➤ Ζήτω ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα στην ολότητά του. Δεν έχει σκοτεινή και φωτεινή πλευρά, δεν έχει ακμή και παρακμή, ήταν ένα και μόνο πράγμα, παράφορο.. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ήταν η παραφορά του, ήταν το πέραν όλων των ορίων, ήταν το ατρόμητο κοίταγμα στο έρεβος, ήταν η ζωή ως δόξα, η ζωή ως θρίαμβος, η ζωή ως καταστροφή, η ζωή ως ζωή, ποτέ μα ποτέ η ζωή ως θάνατος. Στην εποχή που ένας πλανήτης ισχυρίζεται ότι η υγεία είναι το ύψιστο αγαθό, πέθανε ένας άνθρωπος που έδειξε ότι η ζωή είναι το ύψιστο αγαθό, η ζωή που δεν είναι αγαθό χρηστικό, η ζωή που αρχίζει εκεί που τελειώνει η χρήση κι εκεί που υπάρχει, συνταρακτικά αληθινή, άλλοτε η υπέρβαση και άλλοτε η κατάχρηση, αλλά που και οι δύο τους μαζί συνθέτουν έναν και μόνο άνθρωπο, τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ζήτω ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα στην ολότητά του.
➤ Ο Μεγάλος Ρέμπελος θα υπάρχει πάντα. Στον ιδρώτα του μικρού παιδιού που κλωτσά μια πάνινη μπάλα σ' 'ενα χωράφι, στον αλήτικο στοίχο ενός τραγουδιού που μιλά για τους καταφρονεμένους, στην κραυγή της ήττας που γίνεται νίκη, στο σπασμένο πόδι που θέλει να σουτάρει, στο δοξάρι ενός βιολιού που βράχνιασε από το κλάμα, στην λατίνικη έκρηξη της καρδιάς μας, στον ματωμένο έρωτα που χάθηκε στις πάμπες, στην πλατεία της Επανάστασης και στα σοκάκια του Σαν Σαλβατόρε του ιταλικού Νότου, στην νοσταλγία ενός παλιού βιβλίου, στην αγωνία μιας ψυχούλας που χάνεται στην κόκα, στο σπασμένο δοκάρι και τα παλιοκαιρίσια δίχτυα. Ο Μεγάλος Ρέμπελος θα υπάρχει πάντα εκεί που οι πιτσιρικάδες κάνουν ντρίπλες για να θαμπώσουν τα κορίτσια, εκεί που σαν το παράπονο γίνεται το ανάποδο ψαλίδι, τέχνη και ζωγραφιά μαζί ποίηση και τρέλα. Ο Μεγάλος Ρέμπελος θα υπάρχει πάντα στο no passaran, του καθενός μας.
➤ O Ντιέγκο Μαραντόνα δεν θα μπορούσε παρά να πεθάνει στα 60 του, την ίδια ημέρα που είχε πεθάνει κι ο Κάστρο το 2016, τώρα,εδώ, την εποχή της πανδημίας, του επιβεβλημένου εγκλεισμού, των ασφυκτικών μέτρων, της απομόνωσης, της απολυτης ανελευθερίας, την εποχή της μεγάλης θλίψης. Ανηκε σε άλλες εποχές, διαστάσεις, σύμπαντα. Ήταν "ένας θεός βρώμικος, αμαρτωλός. Ο πιο ανθρώπινος από τους θεούς», έγραφε ο Γκαλεάνο (Με το βλέμμα του τορεαδόρ και τη λατιναμερικανική Viveza criolla που ανατριχιαζε τη συντηρηση, τον ερωτευόμασταν αυτόν τον αλήτη Θεό)
Κ. Κωστάκος
Σταμάτης Σακελλίων
➤* Δεν πεθαίνει ο Θεός ρε άμπαλοι * Φαντάζομαι κι εσείς θα προσέξατε πως έστω και για λίγες ώρες ο covid ξεχάστηκε σε όλο τον πλανήτη...
➤ Γδαρμένα και ματωμένα γόνατα και σημάδια που δεν θα σβήσουν ποτέ. Υπερηφάνια, Μπουένος Άιρες, Βαρκελώνη και Νάπολι βεβαίως. Αρχηγός μέτριων εθνικών ομάδων που τις πήρε από το χέρι (του θεού) και τις πήγε τελικό του κόσμου όλου. Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Αυτός ο μικρός ο Μέγας...
Α. Σαλεμής
Π. Κατσ.
➤ Είχα δει το καλοκαίρι το ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια για τον Μαραντόνα –αιωνία του η μνήμη– που επικεντρωνόταν στην παρουσία του στη Νάπολι, την επταετία 1984-1991.
Από τη μια η λατρεία από τους αιώνια καταδικασμένους του νότου, που σήκωσαν για πρώτη φορά κεφάλι απέναντι στα... λευκά κολάρα του βορρά, και από την άλλη τα πλοκάμια της ναπολιτάνικης μαφίας που τον έλιωσαν, καθώς βρήκαν πάτημα στα αχαλιναγώγητα πάθη του, κάνοντάς τον οικτρό υποχείριό τους. Όπου βρείτε το ντοκιμαντέρ δείτε το – όσοι δεν το έχουν δει.
➤ Ήταν τόσο μεγάλη η τρέλα των Ναπολιτάνων για τον Μαραντόνα, ώστε όταν η ομάδα κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της, ένα στα τέσσερα αγόρια βαφτίστηκαν Ντιέγκο! Ορισμένοι μάλιστα, έφτασαν ακόμη πιο μακριά, καθώς στον τοίχο νεκροταφείου της Νάπολης ήταν γραμμένη η φράση: «Δεν φαντάζεστε τι χάνετε!»...
Αυθεντικός, γνήσιος, ανεπανάληπτος! Σε αντίθεση με τους απλούς θνητούς, ο Ντιέγκο δεν μπορούσε ποτέ να κρυφτεί, ούτε από τους καθρέφτες! Έδινε καθημερινά μάχες με τους δαίμονές του. Ζούσε έντονα, κάθε τι στη ζωή του! Αυτός που δε δίστασε να τα βάλει με το κατεστημένο της FIFA, αυτός που είπε στον Πάπα να πουλήσει όλο το χρυσό του Βατικανού, για να βοηθήσει τα παιδιά που πεινάνε, με το τατουάζ του Τσε στο μπράτσο του.
25 Νοεμβρίου 2020, ίσως η πιο μαύρη ημέρα στον ποδοσφαιρικό πλανήτη…
Από τη μια η λατρεία από τους αιώνια καταδικασμένους του νότου, που σήκωσαν για πρώτη φορά κεφάλι απέναντι στα... λευκά κολάρα του βορρά, και από την άλλη τα πλοκάμια της ναπολιτάνικης μαφίας που τον έλιωσαν, καθώς βρήκαν πάτημα στα αχαλιναγώγητα πάθη του, κάνοντάς τον οικτρό υποχείριό τους. Όπου βρείτε το ντοκιμαντέρ δείτε το – όσοι δεν το έχουν δει.
Φ. Τρούσας
Αυθεντικός, γνήσιος, ανεπανάληπτος! Σε αντίθεση με τους απλούς θνητούς, ο Ντιέγκο δεν μπορούσε ποτέ να κρυφτεί, ούτε από τους καθρέφτες! Έδινε καθημερινά μάχες με τους δαίμονές του. Ζούσε έντονα, κάθε τι στη ζωή του! Αυτός που δε δίστασε να τα βάλει με το κατεστημένο της FIFA, αυτός που είπε στον Πάπα να πουλήσει όλο το χρυσό του Βατικανού, για να βοηθήσει τα παιδιά που πεινάνε, με το τατουάζ του Τσε στο μπράτσο του.
25 Νοεμβρίου 2020, ίσως η πιο μαύρη ημέρα στον ποδοσφαιρικό πλανήτη…
Tάσος Επιτρόπου
➤ Θα ξενερώσω το μισό Facebook αλλά το Ποδόσφαιρο χωράει μόνο Αλήθεια. Λατρέψαμε κι αποχαιρετούμε το ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ γιατί ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής και η μεγαλύτερη αλήτρα ΜΕΣΑ στον αγωνιστικό χώρο.
Όσοι ανεβάζετε τα τατού με τον Γκεβάρα, τις φωτό με τον Κάστρο, την κόντρα του με τον Πάπα και τις δηλώσεις του "είμαι ο Τσεγκεβάρα του ποδοσφαίρου" κινδυνεύετε να χαρακτηριστείτε -για να μην πω ότι είστε - φασαίοι και άμπαλοι.
Ο Μαραντόνα δεν ήταν "αριστερός" ή κοινωνικά και ταξικά "συνειδητοποιημένος" είχε την ενστικτώδη λούμπεν γνώση της τάξης του κι ότι δεν θα ανέβαινε ποτέ την κοινωνική σκάλα αλλά αυτό δεν τον κάνει αριστερό. Ένα χαμίνι ήταν που έβγαζε γλώσσα κι όταν τον έπιαναν άρχιζε είτε την κλάψα είτε την αυθάδεια και την απείθεια με την ελπίδα να γλιτώσει χωρίς να παραδεχτεί ποτέ το φταίξιμο. Όσο παιχταράς κι αλήτρα ήταν μέσα στο γήπεδο τόσο γραφικός κι αλέφαντος κατάντησε στα γεράματα. Τον αγαπάμε γι αυτό που ήταν κι όχι αυτό που θα θέλαμε να ήταν.
Όσοι ανεβάζετε τα τατού με τον Γκεβάρα, τις φωτό με τον Κάστρο, την κόντρα του με τον Πάπα και τις δηλώσεις του "είμαι ο Τσεγκεβάρα του ποδοσφαίρου" κινδυνεύετε να χαρακτηριστείτε -για να μην πω ότι είστε - φασαίοι και άμπαλοι.
Ο Μαραντόνα δεν ήταν "αριστερός" ή κοινωνικά και ταξικά "συνειδητοποιημένος" είχε την ενστικτώδη λούμπεν γνώση της τάξης του κι ότι δεν θα ανέβαινε ποτέ την κοινωνική σκάλα αλλά αυτό δεν τον κάνει αριστερό. Ένα χαμίνι ήταν που έβγαζε γλώσσα κι όταν τον έπιαναν άρχιζε είτε την κλάψα είτε την αυθάδεια και την απείθεια με την ελπίδα να γλιτώσει χωρίς να παραδεχτεί ποτέ το φταίξιμο. Όσο παιχταράς κι αλήτρα ήταν μέσα στο γήπεδο τόσο γραφικός κι αλέφαντος κατάντησε στα γεράματα. Τον αγαπάμε γι αυτό που ήταν κι όχι αυτό που θα θέλαμε να ήταν.
Panos Dodis
Nαταλι Χατζ.
➤ Έκανε πως κλαίει και μαζί του δάκρυζε ένας ολόκληρος κόσμος που συντόνιζε την αναπνοή του με τις πιρουέτες του δικού τους Θεού. Εκεί στο νότο τον φτωχό της Ιταλίας και της Αργεντινής, ενάντια στον βορρά της Ιταλίας και της Αγγλίας.
Έπεφτε και μαζί του έπιαναν όλοι το κεφάλι απελπισμένα, γέλαγε και έδινε χαρά, σκόραρε και γέμιζε περηφάνια τους αδύναμους και τους αόρατους σε κάθε μεριά του κόσμου. Από την Λα Μπόκα ως την Αβάνα, τη Νάπολη και σήμερα τις αλάνες του ουρανού.
Σήμερα μας πόνεσαν τελικά τα γδαρμένα γόνατα της εφηβείας μας.
➤ Κάτι παραπάνω από ένας από τους πιο μεγάλους ποδοσφαιριστές στην ιστορία. Κάτι παραπάνω από παγκόσμιος σούπερ σταρ.
Πριν κάτι χρόνια στο πάρτι ενός κοινωνικού κέντρου στη Νάπολη, κατάλαβα ότι ήταν πάνω απ΄ όλα ο ήρωας των "απ' έξω" αυτού του κόσμου. Όσων δεν είναι ποτέ προσκεκλημένοι στο επίσημο δείπνο, αλλά βρίσκουν τρόπο να μπουκάρουν ακόμα και με τη βοήθεια του χεριού του Θεού.
Γεύτηκε τα πλούτη και τη δόξα όσο λίγοι, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να είναι με τη μεριά των πολλών φτωχών και άσημων, ποτέ δεν έκανε τα πράγματα "όπως έπρεπε". Γι' αυτό και οι "απ' έξω" ποτέ δεν σταμάτησαν να τον αποθεώνουν.
Απόψε αποχαιρετάμε με βαθύ σεβασμό τον Ντιέγκο Μαραντόνα.
➤ Αν και φανατικός ποδοσφαιρόφιλος νοιώθω ανεπαρκής για να γράψω κάτι που στοιχειωδώς ν ανταποκρίνεται στο θρύλο του Ντιεγκίτο Μαραντόνα. Όχι μόνο επειδή τίποτα αντάξιο του δεν πάτησε ποτέ στα γήπεδα του μακράν δημοφιλέστερου αθλήματος στον πλανήτη, αλλά κι επειδή δεν ήταν μόνο μια ποδοσφαιρική ιδιοφυία, αλλά κι ένας κοινωνικός επαναστάτης - πρωτόγονος μεν αλλά συνειδητοποιημένος ταξικά. Δίπλα στους προλετάριους είτε της Αργεντινής, είτε του ιταλικού Νότου. Σπάζοντας τα μούτρα του αγγλικού ιμπεριαλισμού εκεί που μπορούσε, εκδικούμενος μ το "χέρι του Θεού" τα Φώκλαντς. Στο χόρτο των γηπέδων. Χτυπώντας στον ώμο του τατουάζ με το πρόσωπο του μεγάλου συμπατριώτη του, του Ερνέστο Γκεβάρα. Δηλώνοντας πως ο Φιντέλ Καστρο ειναι ο πιο σπουδαίος άνδρας στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν λόγια για να τον αποχαιρετήσουμε, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται αυτό!
➤ Ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές του παγκόσμιου ποδοσφαίρου "έφυγε" στα 60 χρόνια του. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα που μας χάρισε απίστευτες ποδοσφαιρικές συγκινήσεις δεν είναι πια κοντά μας. Πήγε να βρει το φίλο του, Φιντέλ Κάστρο.
Πολλοί βέβαια θα πουν για τα πάθη του του Ντιέγκο. Όμως, αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο την ποδοσφαιρική αξία του. Άλλωστε, ο Ντιέγκο δεν διεκδίκησε να γίνει πρότυπο αξιών, εκείνο που διεκδίκησε και κατέκτησε είναι να αναδειχθεί σε έναν από τους 5 κορυφαίους ποδοσφαιριστές του κόσμου! Αντίο, Ντιεγκίτο...
Δεν υπάρχουν λόγια για να τον αποχαιρετήσουμε, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται αυτό!
Γ. Κουτζουράδης
Πολλοί βέβαια θα πουν για τα πάθη του του Ντιέγκο. Όμως, αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο την ποδοσφαιρική αξία του. Άλλωστε, ο Ντιέγκο δεν διεκδίκησε να γίνει πρότυπο αξιών, εκείνο που διεκδίκησε και κατέκτησε είναι να αναδειχθεί σε έναν από τους 5 κορυφαίους ποδοσφαιριστές του κόσμου! Αντίο, Ντιεγκίτο...
Στ. Μαλαγκον.
Έπεφτε και μαζί του έπιαναν όλοι το κεφάλι απελπισμένα, γέλαγε και έδινε χαρά, σκόραρε και γέμιζε περηφάνια τους αδύναμους και τους αόρατους σε κάθε μεριά του κόσμου. Από την Λα Μπόκα ως την Αβάνα, τη Νάπολη και σήμερα τις αλάνες του ουρανού.
Σήμερα μας πόνεσαν τελικά τα γδαρμένα γόνατα της εφηβείας μας.
Ρένα Δούρου
Πριν κάτι χρόνια στο πάρτι ενός κοινωνικού κέντρου στη Νάπολη, κατάλαβα ότι ήταν πάνω απ΄ όλα ο ήρωας των "απ' έξω" αυτού του κόσμου. Όσων δεν είναι ποτέ προσκεκλημένοι στο επίσημο δείπνο, αλλά βρίσκουν τρόπο να μπουκάρουν ακόμα και με τη βοήθεια του χεριού του Θεού.
Γεύτηκε τα πλούτη και τη δόξα όσο λίγοι, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να είναι με τη μεριά των πολλών φτωχών και άσημων, ποτέ δεν έκανε τα πράγματα "όπως έπρεπε". Γι' αυτό και οι "απ' έξω" ποτέ δεν σταμάτησαν να τον αποθεώνουν.
Απόψε αποχαιρετάμε με βαθύ σεβασμό τον Ντιέγκο Μαραντόνα.
Γιάννης Αλμπάνης
Ο ήρωας των barrios της Αργεντινής και του φτωχού Νότου της Ιταλίας.
Με τον Τσε στο μπράτσο και με το δίκιο πάντα στην καρδιά.
Αντίο Ντιέγκο!
Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ...
Aλέξης Τσίπρας
