«Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όσους μου μετέφεραν με κάθε τρόπο τη συμπαράσταση τους, όταν ανακοίνωσα πως βρέθηκα θετικός στον COVID-19.
Όταν μπορέσω θα απαντήσω σε καθέναν ξεχωριστά. Προς το παρόν, παρότι ο κίνδυνος πέρασε, η κατάπτωση δεν επιτρέπει καταβολή της παραμικρής προσπάθειας.
Αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη στην Ολυμπία που με περιθάλπει, παρότι βρέθηκε θετική και η ίδια.
Η υποστήριξη από φίλους και γνωστούς αυτές τις ώρες προκαλεί αισθήματα βαθύτερα από συγκίνηση. Λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας. Δίνει αίσθηση αντοχής.
Όποιος βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση το χρειάζεται. Δεν έχει και τίποτε άλλο.
Ειδικά όταν η αδυναμία από το σώμα επεκτείνεται στη σκέψη που αδειάζει και στο λόγο που χάνεται. Όλα είναι στο κενό και ο χρόνος λειτουργεί βασανιστικά.
Περιέρχεσαι σε κατάσταση αβεβαιότητας -ακόμη και αν τα συμπτώματα δεν σε έστειλαν στο νοσοκομείο.
Νιώθεις εύθραυστος καθώς δεν ξέρεις πώς τελειώνει. Ούτε καν πότε αρχίζει να τελειώνει.
Ξέρεις όμως ότι το επόμενο στάδιο είναι η διασωλήνωση. Ουσιαστικά η μετάβαση στα μαρμαρένια αλώνια. Εκεί δεν πρέπει να φτάσεις.
Βυθίζεσαι στο κενό και περιμένεις. Βρίσκεσαι στο έλεος του ιού. Η μάχη είναι άνιση.
Απέναντί του δεν έχεις κανένα όπλο. Δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις. Η επιστήμη δεν μπορεί να σε λυτρώσει.
Απλώς περιμένεις τη φύση να νικήσει. Κάθε στιγμή μπορεί να εξελιχθεί άσχημα. Ακόμη και αν στην αρχή έχεις την εντύπωση ότι το διαχειρίζεσαι.
Στην περίπτωσή μου ίσως βοήθησε ότι στις πρώτες μέρες, με τους υψηλότερους πυρετούς, πίστευα ότι είναι κρυολόγημα και, πού θα πάει, θα περάσει.
Όταν το τεστ βγήκε θετικό είχα διανύσει ήδη ένα στάδιο. Η αναμονή έγινε αγωνία μήπως κάτι εξελιχθεί προς το χειρότερο. Απλώς τώρα ξέρεις ως πού -δεν- επιτρέπεται να φτάσεις. Αν υπάρχει και υποκείμενο νόσημα, το όριο του παιχνιδιού είναι ο θάνατος.»
