Είναι λίγο σαν τα γατιά.
Που τα βλέπεις έτσι μαχμουρλίδικα και γαλίφικα, αξιαγάπητες χνουδόμπαλες, και σπεύδεις να τα χαϊδέψεις, να τα ζουλήξεις, να τα νταχταρίσεις.
Κι αυτά κάθονται και γουργουράνε, ώσπου κάποια στιγμή, για λόγους παντελώς αδιευκρίνιστους στον.. ανθρώπινο νου, γυρνάνε θυμωμένα και σου ρίχνουν μια γερή νυχιά, πάρε νά ’χεις. Κι όσοι τα κανακεύανε ως εκείνη την ώρα, ανεβάζουν γράδα και τα παίρνουν κρανίο!
Κάπως έτσι και με το ΚΚΕ.
Όσο καθότανε μαχμουρλίδικο και γαλίφικο στη γωνιά του κι έβγαζε πού και πού καμιά ανακοίνωση διαμαρτυρίας και κάνα πρωτοσέλιδο στον «Ριζοσπάστη», όλα καλά, όλα ανθηρά.
Πυλώνας της δημοκρατίας το ΚΚΕ, δύναμη σταθερότητας το ΚΚΕ, η μοναδική σοβαρή αριστερά το ΚΚΕ.
Πάνω του είχαν πέσει τα στελέχη και οι σχολιαστές της συντηρητικής παρατάξεως και δώστου χάδια, δώστου ζούληγμα, δώστου νταχτιρντί.
Αρκεί που έκοβε ψήφους εξ ευωνύμων απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ κι έκανε δύσκολη τη ζωή του Τσίπρα. Όσες ψήφους έκοβε τέλος πάντων και όσο δύσκολη την έκανε. Μάζευε κι ας είν’ και ρώγες, δε γαμιέται, εδώ ο άλλος έχασε την Τζώρτζια για δεκαπέντε χιλιάδες κουκιά…
Και μια χαρά πέρναγε ο Περισσός, οφείλουμε να το σημειώσουμε για να είμαστε δίκαιοι, με όλο αυτό το γλείψιμο εκ δεξιών. Δεν τολμώ να γράψω ότι ακούγονταν γουργουρητά απ’ το Σπίτι του Λαού, αλλά δεν φαινόταν και να τους πολυχάλαγαν ο θαυμασμός και τα κοσμητικά επίθετα από τους γαλάζιους.
Ώσπου κάποια στιγμή γύρισε θυμωμένο το ΚΚΕ και τους έριξε μια γερή νυχιά, να έχουν να τους βρίσκεται!
Βλέπε τις διαδηλώσεις για το Πολυτεχνείο που ξεκίνησαν από μια μπλόφα, αντάξια του Τζον Τάραμας, μπροστά στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, για να καταλήξουν σε ξύλο και των γονέων, όπως σημείωσα χθες, στην Πανεπιστημίου.
Ανάμεσα στις δύο πορείες είχε μεσολαβήσει κύμα οργής από τα πρωτοπαλίκαρα της συντηρητικής διανόησης, που δεν μπόρεσαν να καταπιούν το γεγονός ότι η κυβέρνηση, το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως και ο υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έφαγαν δούλεμα από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Απαίτησαν λοιπόν κλωτσομπουνίδι από τις δυνάμεις ασφαλείας και τους έγινε το χατίρι. Και πάλι καλά να λέμε που δεν θρηνήσαμε θύματα…
Αλλά σας τα έγραψα εγώ πριν κάτι βδομάδες για το πού πήγαινε η φάση. Σας τα έγραψα λέξη προς λέξη:
«Ζήτημα ζωής και θανάτου είναι για το ΚΚΕ η αντίσταση στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο και ας λέει ο Χρυσοχοΐδης ότι δεν το αφορά διόλου αλλά στοχεύει “στις μικρές συγκεντρώσεις που καθημερινά δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα στην πόλη”». Αναμένω λοιπόν τα σπουδαία εκ μέρους του Περισσού, αναμένω να πάρει επάνω του την υπόθεση. Το έχει ανάγκη αυτό το παράσημο, όσο τίποτε άλλο αυτή την εποχή…».
Δεν ξέρω αν διαβάσανε ρεπόρτερ Ξανθάκη στο πολίτ μπιρό, αλλά τέτοια αντιπαράθεση του Κομμουνιστικού Κόμματος με τους ενστόλους είχαμε πολλά χρόνια να τη δούμε. Από το 2012, μου λέει ο φίλος μου ο Χάρης, που έχει πιο γερή μνήμη από εμένα, όταν ήταν ακόμη η Αλέκα Παπαρήγα γενική γραμματέας. Έκτοτε πρυτάνευσε η φρονιμάδα και το σφυροδρέπανο σαν να κρύφτηκε κάπως κάτω απ’ το χαλί. Αλλά άμα φτάνει ο κόμπος στο χτένι, άμα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου πλέον, θα τη ρίξεις τη νυχιά, δεν θα κωλώσεις!
Πράγμα το οποίον εξέπληξε σφόδρα τους άλλοτε φανζ του ΚΚΕ στο συντηρητικό μέτωπο και στο φιλελευθεράτο. Οι οποίοι πρώην γκρούπιζ, έσπευσαν να ξεράσουν χολή με το βυτίο και να πλημμυρίσουν τον τόπο δηλητήριο. Ως και για «κατσαρίδες» και «τρωκτικά» ακούσαμε από στελεχά, ως και για «επίδοξους δολοφόνους» από βουλευτές. Συμβαίνουν όμως αυτά όταν γυρνάει το φύλλο και όταν το παντεσπάνι μεταμορφώνεται σε αγγούρι. Άλλοι το τρώνε και δροσίζονται κι άλλοι το τρώνε και ζορίζονται, που λέει και η Πουλίκα…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
