Ξεκινώ με έναν μύθο από το αγαπημένο βιβλίο «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου»:
«Η πεθερά που εβασάνιζε τη νύφη της, έδωκε σ’ αυτήν ένα πρωί μαύρα μαλλιά για να πάει στη βρύση να τα πλύνει όσο το δυνατόν να γίνουν άσπρα.
- Μπορεί, μάνα, τα μαύρα μαλλιά να γίνουν άσπρα;…
- Μπορεί και παραμπορεί… Η άξια γυναίκα ό,τι δεν θέλει δεν μπορεί…
Η νύφη πήρε τα μαύρα μαλλιά και πήγε στη βρύση. Έπλυνε, ξέβγαλε αλλά τα μαλλιά έβγαιναν πάντα μαύρα. Έφτασε το βράδυ κι η νύφη απόκαμε:
- Τώρα, είπε, τι να κάμω;… Όπου κι αν είναι θα κουβαληθεί ο Ιούδας εδώ και θα με γέψει… Λυπήσου με Παναγία μου, κάνε με έν’ αγρίμι να την πνίξω άμα έρθει να με βασανίσει…
Η Παναγία την εψυχοπόνεσε και την έκαμε Αρκούδα».
Και κάπως έτσι τη γλύτωσε η νυφούλα από την κακιά πεθερά, αλλά ο εργαζόμενος από τον εργοδότη δεν ξέρω πως θα τη γλυτώσει.
Προσοχή, δεν τσουβαλιάζω και δεν αρχίζω τώρα το «ίδια είναι τα’ αφεντικά» κλπ. κλπ. κλπ. Σε πολύ συγκεκριμένο στόρι αναφέρομαι, που έσκασε μύτη τώρα πριν από ολίγα εικοσιτετράωρα, από «συνήθη ύποπτο». Από τον Απόστολο Βακάκη, διευθύνοντα σύμβουλο της αλυσίδας “Jumbo” που συχνά πυκνά εμφανίζει διάθεση παρεμβατική όσον αφορά τόσο στην επιχειρηματική κοινότητα όσο και στις σχέσεις εργατών και εργαζομένων. Βλέπε για παράδειγμα την πρόσφατη τοποθέτησή του, αναφορικά με τα καταστήματα:
«Εάν τα μέτρα του lockdown αρθούν, θα πρέπει να δοθεί η δυνατότητα λειτουργίας 7 ημέρες την εβδομάδα και 12 ώρες ημερησίως, φυσικά για όσους το θελήσουν και για χρονική περίοδο που θα καλύψει και τη ζήτηση του Πάσχα».Το οποίον αν το δει κανείς ξεκομμένο από την τρέχουσα πραγματικότητα, μπορεί να μοιάζει και ως μοχλός ανάπτυξης της οικονομίας. Σε περίπτωση που, ωστόσο, το εντάξει στα τεκταινόμενα της Ψωροκώσταινας προκύπτουν δύο συμπεράσματα:
Πρώτον ότι οι «μικροί» θα χάσουν ακόμη περισσότερο έδαφος απέναντι στους μεγάλους και
δεύτερον ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να γίνουν νυφούλες που πλένουν τα μαύρα μαλλιά μπας και γίνουν άσπρα.
Διότι πόσο αντέχει κάποιος μικρομεσαίος το επταήμερο δωδεκάωρο για μια χρονική περίοδο μηνών και όχι εβδομάδων. Και ποιος εργαζόμενος θα το τρέξει αυτό το σενάριο, χωρίς να κλατάρει, να χάσει λάδια και να σηκώσει τα χέρια στον ουρανό παρακαλώντας την Παναγίτσα να τον σώσει.
Α βέβαια, υποτίθεται ότι όλα αυτά ισχύουν για «όσους το θελήσουν», όσους τέλος πάντων θέλουν να ζήσουν το αμερικάνικο όνειρο εν Ελλάδι και να οικοδομήσουν μια μεγάλη περιουσία δουλεύοντας σκληρά και αγόγγυστα ώρες επί ωρών και ημέρες επί ημερών. Και σταχανοβίτικα μπορεί να το δει κανείς, από αριστερή σκοπιά, για την προκοπή της πατρίδας, που υποφέρει λόγω κορωνοϊού. Αν είσαι αριστερή αρκούδα δηλαδή…
Προσωπικώς, επιστρέφω στο «Άγρια και τα ήμερα», για τη συνέχεια του μύθου:
«Παραμέρισε η Αρκούδα σε μια κουφάλα και περίμενε την πεθερά της. Εκείνη ήρθε και καθώς δεν είδε τη νύφη της δίπλα στα κανάλια, πήρε ένα ξύλο κι άρχισε να ψάχνει δεξιά και αριστερά στα πλατάνια. Την ώρα όμως που η Αρκούδα ήταν έτοιμη να της ριχθεί και να την σχίσει, εκείνη επρόλαβε και φώναξε:
- Αχ ετούτο τα’ αγρίμι έφαγε τη νυφούλα μου…
Κι έβαλε τέτοια κλάματα, ώστε η Αρκούδα είδε η θάρρεψε πως την πονούσε στ’ αλήθεια. Και έτσι δεν την επείραξε αλλά έφυγε στα βουνά».
Τροφή για σκέψη των εργαζομένων, που ακόμη πιστεύουν ότι οι εργοδότες θέλουν απλά και μόνο το καλό τους…
- από το newpost
