Είναι κάπως σαν αυτές τις οικογενειακές γιορτές. Που καταφτάνει κόσμος και κοσμάκης, ξαδέρφια, βαφτιστήρια, θείες και θειάκες, μπουλούκια ολόκληρα σε λέω. Και όπως κάθονται στην είσοδο του σπιτιού ο μπαμπάς και η μαμά και χαιρετάνε τους εισερχόμενους, βλέπουν ν’ ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ και να βγαίνει ο.. Ανεπιθύμητος!
Εκείνος ο συγγενής που δεν γουστάρει κανείς, εκείνος ο συγγενής που σπάει τα νεύρα όλων, εκείνος ο συγγενής που θα κάνει μαντάρα τη μάζωξη, εκείνος ο συγγενής, να μην τα πολυλογώ, που δεν είχε καλέσει κανένας κι όμως κατέφτασε Ακάλεστος. Κι ούτε ένα φοντανάκι δεν έφερε να τιμήσει ρε φίλε τους οικοδεσπότες…
Κάπως έτσι και με την αρθρογραφία του Σημίτη. Ποιος νοιάζεται για την άποψή του, ποιος ενδιαφέρεται για τη γνώμη του, ποιος καίγεται για τη σοφία του; Ματημπαναγία, ακόμη και οι πλέον χαρντκοράδες των οπαδών του, τον έχουν πλέον τοποθετήσει στο χρονοντούλαπο, μαζί με τα λατσεμένα ψηφοδέλτια από τις εκλογές του 2000. Και στη θέση του έχουν τον Κυριάκο, που είναι σαφώς πιο δυναμικός, εκσυγχρονισμένος και αεράτος. Φρέσκα κουλούρια φωνάζει ο κουλουράς!
Αλλά ο Σημίτης επιμένει. Αντί να καθίσει στ’ αυγουλάκια του και να ευχαριστεί το Θεό (ή έστω τον Κώστα Λαλιώτη…) για την οκταετία του, επιμένει να παρεμβαίνει στον δημόσιο βίο. Με τρόπο μάλιστα και ύφος εξόχως δασκαλίστικο, λες και απευθύνεται σε άτακτα πιτσιρίκια του δημοτικού απ’ αυτά που μένουνε ελεύθερα τώρα με την καραντίνα και θα γεμίσουν τον κόσμο μικρόβιο. Ναι, ο πρώην πρωθυπουργός μας αντιμετωπίζει ως παραπλανημένους αμνούς που απαιτούν νουθεσίες και συμβουλές για να δουν το φως το αληθινό και να επανέλθουν στον ίσιο δρόμο.
Βλέπε και το άρθρο του στα σαββατιάτικα «Νέα», όπου υποστηρίζει, μεταξύ άλλων:
«Η αντιπολίτευση θα έπρεπε να βοηθήσει σε μια πληρέστερη εικόνα της αντιμετώπισης των προβλημάτων αντί να επιβεβαιώνει κάθε φορά μια γνωστή αντιπαλότητα, χωρίς να αναδεικνύει το ουσιαστικό περιεχόμενο των διαφορών».
Και συνεχίζει στον ίδιο τόνο:
«Η αντιπολίτευση πρέπει να εκφράζεται. Αλλά χρέος της είναι επίσης, όταν επισημαίνει τις αρνητικές πλευρές της κυβερνητικής δραστηριότητας, να έχει και η ίδια στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία ένα κατανοητό και εφαρμόσιμο σχέδιο αντιμετώπισης».
Για να καταλήξει ότι η «αντιπολίτευση», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κίνημα Αλλαγής «απλώς αρνούνται και παρακολουθούν» και σχέδιο δεν έχουν…
Αυτά από έναν άνθρωπο που δεν άσκησε αντιπολίτευση ούτε μία μέρα, καθώς μόνο από πρωθυπουργία ήξερε και όταν ήρθε η ώρα να δαγκώσει την πιπεριά παρέδωσε τη σκυτάλη κι έκοψε ρόδα μυρωμένα. Συγγνώμη δηλαδή, αλλά κι ο Κυριάκος και ο Αλέξης και η Φώφη, πλακώθηκαν και πλακώνονται διαρκώς στη Βουλή και εκτός Βουλής, είτε κυβερνούν είτε αντιπολιτεύονται. Ο δόλιος ο Σημίτης πού το έμαθε το άθλημα και ήρθε τώρα να το διδάξει;
Αλλά πες ότι το ξεπερνάς αυτό. Εκείνο το «απλώς παρακολουθούν και αρνούνται», πώς να το ξεπεράσεις. Ένα σκασμό συνεντεύξεις Τύπου για την πανδημία και την αντιμετώπισή της και τις επιπτώσεις στην υγεία και την οικονομία της χώρας (συγγνώμη κύριε Σωτήρη μου, «της πατρίδας») με φουλ στοιχεία και προτάσεις έχουμε απ' την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Και το ΚΙΝΑΛ επίσης έχει καταθέσει τις προτάσεις του κι αν πεις και για τον Βαρουφάκη, από προτάσεις άλλο τίποτα. Όλοι και όλες τις είδαμε, όλοι και όλες τις διαβάσαμε και τις ακούσαμε, μόνο ο Σημίτης δεν πήρε χαμπάρι Χριστό. Γι’ αυτόν, η αντιπολίτευση στο σύνολό της, δεν είπε κουβέντα και απλώς εκτόξευσε ύβρεις και ψεύδη. Πράγμα το οποίο από έναν τύπο σαν τον Κυρανάκη, το περιμένεις, δεν λέω. Από πολιτικό, ωστόσο, που κυβέρνησε οκτώ χρόνια την Ελλάδα, μοιάζει λιγότερο αστείο κι από ανέκδοτο του Σεφερλή…
Υ.Γ.: Αν υποθέσουμε ότι η αντιπολίτευση δεν κατέθεσε ούτε μία πρόταση, πόσες προτάσεις κατέθεσε ο ίδιος ο Σημίτης; Ζερό, μηδέν, τσεβά που λέμε και στα βλάχικα. Εκτός κι αν ταυτίζεται 100 % με τις επιλογές της κυβέρνησης, οπότε πάω πάσο!
- από το newpost