Ενώ η κυβερνητική εξουσία ροκανίζει τον χρόνο, οι πολίτες, φορώντας τις μάσκες τους, απλώς πορεύονται προς το σωτήριο έτος 2021
Το θανάσιμο έτος 2020 φτάνει στο τέλος του. Θέλοντας και μη, φάγαμε τον... απολυμασμένο γάιδαρο και, αυτές τις μέρες, κατεβάζοντας τη μάσκα στο σαγόνι, καταπίνουμε και τα τελευταία υπολείμματα της click away ουράς του ελπίζοντας να μην μας «κάτσει στον λαιμό» και καταλήξουμε άκλαυτοι στα θυμαράκια∙ όπως 1.706.513 συνάνθρωποί μας σ’ όλο τον κόσμο και 4.340 συνέλληνες μέχρι στιγμής...
«Ευτυχώς, τη βγάλαμε και φέτος!..» ακούγεται ήδη ο απόηχος στεναγμός της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών,.. μέσα από εκατομμύρια ευχές και κατάρες που στέλνουν στον αγύριστο τον χρόνο που φεύγει∙ ενώ, ταυτόχρονα, καταναλώνουμε τα έσχατα ρινίσματά του ξεχνώντας πως εκείνος παίζει μαζί μας σαν τη γάτα με το ποντίκι: μας παίρνει μυρωδιά όπου κι αν κρυφτούμε, μας κυνηγάει αλύπητα, μας πιάνει στα νύχια του, αφήνει πάνω μας τα λυπημένα κι αλύπητα σημάδια του. Ξεφεύγουμε, αλλά σε λίγο το κυνηγητό του χρόνου ξαναρχίζει, και πάλι απ’ την αρχή...
Αλλά κι εμείς δεν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια, περνάμε στην... αντεπίθεση: καταστρέφουμε τον χρόνο όπου κι αν τον βρούμε. Ως παθητικοί θεατές της ζωής των άλλων ας πούμε. Ή της ζωής γενικώς. Ή, ακόμα χειρότερα, ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής...
«Είναι απλώς κάποιοι άνθρωποι» θα σχολίαζε με συγκατάβαση, αν μας έβλεπε, ο Φερνάντο Πεσσόα: «Περπατούν με τη συμπεριφορά εκείνη που χαρακτηρίζει την ενσυνείδητη κατάσταση κι όμως δεν έχουν συνείδηση κανενός πράγματος, γιατί δεν έχουν συνείδηση ότι έχουν συνείδηση».
****
Πράγματι. Είμαστε απλώς κάποιοι άνθρωποι, που, φορώντας τις μάσκες τους, περπατούν... Εκτός λογικής... Εκτός τόπου και χρόνου... Σαν ρομπότ: με τη συμπεριφορά εκείνη που χαρακτηρίζει την ενσυνείδητη κατάσταση, κι όμως δεν έχουμε συνείδηση κανενός πράγματος, γιατί δεν έχουμε συνείδηση ότι έχουμε συνείδηση.
Ο Αλμπέρ Καμύ, σε ένα δοκίμιό του για το παράλογο, το τοποθετεί πιο λογικά! «Υπάρχει ο Θεός ή ο χρόνος, αυτός ο σταυρός ή αυτό το σπαθί. Πρέπει να ζεις με τον χρόνο και να πεθαίνεις μαζί του ή να παραιτηθείς απ’ αυτόν για χάρη της αιώνιας ζωής». Ο ίδιος προτιμούσε «το σπαθί του χρόνου» από τον «σταυρό της αιωνιότητας»: θέλω τα πάντα ή τίποτα, θέλω να συμμαχήσω με τον χρόνο. Δεν θέλω να υπάρχει στον υπολογισμό μου νοσταλγία ή λύπη...
Για τον χαμένο χρόνο μπορεί, ωστόσο, να υπάρχει και νοσταλγία, και λύπη. Και αγανάκτηση ακόμα, και θυμός κατά των εξουσιαστών - καταστροφέων χρόνου. Ναι, μιλάμε για την εγκληματική καταστροφή πολιτικού χρόνου δώδεκα μηνών μέχρι στιγμής (του πολιτικού χρόνου της πανδημίας) εκ μέρους των πολιτικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην περίπτωσή μας: του χρόνου του πρωθυπουργού απ’ τον πρωθυπουργό, των υπουργών απ’ τους υπουργούς, των βουλευτών απ’ τους βουλευτές κ.λπ., κ.λπ.
Με συνέπεια την καταστροφή του χρόνου διακυβέρνησης της χώρας, την ακινησία του χρόνου του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, το σκότωμα του κοινωνικού χρόνου κ.λπ., κλπ. Και τελικά, τη νέα οπισθοδρόμηση της χώρας, το βάθεμα της κρίσης, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της μιζέριας.
****
Όχι, «το 2021 θα είναι έτος σωτήριον» (!) υποστηρίζει το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη. Και όχι, αυτό δεν σχετίζεται με το γεγονός ότι το νέο έτος συμπίπτει με τις γιορτές της Γιάννας για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και την απελευθέρωση της χώρας. Αλλά με την κυβερνητική επιχείρηση «Ελευθερία», που ξεκινά την αρχιμηνιά του... σωτηρίου έτους 2021. Με προπομπό τον δημόσιο εμβολιασμό του Έλληνα πρωθυπουργού και της υπέρκομψης Μαρέβας - συζύγου του (την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου λέει), μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Ακολουθεί ο «μαζικός εμβολιασμός του κοινού» λέει...
Μην δίνετε σημασία. «Η κυβέρνηση ροκανίζει τον χρόνο και παίρνει μια παράταση για να μπορεί να πει το καλοκαίρι ‘εγώ σας έσωσα’ κι ας έχουν μείνει μόνο ερείπια: αρκεί να μπορεί να πάει σε διπλές εκλογές, Σεπτέμβρη και Οκτώβρη» λέει από την άλλη ο εκλογολόγος της... καρδιάς μας Ηλίας Νικολακόπουλος sτην πρόσφατη συνέντευξή του στην «Εποχή». Και λέει ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να αποφύγει μια καταστροφή (έναν ανεξέλεγκτο αριθμό θανάτων και μια οικονομική καταβύθιση) μέσα στο πρώτο εξάμηνο του νέου έτους. Και ότι προσπαθεί να φτιάξει μια εικονική πραγματικότητα, μέσω της λύσης του εμβολίου....
Δεν λέω τίποτα: το σίγουρο είναι ότι το θανάσιμο έτος 2020 φτάνει στο τέλος του, ότι φάγαμε τον... απολυμασμένο γάιδαρο και καταπίνουμε ήδη τα τελευταία υπολείμματα της click away ουράς του. Όπως και να ’χει, καλή σας... όρεξη.
«Ευτυχώς, τη βγάλαμε και φέτος!..» ακούγεται ήδη ο απόηχος στεναγμός της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών,.. μέσα από εκατομμύρια ευχές και κατάρες που στέλνουν στον αγύριστο τον χρόνο που φεύγει∙ ενώ, ταυτόχρονα, καταναλώνουμε τα έσχατα ρινίσματά του ξεχνώντας πως εκείνος παίζει μαζί μας σαν τη γάτα με το ποντίκι: μας παίρνει μυρωδιά όπου κι αν κρυφτούμε, μας κυνηγάει αλύπητα, μας πιάνει στα νύχια του, αφήνει πάνω μας τα λυπημένα κι αλύπητα σημάδια του. Ξεφεύγουμε, αλλά σε λίγο το κυνηγητό του χρόνου ξαναρχίζει, και πάλι απ’ την αρχή...
Αλλά κι εμείς δεν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια, περνάμε στην... αντεπίθεση: καταστρέφουμε τον χρόνο όπου κι αν τον βρούμε. Ως παθητικοί θεατές της ζωής των άλλων ας πούμε. Ή της ζωής γενικώς. Ή, ακόμα χειρότερα, ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής...
«Είναι απλώς κάποιοι άνθρωποι» θα σχολίαζε με συγκατάβαση, αν μας έβλεπε, ο Φερνάντο Πεσσόα: «Περπατούν με τη συμπεριφορά εκείνη που χαρακτηρίζει την ενσυνείδητη κατάσταση κι όμως δεν έχουν συνείδηση κανενός πράγματος, γιατί δεν έχουν συνείδηση ότι έχουν συνείδηση».
****
Πράγματι. Είμαστε απλώς κάποιοι άνθρωποι, που, φορώντας τις μάσκες τους, περπατούν... Εκτός λογικής... Εκτός τόπου και χρόνου... Σαν ρομπότ: με τη συμπεριφορά εκείνη που χαρακτηρίζει την ενσυνείδητη κατάσταση, κι όμως δεν έχουμε συνείδηση κανενός πράγματος, γιατί δεν έχουμε συνείδηση ότι έχουμε συνείδηση.
Ο Αλμπέρ Καμύ, σε ένα δοκίμιό του για το παράλογο, το τοποθετεί πιο λογικά! «Υπάρχει ο Θεός ή ο χρόνος, αυτός ο σταυρός ή αυτό το σπαθί. Πρέπει να ζεις με τον χρόνο και να πεθαίνεις μαζί του ή να παραιτηθείς απ’ αυτόν για χάρη της αιώνιας ζωής». Ο ίδιος προτιμούσε «το σπαθί του χρόνου» από τον «σταυρό της αιωνιότητας»: θέλω τα πάντα ή τίποτα, θέλω να συμμαχήσω με τον χρόνο. Δεν θέλω να υπάρχει στον υπολογισμό μου νοσταλγία ή λύπη...
Για τον χαμένο χρόνο μπορεί, ωστόσο, να υπάρχει και νοσταλγία, και λύπη. Και αγανάκτηση ακόμα, και θυμός κατά των εξουσιαστών - καταστροφέων χρόνου. Ναι, μιλάμε για την εγκληματική καταστροφή πολιτικού χρόνου δώδεκα μηνών μέχρι στιγμής (του πολιτικού χρόνου της πανδημίας) εκ μέρους των πολιτικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην περίπτωσή μας: του χρόνου του πρωθυπουργού απ’ τον πρωθυπουργό, των υπουργών απ’ τους υπουργούς, των βουλευτών απ’ τους βουλευτές κ.λπ., κ.λπ.
Με συνέπεια την καταστροφή του χρόνου διακυβέρνησης της χώρας, την ακινησία του χρόνου του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, το σκότωμα του κοινωνικού χρόνου κ.λπ., κλπ. Και τελικά, τη νέα οπισθοδρόμηση της χώρας, το βάθεμα της κρίσης, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της μιζέριας.
****
Όχι, «το 2021 θα είναι έτος σωτήριον» (!) υποστηρίζει το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη. Και όχι, αυτό δεν σχετίζεται με το γεγονός ότι το νέο έτος συμπίπτει με τις γιορτές της Γιάννας για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και την απελευθέρωση της χώρας. Αλλά με την κυβερνητική επιχείρηση «Ελευθερία», που ξεκινά την αρχιμηνιά του... σωτηρίου έτους 2021. Με προπομπό τον δημόσιο εμβολιασμό του Έλληνα πρωθυπουργού και της υπέρκομψης Μαρέβας - συζύγου του (την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου λέει), μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Ακολουθεί ο «μαζικός εμβολιασμός του κοινού» λέει...
Μην δίνετε σημασία. «Η κυβέρνηση ροκανίζει τον χρόνο και παίρνει μια παράταση για να μπορεί να πει το καλοκαίρι ‘εγώ σας έσωσα’ κι ας έχουν μείνει μόνο ερείπια: αρκεί να μπορεί να πάει σε διπλές εκλογές, Σεπτέμβρη και Οκτώβρη» λέει από την άλλη ο εκλογολόγος της... καρδιάς μας Ηλίας Νικολακόπουλος sτην πρόσφατη συνέντευξή του στην «Εποχή». Και λέει ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να αποφύγει μια καταστροφή (έναν ανεξέλεγκτο αριθμό θανάτων και μια οικονομική καταβύθιση) μέσα στο πρώτο εξάμηνο του νέου έτους. Και ότι προσπαθεί να φτιάξει μια εικονική πραγματικότητα, μέσω της λύσης του εμβολίου....
Δεν λέω τίποτα: το σίγουρο είναι ότι το θανάσιμο έτος 2020 φτάνει στο τέλος του, ότι φάγαμε τον... απολυμασμένο γάιδαρο και καταπίνουμε ήδη τα τελευταία υπολείμματα της click away ουράς του. Όπως και να ’χει, καλή σας... όρεξη.
- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από την «Αυγή» (25.12.2020)