Η «δημοσιογραφία του αφεντικού» αντιμετωπίζει τους δημοσιογράφους ως υποχείρια και όργανα των επιδιώξεών του. Πολλοί συμβιβάζονται από ανάγκη. Άλλοι είναι ήδη συμβιβασμένοι από πεποίθηση και ιδιοτέλεια.
Αλλά η δημοσιογραφία ακόμη και όταν υπάρχει τεχνικά, αυτοακυρώνεται όταν υπόκειται σε μπίζνες, στράτευση σε συμφέροντα,.. ομοιογένεια θεματολογίας, αθέμιτες πρακτικές και υποτίμηση των ηθικών κανόνων.
Όταν παραβλέπει την υποχρέωση που συνοδεύει την αναζήτηση της αλήθειας: τη στήριξη της κοινωνίας και των αδυνάμων έναντι των ισχυρών.
Οι άνθρωποι στο Documento ξεχωρίζουν, όπως προκύπτει από τη δουλειά τους. Έχουν δημοσιογραφική άποψη γι’ αυτό που κάνουν, δεν έχουν εξαρτήσεις από το κρυφά και φανερά ταμεία και στην πορεία δεν θα τους συναντήσουμε με σύμβολα του πλούτου. Ζουν με το μισθό τους. Για την ανοχή της εφημερίδας τους στο ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα, δεν ευθύνονται.
Είναι προτιμότερο να υπάρχουν στις εφημερίδες έντιμοι επαγγελματίες , στο πλαίσιο μια ορατής εκδοτικής πολιτικής, παρά διατεταγμένοι υπάλληλοι στο πεδίο της συναλλαγής, της διαμεσολάβησης και του καιροσκοπισμού των κυβερνητικών εναλλαγών.
- απόσπασμα από κείμενο του Γιώργου Λακόπουλου στο Ανοιχτό Παράθυρο (ολόκληρο ΕΔΩ)