* Πρόκειται αναμφίβολα για το δελτίο Τύπου της χρονιάς!
Διαβάστε και απολαύστε:
«Πρωτόγνωρο ρεκόρ τηλεθέασης σημείωσε, χθες Δευτέρα 16 Νοεμβρίου, η ΕΡΤ2 λόγω της εκπαιδευτικής τηλεόρασης του υπουργείου Παιδείας, που άρχισε να μεταδίδεται και πάλι.. στη δημόσια τηλεόραση από τις 9 το πρωί έως τις 12 το μεσημέρι.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Nielsen, στη διάρκεια του τρίωρου συντονίστηκαν περισσότερα από 278.000 παιδιά, για να παρακολουθήσουν κάποιο από τα μαθήματα που μετέδωσε η εκπαιδευτική τηλεόραση του υπουργείου Παιδείας, ποσοστό που έφτασε στο 51,6% της τηλεθέασης στις ηλικίες 4-14 ετών. Είναι, μάλιστα, εντυπωσιακό ότι η ΕΡΤ2, στη διάρκεια του τρίωρου, έκανε πρωτόγνωρο ρεκόρ τηλεθέασης και στον γενικό πληθυσμό, καθώς, όπως προκύπτει, την εκπαιδευτική τηλεόραση παρακολούθησαν μαζί με τα παιδιά τους και δεκάδες χιλιάδες γονείς.
Συγκεκριμένα, η ΕΡΤ2, στο χρονικό διάστημα 09:00-12:00, κατέγραψε μέση τηλεθέαση 10,5%, ποσοστό δηλαδή μεγαλύτερο ακόμη και από ψυχαγωγικές εκπομπές της ιδιωτικής τηλεόρασης που μεταδίδονται την ίδια ώρα».
* Δηλαδή τι ακριβώς θα τα κάνανε οι γονείς τα παιδιά τους εκείνη την ώρα; Για ψάρεμα θα τα πηγαίνανε ή για μπάλα; Και πώς θα σιγουρεύονταν ότι το παιδί θα έβλεπε τα μαθήματα, αν δεν πέρναγαν κάποια ώρα μαζί του, έστω στα κλεφτά για να μην το σκάσει το πιτσιρίκι και πάει στο κινητό να σερφάρει στο Τik Τok; Όσο για το ποσοστό που είναι «μεγαλύτερο κι από ψυχαγωγικές εκπομπές της ιδιωτικής τηλεόρασης», πώς ακριβώς θα το μεταφράσει σε προσοδοφόρες διαφημίσεις η δημόσια τηλεόραση;
* Αυτή η ιστορία με την παραμύθα φωτογραφία του ΑΠΕ-ΜΠΕ από τη χθεσινή συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, θα έπρεπε να προβληματίσει λίγο τους προϊστάμενους του πρακτορείου.
Για να φτάσει ο Περισσός να μιλάει για «προβοκάτσια», κάτι δεν πάει καλά.
Κι όσο κι αν αντιμετωπίσει κανείς καλοπροαίρετα την ανακοίνωση του ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι δεν υπήρχαν ούτε δόλος ούτε σκοπιμότητα, δεν είναι διόλου αστεία υπόθεση το να αμφισβητείται ο επαγγελματισμός έστω ενός τόσο μεγάλου και σημαντικού οργανισμού…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από τη στήλη του medioΠΙΛΑΦΟ στο newpost