"Τα 'μαθες; Κλείνει και ο ‘Φιλελεύθερος’", ήταν το λυπημένο μήνυμα ενός φίλου, ρεπόρτερ της νεότερης γενιάς.
- Ο ‘Φιλελεύθερος’; Ποιος είναι αυτός;", απάντησα διαπορών: ειλικρινά, δεν είχα ιδέα πως κυκλοφορούσε εφημερίδα με το λογότυπο "Φιλελεύθερος".
- Ο "Φιλελεύθερος" επέμεινε ο... λυπημένος ρεπόρτερ: γκουγκλάρισέ το και θα καταλάβεις...Το γκουγκλάρισα και... κατάλαβα: "Φιλελεύθερος" είναι η εφημερίδα του ομίλου "Μαρ" που διαθέτει και το σάιτ "Lib". Που εξυμνούσε τον πρωθυπουργό ως νέο Μωυσή. Και τον λιβάνιζε νυχθημερόν, περισσότερο κι απ’ τις εφημερίδες του ομίλου "Μαρ" που διαθέτει και το κανάλι "Meg", γι’ αυτό... "έτυχε πολύ μεγαλύτερης εύνοιας απ’ αυτόν (σ.σ.: τον όμιλο "Μαρ" που διαθέτει και το κανάλι "Meg") στο μοίρασμα της διαφημιστικής δαπάνης για τον κορωνοϊό"...
➛ "Είναι λίγο καρμικό που η εφημερίδα που λιβάνιζε τον Μητσοτάκη ως ‘Μωυσή’ κλείνει επί κυβέρνησής του", σάρκαζε γνωστός σκιτσογράφος*, στο προφίλ του στο Facebook...
➛ "Μαυρίλα είναι το λουκέτο, ιδίως σε μέρες σαν τις τωρινές όπου δεν είναι και τόσο εύκολο να αναπληρωθούν οι θέσεις εργασίας. Εκτός πια κι αν είσαι κάνας τύπος που παρακαλάει να κλείνουν όσα φύλλα δεν συνάδουν με τις αντιλήψεις του...", το σοβάρευε ένας άλλος γνωστός δημοσιογράφος**, χιουμορίστας κατά τα λοιπά κι αυτός. Διότι, "όταν κλείνει, λοιπόν, ένα μαγαζί…, γουστάρεις - δεν γουστάρεις την πολιτική τοποθέτησή του, δεν μπορεί παρά ν’ αναστενάζεις", αναστέναξε εν κατακλείδι.
*******
Ως επαγγελματίας (δημοσιογράφος) συμφωνώ και με τους δυο, μα από την ίδια θέση, αυτή του βιωματικού "εφημεριδά", μέμφομαι μετά βδελυγμίας τους πάντες... όλους πρώην συναδέλφους (απ’ τον Ψυχάρη και τον Τράγκα ώς τον εν λόγω... νονό του Μωυσή) που, ξαφνικά, πούλησαν τη δημοσιογραφία για (πολιτικό ως επί το πλείστον) χρήμα∙ και την είδαν μικροί Χιρστ και Μπερλουσκόνι και Μέρντοχ, γεμίζοντας την αγορά με λαχανοφυλλάδες της συμφοράς που τις ονόμαζαν εφημερίδες...
Όμως , "συνάδελφε", είναι άλλο να σε λένε και να είσαι ο Μέρντοχ, κι άλλο να είσαι και να λέγεσαι... νονός του Μωυσή: ο μεγιστάνας των ΜΜΕ Ρούπερτ Μέρντοχ, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της News Corporation, είναι ιδιοκτήτης μιας πολυεθνικής αυτοκρατορίας που περιλαμβάνει πολυάριθμους ιστοτόπους (IGN Entertainment, AskMen, Rotten Tomatoes κλπ. κλπ.), μεγάλο αριθμό εφημερίδων, όπως η "New York Post" στις ΗΠΑ και οι "Times" στην Αγγλία, ενώ κατέχει ένα πλήθος τηλεοπτικών σταθμών, μεταξύ των οποίων το δίκτυο Fox News. Ο Μέρντοχ μπήκε τρεις φορές στην ετήσια λίστα του περιοδικού "Time" με τα 100 πρόσωπα που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως, εκτιμήθηκε ως ο 13ος ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο σύμφωνα με το περιοδικό "Forbes". Ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Τόνι Μπλερ ήταν κολλητός φίλος του (υπάλληλός του, λένε οι Άγγλοι) και η περιουσία του εκτιμάται στα 6,3 δισ. δολάρια.
*******
Εσύ, "συνάδελφε", πέραν του ότι (όπως και οι δεκάδες προηγούμενοι "μικροί Μέρντοχ") έμπλεξες το δημοσιογραφικό σώβρακο με την επιχειρηματική γραβάτα -συμβάλλοντας, μεταξύ άλλων, στην τερατωδώς δυσανάλογη προσφορά (έκδοση και κυκλοφορία) εφημερίδων σε σχέση με το πληθυσμιακό μέγεθος της χώρας και την προσδόκιμη, πόσο μάλλον την πραγματική, ζήτηση-, καταγράφεσαι ως ένας εκ των εσχάτων "μικρών Μέρντοχ" που, φεύγοντας ηττημένοι, αφήνουν πίσω τους νέα συντρίμμια έντυπης δημοσιογραφίας: επισπεύδοντας ασύστολα το τέλος των εφημερίδων...
Είναι χαρακτηριστικό ότι από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας και Κοινωνιολογίας των ΜΜΕ Νίκου Σμυρναίου, με θέμα "τα ΜΜΕ στην εποχή της Covid- 19"***, απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στις εφημερίδες. Μιλώντας για τις αναλογίες και τις διαφοροποιήσεις που εντοπίζονται μεταξύ των παραδοσιακών και των ψηφιακών ΜΜΕ ως προς την προσέγγιση της πανδημικής κρίσης, στα πρώτα (τα παραδοσιακά) αναφέρεται αποκλειστικά στην τηλεόραση:
"Η βασική αναλογία", λέει, "είναι το πρωτοφανές ενδιαφέρον του κοινού για την επικαιρότητα της πανδημίας", και αυτό το δείχνει "η έκρηξη της τηλεθέασης (...) αλλά και η κατακόρυφη αύξηση της επισκεψιμότητας των ενημερωτικών ιστοτόπων και της χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης...".
Απ’ τη μια τηλεόραση κι απ’ την άλλη διαδίκτυο. Με το 22% των Ελλήνων (το χαμηλότερο ποσοστό μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) να δηλώνει ότι εμπιστεύεται την πρώτη και το 42% (ποσοστό ιδιαίτερα υψηλό) να δηλώνει ότι εμπιστεύεται το δεύτερο. Kαι στη μέση ένα ανθρώπινο τείχος που ακούει φωνές μα δεν ξέρει ποτέ ποιος μιλάει: ένα δυνητικό πλήθος θυμάτων κάθε πιθανής ή απίθανης παραποίησης ή πλεκτάνης.
* Ο Σπύρος Δερβενιώτης στο Faceboock
** Ο Χρήστος Ξανθάκης στο newpost
*** Από το enainstitute.org / 27.10.2020
