Στη δημοσιογραφία ένας από τους πολλούς κανόνες είναι η υποχρέωση του δημοσιογράφου να μεταφέρει την "φωνή των πολιτών". Οχι κατ' ανάγκη ένα λαϊκιστικό-καταγγελτικό vox populi (αυτό είναι εύκολο δυστυχώς) αλλά την καθημερινότητα, τις όποιες δυσκολίες, αγωνίες, διαφυγές και μικροχαρές της. Να λοιπόν πεδίο.. για το σημερινό ρεπορτάζ. Πως περνούν την κρίση οι Θεσσαλονικείς; Οι πολίτες της Καβάλας, της Δράμας, των Ιωαννίνων; Τι μαθαίνουν, πως η ασθένεια τους έχει επηρεάσει, τι τους δημιουργεί ο φόβος, πως διεκπεραιώνουν την κάθε μέρα; Πως εργάζονται, που και με ποιο τρόπο;
Σε παρόμοιο ύφος, άλλα θέματα: Πως πάει η τηλεκπαίδευση, η τηλεεργασία, πως διαχειρίζονται οι Έλληνες σήμερα την οικονομική κρίση (την νέα λογω κορωνοϊού), πως ανταποκρίνεται το κράτος, ποια νέα ζητήματα εμφανίζονται;
Αυτή η προσέγγιση θα έπρεπε να είναι καθημερινή, με ψυχραιμία, χωρίς πολιτικό στόχο, αλλά κυρίως ως ενημέρωση αλλά και επιβοηθητική να επιλυθούν (όσο γίνεται) προβλήματα της καθημερινότητας.
Ας μειώσουμε λίγο την καθημερινή "ενημέρωση" με τους καθηγητες ιατρικής και τους λοιμωξιολόγους, και την σχεδόν παρακλητική δημοσιογραφία του "πείτε μου κάτι νέο", "δώστε μου ένα ψιχίο ελπίδας" και ας επιστρέψουμε στο κοινό μας.
- από το fb του δημοσιογράφου Χρήστου Κτενά
