Πρόσφερα στον εαυτό μου «ουράνιες τροφές» όταν λευτερώθηκα από τις τελετές του χρόνου και τους θορυβώδεις διάκονούς του.
Ποιο μέλλον, του λοιπού, θα μου προκαλούσε δέος. Και νοσταλγία, ποιο παρελθόν;..Νιώθοντας απογοήτευση από τα πρόσωπα, δεν θέλησα να παρεκκλίνω από τη λογοτεχνία. Τέτοιας υφής ήταν έκτοτε η ευτυχία.
Το χιόνι που σκέπαζε τον Παράδεισο είναι ακόμη στρωμένο στις σελίδες των βιβλίων μου.
Γιώργος Βέλτσος / ΕφΣυν
