρια!
Κανόνισε, δηλαδή, αυτά που γράφεις να έχουν βάση και να μην τα έχεις βγάλει απ’ την κοιλιά σου είτε γιατί το έχεις χαμένο είτε γιατί θέλεις να εξυπηρετήσεις καταστάσεις.
Κι από εκεί και πέρα όπως έλεγε και ο αείμνηστος Κίτσος Τεγόπουλος:
Αφού το υπογράφεις αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Κανόνισε πως θα τα βγάλεις πέρα με τις αντιδράσεις!
* Τα γράφω όλα τα ανωτέρω, με αφορμή τη λογοκρισία της Έλενας Ακρίτα από τα «Νέα» και στη συνακόλουθη παραίτησή της. Το στόρι έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου (εκεί πλέον κατοικοεδρεύει η ψυχή της Δικαιοσύνης) και λεπτομέρειες πολλές δεν χρειάζεται να προσθέσω.
Απλώς να σημειώσω ότι στα δάχτυλα του ενός χεριού μετριούνται πλέον οι αυθεντικοί αστέρες της πέννας (της γραφομηχανής, του κίμπορντ) στον ελληνικό Τύπο και κανονικά παλεύεις να εντάξεις κάποιον ή κάποια εξ αυτών στο δυναμικό σου.
Για να αποφασίζεις, λοιπόν, ότι δεν σε νοιάζει ούτε η πέννα, ούτε η δημοφιλία της, ούτε η Δημοσίευσις η ίδια, μάλλον αλλού έχεις το νου σου. Άλλα ζητεί η ψυχή σου, για άλλα κλαίει. Και ο γάιδαρος είναι δεμένος στο παχνί με όλους τους ναυτικούς κόμπους της υφηλίου…
