Με αφορμή το σημερινό θέμα με το περίφημο «σκονάκι» του Μαξίμου το οποίο αναδημοσιεύτηκε ως είχε από ηλεκτρονικά ΜΜΕ θα πρέπει, επιτέλους, τόσο ο πολιτικός κόσμος όσο, πολύ περισσότερο, ο δημοσιογραφικός κλάδος να πει ένα «ως εδώ και μη παρέκει!».
Η περίφημη «άτυπη ενημέρωση», γνωστή ως non-paper, που διανέμεται εντύπως ή με e-mail προς όλα (σχεδόν) τα ΜΜΕ αποτελούν.. Όνειδος και Ντροπή τόσο για τα πολιτικά διευθυντήρια που τα εκδίδουν και τους «επικοινωνιολόγους» τους όσο και για τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ που τα αναπαράγουν. Και το ίδιο ακριβώς ισχύει με το αίσχος των δελτίων τύπου που εκδίδουν υπουργοί, κόμματα και βουλευτές καθημερινά για οτιδήποτε αξιώνοντας επίσης τη δημοσίευσή τους.
Όνειδος για τα πολιτικά διευθυντήρια κάθε χρώματος, κυβερνητικά ή αντιπολιτευόμενα διότι η «άτυπη» μεν, επίσημη δε, πληροφόρηση (ενίοτε και παραπληροφόρηση) είναι μία ξεκάθαρη και διαρκής επιχείρηση χειραγώγησης των ΜΜΕ και μέσω αυτών, του αγαθού της ενημέρωσης των πολιτών.
Όνειδος επίσης για τους επικοινωνιολόγους που συμβουλεύουν τους πολιτικούς να προχωρούν σε τέτοιες πρακτικές διότι στο όνομα ενός πρόσκαιρου επικοινωνιακού οφέλους αυτό που μακροπρόθεσμα επιτυγχάνουν είναι ο εξευτελισμός πολιτικών και πολιτικής στη συνείδηση της κοινής γνώμης που αργά ή γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι η περίφημη ενημέρωση είναι μία «ταπετσαρία από τοίχο σε τοίχο» κεντρικά καθοδηγούμενη.
Και Ντροπή για τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους (κάποτε λέγαμε ότι ήμασταν «λειτουργοί» και όχι απλοί επαγγελματίες) που καταδέχονται αντί του ρεπορτάζ και της έρευνας να αναπαράγουν copy-paste τα non papers του κάθε γραφείου τύπου.
Μερικές δεκαετίες πριν κάτι τέτοιο θα ήταν απλώς απαράδεκτο για εκδότες και διευθυντές εφημερίδων του μεγέθους του Λαμπράκη, της Βλάχου, του Τεγόπουλου, του Ψυχάρη. Όχι ότι και στις ημέρες τους δεν υπήρχε κατευθυνόμενη ενημέρωση στο πλαίσιο της «γραμμής» κάθε Μέσου. Όχι όμως έτσι. Όχι τόσο ξεφτιλισμένα. Όχι σαν να θεωρούσαν τους αναγνώστες τους κλινικά ηλίθιους όπως κάποιοι σύγχρονοι εκδότες και διευθυντές σύνταξης.
Γιατί μόνο κλινικά ηλίθιους μπορεί να θεωρείς όλους τους πολίτες που διαβάζουν ταυτόσημα, ομοιόμορφα κείμενα σε όποιο site και να μπουν. Λες και είναι ανακοινώσεις εταιρειών λιανεμπορίου για τα νέα τους προϊόντα και τις προσφορές. Κι αν αυτό επιτρέπεται για τις επιχειρήσεις ώστε να ενημερωθούν οι πελάτες τους, για τους πολιτικούς είναι –ξανά- Ονειδος! Διότι άλλο πράγμα το εμπορικό, επιχειρηματικό marketing και άλλο η πολιτική επικοινωνία.
Το ίδιο άθλια και αισχρή είναι η καθημερινή καταιγίδα δελτίων τύπου από βουλευτές και πολιτευτές που θεωρούν πρέπον να ενημερώσουν ότι χθες «επισκέφθηκαν την Κάτω Κουμαριά για να εγκαινιάσουν τον σοβαντισμένο μαντρότοιχο του δημοτικού μεγάρου».
Και είναι άθλιο και αισχρό διότι προφανώς δεν το κάνουν για να ενημερώσουν τους πολίτες –οι Κατωκουμαριώτες τους είδαν άλλωστε με τα μάτια τους- αλλά για να δείξουν «στον Αρχηγό τους ότι δεν βαράνε μύγες ολημερίς και ολονυχτίς», όπως μου είχε πει προ ετών κάποιος βουλευτής όταν τον είχα ρωτήσει σχετικά.
Και για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά: προφανώς η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι πολιτικοί οφείλουν να παρέχουν πληροφορίες για το έργο τους. Όχι όμως με τη μορφή «άτυπης ενημέρωσης» αλλά με επίσημες ανακοινώσεις και δηλώσεις. Προφανώς οι δημοσιογράφοι οφείλουν να ενημερώνουν για το τι κάνει η κυβέρνηση και τα κόμματα, όχι όμως αντιγράφοντας Non-papers αλλά κάνοντας ερωτήσεις, αναζητώντας (και πιέζοντας) για απαντήσεις. Αυτή είναι η υποχρέωση των μεν και η δουλειά των δε.
Κάθε τι άλλο είναι στα όρια της απάτης. Κάτι χειρότερο: είναι προσβολή και της πολιτικής και της δημοσιογραφίας και εν τέλει της ίδιας της Δημοκρατίας.
Και πρέπει να σταματήσει τώρα!
Η περίφημη «άτυπη ενημέρωση», γνωστή ως non-paper, που διανέμεται εντύπως ή με e-mail προς όλα (σχεδόν) τα ΜΜΕ αποτελούν.. Όνειδος και Ντροπή τόσο για τα πολιτικά διευθυντήρια που τα εκδίδουν και τους «επικοινωνιολόγους» τους όσο και για τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ που τα αναπαράγουν. Και το ίδιο ακριβώς ισχύει με το αίσχος των δελτίων τύπου που εκδίδουν υπουργοί, κόμματα και βουλευτές καθημερινά για οτιδήποτε αξιώνοντας επίσης τη δημοσίευσή τους.
Όνειδος για τα πολιτικά διευθυντήρια κάθε χρώματος, κυβερνητικά ή αντιπολιτευόμενα διότι η «άτυπη» μεν, επίσημη δε, πληροφόρηση (ενίοτε και παραπληροφόρηση) είναι μία ξεκάθαρη και διαρκής επιχείρηση χειραγώγησης των ΜΜΕ και μέσω αυτών, του αγαθού της ενημέρωσης των πολιτών.
Όνειδος επίσης για τους επικοινωνιολόγους που συμβουλεύουν τους πολιτικούς να προχωρούν σε τέτοιες πρακτικές διότι στο όνομα ενός πρόσκαιρου επικοινωνιακού οφέλους αυτό που μακροπρόθεσμα επιτυγχάνουν είναι ο εξευτελισμός πολιτικών και πολιτικής στη συνείδηση της κοινής γνώμης που αργά ή γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι η περίφημη ενημέρωση είναι μία «ταπετσαρία από τοίχο σε τοίχο» κεντρικά καθοδηγούμενη.
Και Ντροπή για τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους (κάποτε λέγαμε ότι ήμασταν «λειτουργοί» και όχι απλοί επαγγελματίες) που καταδέχονται αντί του ρεπορτάζ και της έρευνας να αναπαράγουν copy-paste τα non papers του κάθε γραφείου τύπου.
Μερικές δεκαετίες πριν κάτι τέτοιο θα ήταν απλώς απαράδεκτο για εκδότες και διευθυντές εφημερίδων του μεγέθους του Λαμπράκη, της Βλάχου, του Τεγόπουλου, του Ψυχάρη. Όχι ότι και στις ημέρες τους δεν υπήρχε κατευθυνόμενη ενημέρωση στο πλαίσιο της «γραμμής» κάθε Μέσου. Όχι όμως έτσι. Όχι τόσο ξεφτιλισμένα. Όχι σαν να θεωρούσαν τους αναγνώστες τους κλινικά ηλίθιους όπως κάποιοι σύγχρονοι εκδότες και διευθυντές σύνταξης.
Γιατί μόνο κλινικά ηλίθιους μπορεί να θεωρείς όλους τους πολίτες που διαβάζουν ταυτόσημα, ομοιόμορφα κείμενα σε όποιο site και να μπουν. Λες και είναι ανακοινώσεις εταιρειών λιανεμπορίου για τα νέα τους προϊόντα και τις προσφορές. Κι αν αυτό επιτρέπεται για τις επιχειρήσεις ώστε να ενημερωθούν οι πελάτες τους, για τους πολιτικούς είναι –ξανά- Ονειδος! Διότι άλλο πράγμα το εμπορικό, επιχειρηματικό marketing και άλλο η πολιτική επικοινωνία.
Το ίδιο άθλια και αισχρή είναι η καθημερινή καταιγίδα δελτίων τύπου από βουλευτές και πολιτευτές που θεωρούν πρέπον να ενημερώσουν ότι χθες «επισκέφθηκαν την Κάτω Κουμαριά για να εγκαινιάσουν τον σοβαντισμένο μαντρότοιχο του δημοτικού μεγάρου».
Και είναι άθλιο και αισχρό διότι προφανώς δεν το κάνουν για να ενημερώσουν τους πολίτες –οι Κατωκουμαριώτες τους είδαν άλλωστε με τα μάτια τους- αλλά για να δείξουν «στον Αρχηγό τους ότι δεν βαράνε μύγες ολημερίς και ολονυχτίς», όπως μου είχε πει προ ετών κάποιος βουλευτής όταν τον είχα ρωτήσει σχετικά.
Και για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά: προφανώς η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι πολιτικοί οφείλουν να παρέχουν πληροφορίες για το έργο τους. Όχι όμως με τη μορφή «άτυπης ενημέρωσης» αλλά με επίσημες ανακοινώσεις και δηλώσεις. Προφανώς οι δημοσιογράφοι οφείλουν να ενημερώνουν για το τι κάνει η κυβέρνηση και τα κόμματα, όχι όμως αντιγράφοντας Non-papers αλλά κάνοντας ερωτήσεις, αναζητώντας (και πιέζοντας) για απαντήσεις. Αυτή είναι η υποχρέωση των μεν και η δουλειά των δε.
Κάθε τι άλλο είναι στα όρια της απάτης. Κάτι χειρότερο: είναι προσβολή και της πολιτικής και της δημοσιογραφίας και εν τέλει της ίδιας της Δημοκρατίας.
Και πρέπει να σταματήσει τώρα!
- το κείμενο του Α. Παναγόπουλου είναι από το anatropinews.gr
