Βράδυ Τρίτης, της περασμένης Τρίτης, παίρνω τηλέφωνο την κουμπάρα μου τη Γωγώ.
«Τι κάνεις;», τη ρωτάω.
«Παλαβώνω», μου απαντάει.
«Γιατί ρε πουλάκι μου;», την ξαναρωτάω.
«Γιατί πρέπει αύριο να βγάλω.. τουλάχιστον εκατόν εξήντα μερίδες στην El Chef και δεν έχω ξαναβγάλει ποτέ ως τώρα εκατόν εξήντα μερίδες. Θα φτιάξω “πάστα ε φατζόλι” κι έχω βάλει επτάμιση κιλά φασόλια να μουλιάζουν. Και κάθομαι τώρα και μετράω πόσα μακαρόνια θα χρειαστούν. Δέκα κιλά, έντεκα, δώδεκα, δεν ξέρω γαμώ την τρέλα μου, ασταδγιάλα μη γελάς, θα σε πνίξω Ξανθάκη»!
Για την ιστορία, χρειάστηκαν δώδεκα κιλά μακαρόνια και οι μερίδες τελικά βγήκαν εκατόν εβδομήντα έξι εν συνόλω. Έφαγε κόσμος και ντουνιάς.
Και είπαν ευχαριστώ;
«Ξέρεις κάτι», συνέχισε η Γωγώ την άλλη μέρα, «δεν έχει νόημα να σου λένε κουβέντες. Το βλέπεις στα μάτια τους ότι τους λύνεις ένα πιεστικό πρόβλημα…».
Πολύ πιεστικό ομολογουμένως, ιδίως τώρα με τις καραντίνες, που άφησαν πολύ κόσμο ξεκρέμαστο και βάλανε στοπ και στα σχολικά γεύματα.
«Κανονικά, μαγειρεύαμε κάθε Σάββατο πενήντα, εξήντα μερίδες», μου λένε τα παιδιά απ’ την El Chef, «και στην πρώτη καραντίνα το πήγαμε εκατό μερίδες κάθε μέρα. Και τώρα περάσαμε τις εκατόν εξήντα μερίδες και πάμε για ακόμη περισσότερες, για ν’ ανταποκριθούμε στις ανάγκες του κόσμου…».
Οι οποίες ανάγκες μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα. Συνεχίζει η Γωγώ:
«Μας ήρθε την Τετάρτη ένας πατέρας με δύο παιδιά έξω από εκεί που μαγειρεύουμε στην Τσαμαδού, από το χέρι τα κράταγε και στεκόταν απ’ έξω και δεν μπορούσε ν’ ανοίξει το στόμα του. Τον έπιασε ο Νίκος και του είπε, φίλε έλα στη μιάμιση και ξανάρθε και πήρε φαγητό για όλη του την οικογένεια. Όταν δεν τολμάει ο άλλος να ρωτήσει καν και κάθεται εκεί και περιμένει, τι το χρειάζεσαι το “ευχαριστώ”, πες μου…»
Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν στα Εξάρχεια όπου η συλλογική κουζίνα El Chef δραστηριοποιείται από το 2008, αλλά τώρα πια τρέχει και δεν φτάνει. Ευτυχώς είναι στο πλευρό της το Κοινωνικό Κέντρο Σκοπευτήριο στην Καισαριανή, το Κοινωνικό Στέκι Αλληλεγγύης Μυρμήγκι στην Κυψέλη, η ομάδα Steps που παρέχει φροντίδα και συμβουλές σε όσους τη βγάζουν στο δρόμο, η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων και φυσικά οι δεκάδες ανώνυμοι δωρητές που προσφέρουν χρήματα και πρώτες ύλες για το μαγείρεμα. Μαζί, φυσικά, με μανάβικα και μπακάλικα της γειτονιάς που συνεισφέρουν δίχως κανένα αντάλλαγμα. Για το γαμώτο και μόνο…
Και δώσε κουζίνα από το Νίκο, τη Γωγώ, τον Κριστιάν, τη Σοφία, την Ιόλη, το Λούη, την Έλλη, τον Αλέξανδρο, τον Άγγελο, την Αγγελική, την Ίλια, την Ελένη, από μικρούς και μεγάλους, από είκοσι και κάτι ως εξήντα παρά κάτι χρονών, στον αγώνα καθημερινά. Όλοι ενωμένοι και όλες ενωμένες γιατί «πέρα από τις πολιτικές μας τοποθετήσεις που είναι αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές, χρειάζεται αλληλεγγύη στην πράξη»!
Ναι, αλλά δεν κουράζονται; Η Γωγώ το κλείνει το θέμα:
«Κουραζόμαστε, ποιος είπε ότι δεν κουραζόμαστε; Εξουθενωτικό είναι! Γυρνάς στο σπίτι όμως και λες ότι μαγείρεψες εκατόν ογδόντα μερίδες και φάγανε εκατόν ογδόντα άνθρωποι που ειδάλλως θα είχαν μείνει νηστικοί. Κι εκεί πια δεν σκέφτεσαι την κούραση, σκέφτεσαι γιατί δεν έκανες παραπάνω μερίδες…».
Υ.Γ.: Θα βρείτε τη Συλλογική Κουζίνα El Chef είτε στην δραστήρια σελίδα της στο Facebook είτε αυτοπροσώπως στο νούμερο 13 της Τσαμαδού, τα πρωινά, οπότε και πέφτει μαγείρεμα. Ανοίξτε την πορτοφόλα, σας εγγυώμαι προσωπικώς ότι και το τελευταίο λεπτό πάει στους φτωχούς και στους αναξιοπαθούντες!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
