Πριν χρόνια τού είχα πάρει συνέντευξη στην εκπομπή μου.. "Φωτα Πορείας" στην ΕΡΤ. Συνεσταλμένα μάς καλοδέχτηκε στο μικρό σαλονάκι. Αν και ήδη Αρχιεπίσκοπος, δεν φορούσε τα μαλάματα και τα πετράδια. Μόνο μαύρο ράσο με σταυρό. Ασκητής.
Αρχίσαμε την συνέντευξη κι όσο ξεδιπλώναμε την σπουδαία διαδρομή του, τόσο πιο διστακτικά αντιδρούσε. Σαν ταινία περνούσε μπροστά στα μάτια μας η ζωή του: μια ζωή δύσκολη, ένας δρόμος δύσβατος γεμάτος εμπόδια και θυσίες και πόνο και προσφορά κι ελπίδα και διάψευση και πάλι από την αρχή και πάλι από το μηδέν. διαδρομή ενός ανθρώπου που προχωρούσε και λύγιζε κι έπεφτε και σηκωνόταν και προχωρούσε ξανά. Και ξανά. Από την αφετηρία στο τέρμα και πίσω στην αφετηρία και πάλι στο τέρμα. Χωρίς να ζητάει ανταμοιβές και οφίτσια, χωρίς να ζητάει τίποτα για τον εαυτό του. Μόνο να δίνει ήξερε. Ποτέ να παίρνει.
Στο σπίτι της αδελφής του είχε ένα μικρό δωματιάκι σαν μοναστηριακό κελί. Ένα στενό κρεββάτι, ένα κομοδίνο με λάμπα ένας ξύλινος σταυρός στον τοίχο και μια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία. Τίποτα άλλο. Χωρίς χλιδές και πολυτέλειες. Είπαμε. Ασκητής.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος στα ενενήντα του χρόνια αρρώστησε από κορονοιό. Όχι γιατί μεταλάβαινε τους πιστούς με το ίδιο κουτάλι, ούτε γιατί δεν τηρούσε τα μέτρα. Το εντελώς αντίθετο. Στις καραντίνες του σκοταδισμού, όταν η πλειοψηφία του κλήρου φέρθηκε ανεύθυνα ίνα μη τι χείρον είπω – μην ξεχνάμε το αλήστου μνήμης ‘στην εκκλησία δεν κολλάς ιό, κολλάς Χριστό’ – εκείνος προέτρεπε τους πιστούς να φορούν μάσκα.
«Ας φοράμε τη μάσκα προστασίας της υγείας, όμως αποφεύγοντας επίμονα τις μάσκες κάθε μορφής υποκρισίας, η οποία υποκρισία μολύνει επικίνδυνα τις ανθρώπινες σχέσεις".
Ο Αναστάσιος τα έλεγε αυτά γιατί ήταν ένας βαθιά μορφωμένος αλλά και καλλιεργημένος άνθρωπος. Ένας επιστήμονας με αξιοσημείωτες περγαμηνές. Πρώτα σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Φιλοσοφικές Σχολές του Αμβούργου και Μαρβούργου στην Γερμανία. Υπήρξε υπότροφος του γερμανικού Ιδρύματος"Alexander von Humboldt" στην θρησκειολογία, την εθνολογία και την ιεραποστολική. Ακόμη, διετέλεσε καθηγητής του μαθήματος της νεοελληνικής γλώσσας και φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Μαρβούργου στην Γερμανία.
Ο Αναστάσιος έκανε ιεραποστολικές εκστρατείες στην Αφρική και την Ουγκάντα, τις οποίες όμως αναγκάστηκε να εγκαταλείψει όταν προσβλήθηκε από ελονοσία. Μόλις θεραπεύτηκε, επέστρεψε στην Αφρική να συνεχίσει το έργο του. Γιατί τέτοιος ήταν. Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του δεν θα τολμούσε να γυρίσει στα μέρη που παραλίγο να τον στείλουν στον τάφο. Θα καθόταν σπιτάκι του και εκ του ασφαλούς θα ανέβαινε ένα ένα τα σκαλιά της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Εκείνος επέστρεψε, έμεινε δέκα ολόκληρα χρόνια κι όταν έφυγε, άφησε πίσω του τεράστιο έργο ως Μητροπολίτης Ανατολικής Αφρικής.
Και τώρα αρρώστησε. Αρρώστησε γιατί ακόμα και τώρα στα ενενήντα του χρόνια, μες την πανδημία έτρεχε να βοηθήσει τους φτωχούς και τους πάσχοντες. Να φροντίσει τους άλλους, ποτέ τον εαυτό του.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βροχερό απόγευμα. Έξω έριχνε καρέκλες κι όταν άρχισε να μιλάει αυτός ο άνθρωπος λες κι άνοιξε ο ουρανός και το ταπεινό σαλονάκι γέμισε φως. Θα θυμάμαι πάντα την καλοσύνη, την αγάπη κι εκείνη την ταπεινότητα που μόνον από το αληθινό μεγαλείο εκπορεύεται.
Όταν πια έφυγα, το ήξερα βαθιά μέσα μου. Εκείνη την ημέρα συνάντησα, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου, έναν εν ζωή Άγιο.
Περαστικά, Σεβασμιώτατε.
- το κείμενο της Έλενας Ακρίτα είναι από ΤΑ ΝΕΑ (14.11.2020)
