Μίσος και απέχθεια για το σύνολο της νέας γενιάς που φάνηκε ήδη από τα.. πρώτα κυβερνητικά βήματα της Νέας Δημοκρατίας με αφορμή την ταινία «Τζόκερ», πέρσι το φθινόπωρο, συνεχίστηκε με το αντιεκπαιδευτικό νόμο που γύρισε την Παιδεία μισό αιώνα πίσω, εντάθηκε με την εμφάνιση της πανδημίας όπου δεκάδες νεαροί σύρθηκαν από τις πλατείες της γειτονιάς τους στις κλούβες και στα κρατητήρια και κορυφώνεται αυτές τις ημέρες με τις συλλήψεις και κρατήσεις 14χρονων παιδιών που τόλμησαν να συμμετέχουν στα μαθητικά συλλαλητήρια.
Λίγες ημέρες πριν, το ίδιο τυφλό μίσος τους ώθησε να διαλύσουν έξω από τον Άρειο Πάγο τη μεγαλύτερη διαδήλωση νέων των τελευταίων χρόνων, βάναυσα και απρόκλητα και μετά να ψεύδονται ασύστολα κάνοντας λόγο για «600 μπάχαλους» και «120 μολότοφ» που δεν είδε κανείς, ούτε καν οι κάμερες της αστυνομίας.
Μισούν τους νέους και τα παιδιά όπως μισούν ή αδιαφορούν για όσες κοινωνικές ομάδες δεν τους ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές γιατί ήταν αυτές που δεν κατάπιαν αμάσητο το προεκλογικό παραμύθι είτε της «προδοσίας της Μακεδονίας» είτε της αποκατάστασης της «κανονικότητας» είτε άλλα παραμύθια όπως αυτό της καταβολής των αναδρομικών στις συντάξεις.
Με αυτά τα παραμύθια εκτοξεύτηκε το ποσοστό τους στο 40% κυρίως από τους ψηφοφόρους που νόμισαν ότι αυτοί που τις προηγούμενες δεκαετίες κατάστρεψαν την οικονομία τώρα θα έφερναν την ανάπτυξη υπέρ μάλιστα της μεσαίας τάξης που είχαν οι ίδιοι διαλύσει και φτωχοποιήσει.
Και τώρα που το παραμύθι τελειώνει μέσα στην οικονομική συμφορά των πολιτών και την αδυναμία τους να διαχειριστούν ακόμη και τα απλά, τώρα που πέφτουν οι μάσκες και φέρνουν τον ένα μετά το άλλο τα αντιεργατικά και πτωχευτικά τους νομοσχέδια και ξεκινάνε οι κοινωνικές αντιδράσεις, αναζητώντας «εσωτερικούς εχθρούς τους βρίσκουν στα πρόσωπα των νέων εναντίον των οποίων εξαπολύουν τους πραιτοριανούς που έχουν διαταγές –και λυμένα χέρια, όπως έχουν πει και οι ίδιοι- να φορτώνουν «κακουργήματα» σε παιδάκια και να τα σέρνουν στα δικαστήρια.
Το κόλπο παλιό και δοκιμασμένο αλλά μόνο βραχυπρόθεσμα επιτυχημένο, από κάθε λογής αυταρχικά καθεστώτα που βρίσκονται σε αδιέξοδο. Παλιό, όσο ο κόσμος και οι ιδέες που εκπροσωπεί αυτή η κυβέρνηση και που ελάχιστα απέχουν από εκείνες του Εθνικού Συναγερμού και της ΕΡΕ ως ένα μίγμα συντηρητισμού, εθνικισμού με την προσθήκη του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού. Όλα τα συστατικά, δηλαδή, του «τραμπισμού», αυτού του πολιτικού και ιδεολογικού εκτρώματος του 21ου αιώνα.
Διότι στην ουσία δεν έχουμε απλώς το μίσος των εκπροσώπων μίας εξουσίας για τους νέους που θα μπορούσε να οφείλεται και σε ψυχικά, αλλά για μία ακόμη μάχη του Παλιού απέναντι στο Νέο, του Χθες απέναντι στο Αύριο. Τη μάχη ανάμεσα σε ένα γερασμένο κόσμο κι έναν νέο κόσμο που δεν μπορεί να πάρει ανασάνει…
Μια λυσσαλέα μάχη με προδιαγεγραμμένο όμως, ανά τους αιώνες, αποτέλεσμα…
- το κείμενο του Α. Παναγόπουλου είναι από το libre.gr
