Η τηλεοπτική κάλυψη της κυβέρνησης σπάει κάθε ρεκόρ
Πάμε να σας εξηγήσω τον σημερινό τίτλο, να μη χάνουμε τη μπάλα.
Όταν λένε στο ποδόσφαιρο ότι σε παίζει ο διαιτητή εκατό μηδέν, εννοούν ότι δίνει όλες τις φάσεις υπέρ του αντιπάλου σου. Όλες ανεξαιρέτως, δεν πα’ να χτυπιέσαι όσο θέλεις και δεν πα’ να καλύπτουν.. πέντε παίκτες τον Κατσουράνη.
Δικαιολογείται λόγω έδρας να σε παίζει ο διαιτητής εξήντα σαράντα, δικαιολογείται να σε παίζει εβδομήντα τριάντα, δικαιολογείται σε τραβηγμένες περιπτώσεις ακόμη και το ογδόντα είκοσι. Αλλά το εκατό-μηδέν είναι μια κατηγορία από μόνο του…
Το οποίο εκατό μηδέν ισχύει όσον αφορά στην τηλεοπτική κάλυψη της κυβέρνησης σε σχέση με την αντιπολίτευση. Εντάξει, ενενηνταπέντε πέντε, γιατί τα παίρνουν κρανίο ενίοτε κάποιοι δημοσιογράφοι και τα χώνουν, αλλά καταλαβαινόμαστε υποθέτω. Στον μαγικό κόσμο της μικρής οθόνης δεν χωράει αντίλογος!
Μονοποικιλιακή καλλιέργεια με πολλαπλή χρησιμότητα, μιας και όπως μας δείχνουν τα στοιχεία της Nielsen οι ηλικίες άνω των πενήντα πέντε ετών βλέπουν με μανία τηλεόραση (πάνω από τετρακόσια λεπτά την ημέρα!), οπότε ενημερώνονται αποκλειστικά και μόνο από το «γυαλί», οπότε αν τους έχεις λοκάρει, πας φορτωμένος στις εκλογές, με καλό ποσοστάκι από την αρχή, την ώρα που ο άλλος αγωνίζεται να πείσει τους νέους ότι δεν λέει μαλακίες. Good luck…
Όλα κομπλέ λοιπόν και δουλεύει μια χαρίτσα το σενάριο, μόνο που κάποια στιγμή σκάει μύτη ο νεκροθάφτης που λέει και ο ποιητής Λόρενς Φερλινγκέτι. Σκάει μύτη ο κορωνοϊός και αφήνει πίσω του συντρίμμια και θύματα. Και μπορεί τον άλλον να μην τον νοιάζουν οι συμπεριφορές και οι χαζομάρες και τα ντελαπαρίσματα των μελών της κυβέρνησης, αλλά άμα φτάνει το στόρι στα φέρετρα κάτι ξυπνάει μέσα του. Κάτι αφυπνίζεται και παύει να είναι εντελώς παθητικός δέκτης και σκέφτεται (σκέφτεται!), ότι μπορεί να είναι ο επόμενος ή η επόμενη στη σειρά και κάπου εκεί κλάνει όλες τις πατάτες του κόσμου. Και στρέφεται εναντίον αυτού που βλέπει όλη την ώρα στη μικρή οθόνη και βγάζει νύχια και βάζει φωνή. Έχει και τα κακά του το εκατό μηδέν…
Ε ναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Χίλιες ώρες την ημέρα έπαιζε ο Τσίπρας στην τηλεόραση σε σχέση με την τραγωδία στο Μάτι. Το είδαμε, το μάθαμε, το εμπεδώσαμε. Και μετά απ’ τις εκλογές εξαφανίσθηκε από το «γυαλί», λες και τον σκούπισε το μαγικό αμονιαζόλ. Δρόμο πήρε, τον χάσαμε, που πήγε κανείς δεν ξέρει. Μια φορά στις τόσες τον δείχνουν τα κανάλια κι αυτό για να του κουνήσουν το δάχτυλο. Για να τον πλύνουν με ξυδάκι. Ωραίο δεν λέω, αλλά να που αποδεικνύεται εντελώς αντιπαραγωγικό σε καιρούς πανδημίας!
Διότι το εκατό μηδέν στρέφει την προσοχή στη μία πλευρά μόνο. Και όταν είμαστε στο πρώτο κύμα και νικάμε αδέρφια, η μία πλευρά εισπράττει τα εύσημα. Όταν φτάνουμε όμως να στήνονται σκηνές στα προαύλια των νοσοκομείων, πάλι η μία πλευρά θα εισπράξει το πατσαβούριασμα. Γιατί η άλλη απουσιάζει, την κρύψαμε, την διώξαμε, την εξαφανίσαμε κάτω απ’ το χαλί σαν τα κατσούλια…
Πράγμα που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι με τους επικοινωνιολόγους μπορείς να κατακτήσεις την εξουσία μια χαρίτσα. Να την διαχειριστείς, ωστόσο, δεν είναι και τόσο εύκολο. Ιδίως όταν έχεις στρέψει επάνω σου όλους τους προβολείς και όταν από κάτω σου χάσκει το βάραθρο του κορωνοϊού!
Υ.Γ.: Το «βγάζει φασούλια» είναι μια έκφραση που χρησιμοποιούσε ο πατέρας μου. Το αφιερώνω στη μνήμη του, μιας και φέτος συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από το θάνατό του.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
