Η δημοσιογράφος Μαρία Δεδούση με ανάρτησή της στο fb τοποθετείται για την χθεσινοβραδυνή συνέντευξη του Αδωνι Γεωργιάδη στον Alpha. H Δεδούση παίρνει θέση όχι τόσο για αυτά που είπε ο υπουργός Ανάπτυξης αλλά περισσοτερο αναλύει τον τρόπο με τον οποίο έγινε η συνέντευξη και γενικότερα το πως γίνονται οι.. συνεντεύξεις στην Ελλάδα. Οπως λέει, και έχει απόλυτο δίκιο, αντί συνεντεύξεων συνήθως παρακολουθούμε αγιογραφίες ή αναμενόμενες ερωταπαντήσεις και σε αυτό φταίει φυσικά σε
πολύ μεγαλο βαθμό και το γεγονός ότι δημοσιογράφοι και πολιτικοί (ή
καλλιτέχνες επίσης, ή όποιοι γενικώς) είναι φίλοι, που δεν είναι κακό
από μόνο του, πολύ κακό είναι όταν αυτές οι ιδιότητες μπερδεύονται
μεταξύ τους.
Η Μαρία Δεδούση επισημαίνει πως «φταίει
και που ο Τύπος έχασε (αυτοβούλως) τη δύναμη του, την παρέδωσε αμαχητί,
κι έφτασε να παρακαλάει τον κάθε Άδωνι να έρθει στην εκπομπή για να
κάνει νουμερα -κι ο κάθε Άδωνις για να πάει θέλει φυσικά τα πράγματα στα
μέτρα του- αντί να παρακαλάει ο κάθε Άδωνις να δώσει συνέντευξη».
Αναλυτικά η ανάρτησή της στο fb:
Χτες το βράδυ, μετά από πολλους μήνες, με πήρε ο ύπνος στον καναπέ, μπροστά στην -ανοιχτή- τηλεόραση.
Γενικά τον τελευταίο καιρό δεν βλέπω τηλεόραση, δεν θέλω.
Ξυπνάω, λοιπόν, κάποια στιγμή και πέφτω πάνω στη "συνέντευξη" του Άδωνι Γεωργιάδη στον Τάκη Χατζή, στον Alpha, προφανώς με ξύπνησε η φωνή του Άδωνι, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Παρακολούθησα αυτό το πράμα για κάμποση ώρα, μέχρι που δεν άντεξα και πήγα για ύπνο.
Ούτε το τι έλεγε ο Άδωνις είναι το θέμα, όπως πολύ σωστά παρατήρησε κάποιος εδώ μέσα το πρωί, είναι πράγματι αξιοθαύμαστο το να φτάνεις στο σημείο να λες απολύτως ότι θες, χωρίς να έχεις καμία συναίσθηση τι έχεις πει -και κάνει- στο παρελθόν, δεν είναι έπαρση αυτό, είναι άλλο λέβελ.
Δεν του έχω βρει ακόμη όνομα αυτού του λέβελ, δυσκολεύομαι μεχρι κι εγώ.
Γιατί, όμως, να μην λες ότι θες;
Ποιος θα σε εμποδίσει;
Ο δημοσιογράφος ο οποίος δεν δευτερολόγησε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ;
Να του πει "τι λες ρε συ Άδωνι, πλάκα μας κάνεις;"
Πλάκα μας έκανε, φυσικά.
Και ο ένας και ο άλλος.
Αφού γελάγανε αυτάρεσκα, παρεΐστικα. Χαβαλέ κάνανε.
Ήταν σα να παρακολουθείς μια παρτίδα πινγκ πονγκ, στην οποία ο ένας προσποιείται ότι παίζει δυνατά, αλλά στην πραγματικότητα στέλνει πάντα με ακρίβεια το μπαλάκι εκεί που το θέλει ο άλλος... Κι ο άλλος προσποιείται ότι δυσκολεύεται να αποκρούσει.
Η συνέντευξη είναι μια Τέχνη, ίσως η υψηλότερη στη δημοσιογραφία, η οποία -τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον, απ' αρχής της ιδιωτικής τηλεόρασης- δεν καλλιεργήθηκε και δεν ευτυχησε στη χώρα μας.
Αγιογραφίες παρακολουθούμε συνήθως, ή αναμενόμενες ερωταπαντήσεις, φταίει φυσικά σε πολύ μεγαλο βαθμό και το γεγονός ότι δημοσιογράφοι και πολιτικοί (ή καλλιτέχνες επίσης, ή όποιοι γενικώς) είναι φίλοι, που δεν είναι κακό από μόνο του, πολύ κακό είναι όταν αυτές οι ιδιότητες μπερδεύονται μεταξύ τους.
Φταίει και που ο Τύπος έχασε (αυτοβούλως) τη δύναμη του, την παρέδωσε αμαχητί, κι έφτασε να παρακαλάει τον κάθε Άδωνι να έρθει στην εκπομπή για να κάνει νουμερα -κι ο κάθε Άδωνις για να πάει θέλει φυσικά τα πράγματα στα μέτρα του- αντί να παρακαλάει ο κάθε Άδωνις να δώσει συνέντευξη.
Στην Αμερική, που αν μη τι άλλο η Τέχνη της συνέντευξης άνθισε, υπάρχει ένα αξίωμα: Σταρ είναι αυτός που παίρνει τη συνέντευξη, όχι αυτός που τη δίνει.
Είναι ανάποδο το μάρκετ δλδ και ορθώς.
Ή, όπως είχε πει και ο Ιονέσκο: "Δεν είναι η απάντηση που διαφωτίζει, αλλά η ερώτηση"...
