Ο Ρούσσος κατάφερε να διατηρήσει το Χαλάνδρι ως τον νούμερο ένα.. προορισμό σε επίπεδο αγοράς και διασκέδασης, προσθέτοντας όμως και ανθρωπιά. Οι χειρισμοί του σε διάφορα θέματα (Ρομά, ο μαθητής που κρατήθηκε παράνομα στη ΓΑΔΑ προσφάτως κ.λπ.), τον έκαναν αγαπητό και απαραίτητο, σε σημείο να συγκρίνεται επάξια με τον αείμνηστο Γρηγόρη Γυφτόπουλο. Φυσιολογικά εξελέγη για δεύτερη θητεία, παρά την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη χώρα. Τη στιγμή που ο ίδιος προέρχεται από την ΚΝΕ και συμμετείχε στη συνέχεια στις πιο «ριζοσπαστικές» εκφάνσεις της Αριστεράς. Ομως, από την πρώτη στιγμή κατάλαβε ότι δεν πρέπει να «αλλάξει» τον δήμο, όπως του έλεγαν οι πρώην πια σύντροφοί του, που –ευτυχώς– αποχώρησαν γρήγορα.
Χωρίς τοπική βάση, ο Ρούσσος μπόρεσε να επανεκλεγεί, διότι διατήρησε τη mainstream ιδιότητα της πόλης, δίχως όμως να κάνει εκπτώσεις στα «πιστεύω» του. Ταιριάζει άλλωστε με τη συντριπτική πλειονότητα των δημοτών που, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων, δεν ήταν ποτέ των άκρων. Το Χαλάνδρι είναι μία από τις λίγες περιοχές στην Αθήνα όπου δεν εμφανίστηκε χρυσαυγίτης, ούτε σαν… περαντζάδα ούτε σαν εκλογικό περίπτερο. Δράσεις, όπως η ενίσχυση των σεισμοπαθών στη Σάμο, ενισχύουν το προφίλ του και ίσως δείχνουν τον δρόμο για ένα ανώτερο αξίωμα, ελπίζω όχι στην κεντρική πολιτική σκηνή.
ΥΓ.: Κι επειδή δεν μπορούν να είναι όλα ρόδινα, καλό θα ήταν να κάναμε κάτι με τον φωτισμό των δρόμων…
Ευθύμης Ασημακόπουλος / EφΣυν
