Μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες για τον Μήτσο Τράπαλη, τον ξαδερφό του παππού μου του Γιάννη. Ιστορίες για την Αντίσταση, για μετά που τον έκρυβε ο παππούς, για τότε που ήταν θανατοποινίτης και ο παππούς πήγαινε στο γραφείο του Παπαπολίτη να παρακαλέσει να μην τoν σκοτώσουν, για τα γράμματα που έμαθε με το κερί στη σκηνή στη Μακρόνησο, για το.. ότι δεν υπέγραψε πότε και τον άφησαν με τους τελευταίους επί Παπανδρέου, για το που πάνω που έφτιαχνε τη ζωή του ξανά, ήρθε η χούντα και τον μάζεψαν πάλι.
Όμως η πιο μεγάλη ιστορία ήταν που πιάσανε την Μήτσο όταν πήγε λουλούδια στον τάφο του Μπελογιάννη. Αυτό ήταν ιστορία για το ποσο καθάρματα ήταν οι άλλοι που δεν σέβονταν τίποτα, αλλά και το πόσο αμάσητος ήταν ο Μήτσος που ενώ τους είδε τους ασφαλίτες, τα λουλούδια τα πήγε.
Αυτές όλες ήταν ιστορίες για τα παλιά. Γιατί τότε που τις άκουγα, ο Αντρέας είχε αναγνωρίσει την Αντίσταση, ο Μήτσος είχε πάρει σύνταξη και ξαναπήγαινε κανονικά στο χωριό, είχαν βγει στην τηλεόραση ο Μάρκος με τον Τσακαλώτο κι είχαν δώσει τα χέρια. Ήταν ιστορίες για το σκοτεινό παρελθόν, τότε που μπορούσαν να σε μαζέψουν γιατί άφησες λουλούδια σε έναν τάφο. Το παρελθόν που όλοι ήταν βέβαιοι ότι είχαμε αφήσει πίσω.
- από το fb του Γιάννη Αλμπάνη