Μου έσκισε πολλά χειρόγραφα ο Φυντανίδης

Δίπλα στο όνομά μου, ο μόνος προσδιορισμός που δέχομαι είναι δημοσιογράφος». Αυτο λέει η Σεμίνα Διγενή σε συνέντευξή της στην "Καθημερινή" και την Μαρία Κατσουνάκη. Σταχυολογούμε:

➤ Στην εφημερίδα («Ελευθεροτυπία») αισθανόμουν ασφαλής, είχα δίπλα μου ανθρώπους που τους θαύμαζα και τους σεβόμουν και ήθελα να γίνω σαν αυτούς – στην τηλεόραση δεν συνάντησα πολλούς. 

➤ Τέλος εποχής. Κάθε δεκαετία.. ήταν και ένα τέλος εποχής. Για το σινεμά, για την πολιτική, για τη δημοσιογραφία. Για τη δημοσιογραφία, όμως, μπορεί και να ισχύει. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σημαντικοί δημοσιογράφοι σήμερα, που κάνουν ρεπορτάζ, που ερευνούν πριν γράψουν. Oχι αυτοί που γκουγκλάρουν τις ειδήσεις κι ό,τι βγει πρώτο θεωρείται είδηση.

➤ Εμένα μου έσκισε πολλά χειρόγραφα ο Φυντανίδης μέχρι να καταλάβω ότι αυτό που είναι φήμη δεν είναι είδηση. Τώρα, αυτό που είναι φήμη είναι (και) είδηση. Δεν γίνεται διασταύρωση. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος οτιδήποτε «σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες».
➤ Οι σημαντικοί δημοσιογράφοι σήμερα έχουν την τύχη να είναι σαν τη μύγα μέσ’ στο γάλα. Πριν, ναι, ήταν περισσότεροι και δεν αποτελούσε είδηση να είσαι καλός δημοσιογράφος, ενώ τώρα αποτελεί.
➤ Το προφίλ του «καλού δημοσιογράφου»: Αυτός που, πάνω απ’ όλα, διαβάζει. Μελετάει, εκπαιδεύεται συνέχεια. Αμφισβητεί, έχει πολλά ερωτήματα.