Εδώ, όμως, που τα λέμε [και αλλού να τα λέγαμε δεν θα έκανε αυτό τη διαφορά], δεν είναι να γιορτάζει κανείς αυτό το διαβολοείκοσι, έτσι μόνοι και φοβισμένοι που καταντήσαμε [που μας κατάντησαν]. Για να φανταστεί κανείς: εξακολουθούμε να μετράμε τον ημερολογιακό χρόνο μετά τη γέννηση του υιού του θεού, λες και πριν δεν υπήρχαν κοινωνίες και [υψηλότατοι] πολιτισμοί. Τι να πει κανείς για το γένος των ανθρώπων, για τη [σκολιά;] πορεία του μέσα στον χρόνο. Απλώς, μένει άναυδος από αυτή τη χρονική επιβολή [μεταβολή].
Εάν αυτό δεν είναι πλάνη είναι μια επώδυνη υποταγή του ανθρώπου [πάλι ξαναλέμε] στην επικράτεια του νου και στην εξορία των άλογων δυνάμεών του. Επώδυνη, ξεπώδυνη αυτή είναι και μακάρι όλοι, πιστοί και άπιστοι, να συμμετείχαμε στον χορό των εορτών, στην προσπάθεια του είδους να νικήσει τη βαρύτητα, κλείνοντας τα αυτιά στους μηρυκασμούς των κυβερνώντων και τη χυδαιότητα της τηλοψίας, στην ήττα του λόγου κοντολογίς.
Μολονότι ο λόγος αυτός υπάρχει πάντα, δεν τον καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, και πριν τον ακούσουν και αφού τον ακούσουν (Ηράκλειτος). Επίσης: «Ω μάλιστα διηνεκώς ομιλούσι, τούτω διαφέρονται» (Με ό,τι κάθε μέρα είναι σε επαφή με αυτό ακριβώς βρίσκονται σε διάσταση). Ωσαύτως: Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν, κι αν ακούσουν, με κουφούς μοιάζουν· ο λόγος γι' αυτούς μαρτυρά: Και παρόντες είναι απόντες (Αξύνετοι ακούσαντες κωφοίσιν εοίκασι· φάτις αυτοίσι μαρτυρεί παρεόντας απείναι).
Είμαστε αυτοί που δεν καταλαβαίνουν, χιλιετίες τώρα. Παρότι ζούμε, είμαστε δηλαδή τώρα εδώ, απουσιάζουμε από τη σκιρτώσα ζωή, από την πολιτική σκηνή, από τις αποφάσεις που αφορούν την τύχη μας και το μέλλον των παιδιών μας, από τον ορισμό του νοήματος, από τη λειτουργία της γλώσσας, από τη χάραξη πολιτισμού - γενικά απουσιάζουμε, εκτός εάν κάποιος έχει να πει κάτι διαφορετικό, εν μέσω κορονοϊού παρακαλώ και κουβαλώντας στην πλάτη του, ή όπου θέλει, αρκετές δεκαετίες· δεν γίνεται λόγος εδώ για νέους και ποτέ δεν πρέπει να γίνεται λόγος για νέους, πρέπει οι ίδιοι οι νέοι, αφού ακούσουν, να μιλήσουν, αδιαφορώντας ψυχρά στη γεροντική μεμψιμοιρία.
Πώς, λοιπόν, να συμπεριφερθεί κανείς στις γιορτές, όταν αυτές δεν έχουν κανένα νόημα, καμία υποστήριξη από τον ψυχικό κόσμο του καθενός; Διότι γιορτές είναι (;) η προσπάθεια να τιθασευτεί το μέσα θηρίο - το άλογο να γίνει λογικό. Βέβαια τέτοια δεν γίνονται με Μητσοτάκηδες και Αδώνιδες και Βορίδηδες και λοιπούς ασυνάρτητους της πολιτικής, κυρίως της Δεξιάς. Ας πάνε στο καλό όλα, καλές γιορτές δηλαδή - με το συμπάθιο κιόλας. Και καλή ανάρρωση σε όσους πάλεψαν -και τα κατάφεραν- για την επανάκτηση της υγείας τους.
Γιώργος Σταματόπουλος / ΕφΣυν (25.12.2020)
