Είναι συγγενείς, φίλοι, γονείς, παιδιά.
Είναι άνθρωποι που έχουν τα ίδια δικαιώματα, πρόσβασης, και όχι μόνο, με όλους μας.
Όσο η καθημερινότητά τους δυσχεραίνεται η κοινωνία μας παραμένει ανάπηρη.
- από το fb του Γιάννη Καφάτου
***
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με.. Αναπηρία καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ το 1992 και συνιστά κάθε χρόνο την αφορμή να εστιάσουμε σε ένα ζήτημα που δεν καταλαμβάνει στο δημόσιο διάλογο τον χώρο που του αναλογεί. Κι αυτό παρότι αγγίζει το 10% των συμπολιτών μας, αλλά και ένα υψηλό ποσοστό που αντιστοιχεί στους οικείους τους, στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Ένα ζήτημα που δεν αφορά μόνο τις σωματικές, διανοητικές ή ψυχολογικές ιδιαιτερότητες των ανθρώπων με αναπηρία και τους περιορισμούς που απορρέουν από αυτές. Αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνίες προσλαμβάνουν και, ιδίως, «κατασκευάζουν» την αναπηρία, μέσα από την ανοχή των ανισοτήτων και την αναπαραγωγή κοινωνικών αποκλεισμών, λόγω της απόκλισης των ανθρώπων με αναπηρία από τα απόλυτα κριτήρια της αρτιμέλειας, της σωματικής ακεραιότητας και της ψυχικής υγείας.
Ας στοχαστούμε, λοιπόν, τι σημαίνει για τους ανθρώπους με αναπηρία να τους καταδικάζει ένα σωματικό τους ελάττωμα στο κοινωνικό περιθώριο και σε μια ζωή εξάρτησης, στην ουσιαστική αποστέρηση του θεμελιώδους δικαιώματος της αξιοπρέπειας. Τι σημαίνει η αδυναμία να αλληλεπιδράσουν με τους άλλους ανθρώπους, την απομόνωση και τα προβλήματα ταυτότητας και αυτοσεβασμού που μπορεί να προκαλέσει η αδυναμία αυτή. Πόσο απάνθρωπες συχνά καταλήγουν να γίνονται οι προκαταλήψεις και οι φόβοι μας απέναντι σε όσους δεν εμπίπτουν στο στερεοτυπικά «φυσιολογικό». Πόσο εξοργιστικό και καταπιεστικό είναι για τους ίδιους να αντιμετωπίζονται με συγκατάβαση ή με οίκτο.
Οφείλουμε να ενημερώσουμε, να αφυπνίσουμε, να ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία μας απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία. Να διασφαλίσουμε την αξιοπρέπεια και την ευημερία τους. Πρώτα απ’ όλα, φροντίζοντας να απαλλάξουμε την καθημερινότητά τους από τα εμπόδια που τη δυσχεραίνουν – ξεκινώντας από το απλούστερο και συνάμα θεμελιώδες, την πρόσβαση σε μεταφορικά μέσα, κτίρια, υπηρεσίες και αγαθά και φτάνοντας ως την δυνατότητα για ισότιμη υγειονομική περίθαλψη και αποκατάσταση, εκπαίδευση, καλλιέργεια δεξιοτήτων και ευκαιρίες απασχόλησης. Και παράλληλα να αποκαθηλώσουμε τα στερεότυπα και να κατανοήσουμε ότι η αναπηρία είναι ένα κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης, ότι η ατέλεια δεν σημαίνει ανικανότητα και ότι ένα σωματικό ή ψυχικό μειονέκτημα μπορεί να γίνει από φραγμός, γέφυρα. Οι ιστορίες των μεγαλοφυών ανθρώπων με αναπηρία, από την Έλεν Κέλερ ως τον Στήβεν Χώκινγκ, το αποδεικνύουν.
- από το fb της ΠτΔ Κατερίνας Σακελλαροπούλου
