Κάθομαι εγώ τώρα και διαβάζω την «Αυγή» που λέει ότι στην ερχόμενη επταετία θα έρθουν κάτι παραπάνω από εβδομήντα δισεκατομμύρια ευρώ στη χώρα, εκ των οποίων λίγο λιγότερα από δεκαπέντε δισεκατομμύρια θα είναι δάνεια (θα τα πληρώσουμε δηλαδή…) και τα υπόλοιπα θα είναι ΕΣΠΑ, θα είναι Κοινή Αγροτική Πολιτική, θα είναι και το βοήθημα (πρόσχωμεν…) που θα μας δώσει η Ευρώπη γιατί μας βάρεσε κι εμάς όπως και την υπόλοιπη υφήλιο ο κορωνοϊός.
Εβδομήντα δισεκατομμυριάκια είναι αυτά, δεν τα πετάς, δεν τα περιφρονείς δεν τους γυρίζεις την πλάτη.
Μόνο που υπάρχει μια λεπτομέρεια να το χαλάει κάπως το στόρι, όπως υπάρχει πάντοτε μια τρίχα στο ζυμάρι, όσο κι αν το δέσεις κότσο το μαλλί:
Τα φράγκα δεν θα ‘ρθούνε από φέτος, τα φράγκα θα ‘ρθούνε από του χρόνου!
Και μάλιστα όταν λέμε του χρόνου, δεν εννοούμε πρώτη Ιανουαρίου, τρίγωνα, κάλαντα, κλπ. κλπ. αλλά καλό Ιούνιο, μπορεί και καλό Ιούλιο, μπορεί και Σεπτέμβριο, το πιο πιθανό δηλαδή το Σεπτέμβριο, μιας και οι οικονομίες της Δύσεως δεν ανέκαμψαν όπως περίμεναν κυβερνήσεις και ειδικοί, το ρεπορτάζ των «New York Times» το λέει αυτό, που είναι σαφώς πιο αριστεροί οι «NYT»από την «Αυγή», αλλά δεν είναι αυτός λόγος να μην τους παίρνουμε στα σοβαρά φίλε. Πες όμως ότι θα μας τα δώσουν τον Σεπτέμβριο, κάποια δόση θα μας δώσουν τέλος πάντων. Ως τότε θα τρώγωμεν πέτρες, ρίζες και πλατανόφυλλα;
Κι ακόμη περισσότερο, για να το εξειδικεύσω και λίγο:
Ως τότε οι άνθρωποι της εστίασης και οι άνθρωποι του θεάματος θα τρώνε τίποτις ή μήπως θα πρέπει να τη βγάλουν με αέρα κοπανιστό όπως κάτι γιόγκι που ξέρουν κόλπα φοβερά στις Ινδίες;
Μάλιστα παιδιά, όλοι και όλες θα το υποστούμε το τράκο, δεν πρόκειται να γλυτώσει ούτε ένας εξ ημών. Άντε τέλος πάντων να γλυτώσουν καμιά χιλιαριά μέγκα μίλιονερς, αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτούς και δεν θα μπορούσα κιόλας να αναφερόμουν σε αυτούς. Οι υπόλοιποι και οι υπόλοιπες ωστόσο, θα τη δούμε την πορτοφόλα να αδειάζει, να αδυνατίζει, να χάνει βάρος και να αποκτάει βάθος. Μη σου πω βάθος απύθμενο, έτσι που θα ψάχνουμε όλο και πιο κάτω, τον πάτο θα ξύνουμε προσπαθώντας να ανακαλύψουμε και τα τελευταία ψιλουδάκια…
Αλλά έλεγα για τους ανθρώπους της εστίασης και του θεάματος. Επειδή τυγχάνει να έχω τα ματάκια μου ανοιχτά και τ’ αυτάκια μου τσιτωμένα, μπορώ να σας πω ότι είναι οι κλάδοι εκείνοι που έχουν αρπάξει τις χειρότερες και τις μεγαλύτερες φάπες από τον κορωνοϊό. Και δεν το θέτω αντιπολιτευτικά, ας το αφήσουμε αυτό για άλλη ώρα, το θέτω αντικειμενικά ότι ζούμε μια κρίση και η κρίση αυτή κάποιους τους τσάκισε πριν απ’ όλους.
Ξέρετε λοιπόν τι είναι αυτό που με πειράζει περισσότερο; Ναι, η μαύρη μοίρα αυτών των συμπολιτών μας με χαλάει, αλλά ακόμη περισσότερο, πολύ περισσότερο ανεβάζω γράδα με τη γενική αδιαφορία. Με την απουσία αλληλεγγύης και το γύρισμα της πλάτης.
Μπα, θα την πιούνε στην εστίαση, μπα, θα την ρουφήξουνε στα θέατρα, στις μουσικές σκηνές, στα σινεμά; Κι εμένα τι με νοιάζει, καλά είμαι εδώ στο σπιτάκι μου με το μισθουλάκο μου!
Αυτό είναι που βλέπω, αυτό είναι που με τρομάζει, αυτό είναι που με παλαβώνει. Γιατί αν δεν καταλάβουμε σήμερα, αν δεν καταλάβουμε τώρα, αν δεν καταλάβουμε από χθες γαμώ την τρέλα μου ότι μια μερίδα της κοινωνίας βουτάει οσονούπω στην άβυσσο, στο τέλος δεν θα φάμε πέτρες και βρύα, θα φάμε ο ένας τον άλλο. Κι αυτή δεν θα είναι νίκη του κορωνοϊού, θα είναι νίκη της καφρίλας που νομίζουμε ότι αφήσαμε δια παντός πίσω μας…
Εβδομήντα δισεκατομμυριάκια είναι αυτά, δεν τα πετάς, δεν τα περιφρονείς δεν τους γυρίζεις την πλάτη.
Μόνο που υπάρχει μια λεπτομέρεια να το χαλάει κάπως το στόρι, όπως υπάρχει πάντοτε μια τρίχα στο ζυμάρι, όσο κι αν το δέσεις κότσο το μαλλί:
Τα φράγκα δεν θα ‘ρθούνε από φέτος, τα φράγκα θα ‘ρθούνε από του χρόνου!
Και μάλιστα όταν λέμε του χρόνου, δεν εννοούμε πρώτη Ιανουαρίου, τρίγωνα, κάλαντα, κλπ. κλπ. αλλά καλό Ιούνιο, μπορεί και καλό Ιούλιο, μπορεί και Σεπτέμβριο, το πιο πιθανό δηλαδή το Σεπτέμβριο, μιας και οι οικονομίες της Δύσεως δεν ανέκαμψαν όπως περίμεναν κυβερνήσεις και ειδικοί, το ρεπορτάζ των «New York Times» το λέει αυτό, που είναι σαφώς πιο αριστεροί οι «NYT»από την «Αυγή», αλλά δεν είναι αυτός λόγος να μην τους παίρνουμε στα σοβαρά φίλε. Πες όμως ότι θα μας τα δώσουν τον Σεπτέμβριο, κάποια δόση θα μας δώσουν τέλος πάντων. Ως τότε θα τρώγωμεν πέτρες, ρίζες και πλατανόφυλλα;
Κι ακόμη περισσότερο, για να το εξειδικεύσω και λίγο:
Ως τότε οι άνθρωποι της εστίασης και οι άνθρωποι του θεάματος θα τρώνε τίποτις ή μήπως θα πρέπει να τη βγάλουν με αέρα κοπανιστό όπως κάτι γιόγκι που ξέρουν κόλπα φοβερά στις Ινδίες;
Μάλιστα παιδιά, όλοι και όλες θα το υποστούμε το τράκο, δεν πρόκειται να γλυτώσει ούτε ένας εξ ημών. Άντε τέλος πάντων να γλυτώσουν καμιά χιλιαριά μέγκα μίλιονερς, αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτούς και δεν θα μπορούσα κιόλας να αναφερόμουν σε αυτούς. Οι υπόλοιποι και οι υπόλοιπες ωστόσο, θα τη δούμε την πορτοφόλα να αδειάζει, να αδυνατίζει, να χάνει βάρος και να αποκτάει βάθος. Μη σου πω βάθος απύθμενο, έτσι που θα ψάχνουμε όλο και πιο κάτω, τον πάτο θα ξύνουμε προσπαθώντας να ανακαλύψουμε και τα τελευταία ψιλουδάκια…
Αλλά έλεγα για τους ανθρώπους της εστίασης και του θεάματος. Επειδή τυγχάνει να έχω τα ματάκια μου ανοιχτά και τ’ αυτάκια μου τσιτωμένα, μπορώ να σας πω ότι είναι οι κλάδοι εκείνοι που έχουν αρπάξει τις χειρότερες και τις μεγαλύτερες φάπες από τον κορωνοϊό. Και δεν το θέτω αντιπολιτευτικά, ας το αφήσουμε αυτό για άλλη ώρα, το θέτω αντικειμενικά ότι ζούμε μια κρίση και η κρίση αυτή κάποιους τους τσάκισε πριν απ’ όλους.
Ξέρετε λοιπόν τι είναι αυτό που με πειράζει περισσότερο; Ναι, η μαύρη μοίρα αυτών των συμπολιτών μας με χαλάει, αλλά ακόμη περισσότερο, πολύ περισσότερο ανεβάζω γράδα με τη γενική αδιαφορία. Με την απουσία αλληλεγγύης και το γύρισμα της πλάτης.
Μπα, θα την πιούνε στην εστίαση, μπα, θα την ρουφήξουνε στα θέατρα, στις μουσικές σκηνές, στα σινεμά; Κι εμένα τι με νοιάζει, καλά είμαι εδώ στο σπιτάκι μου με το μισθουλάκο μου!
Αυτό είναι που βλέπω, αυτό είναι που με τρομάζει, αυτό είναι που με παλαβώνει. Γιατί αν δεν καταλάβουμε σήμερα, αν δεν καταλάβουμε τώρα, αν δεν καταλάβουμε από χθες γαμώ την τρέλα μου ότι μια μερίδα της κοινωνίας βουτάει οσονούπω στην άβυσσο, στο τέλος δεν θα φάμε πέτρες και βρύα, θα φάμε ο ένας τον άλλο. Κι αυτή δεν θα είναι νίκη του κορωνοϊού, θα είναι νίκη της καφρίλας που νομίζουμε ότι αφήσαμε δια παντός πίσω μας…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
