Παιδί φιλολόγου είμαι, αλλά δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από την αρχαία ελληνική γραμματεία. Μόνο κάτι σκόρπια αποσπάσματα, κάτι θραύσματα, λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι κλπ. κλπ. Αλλά υπάρχει και κάτι που δεν μπορώ να το ξεχάσω. Κάτι που είχε πει ο Ηρόδοτος και μου καρφώθηκε σαν πρόκα στο κεφάλι.. όταν το διάβασα. Με δικά του λόγια:
«Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος που να προτιμάει τον πόλεμο απ' την ειρήνη. Γιατί στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους, ενώ αντίθετα στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους».
Αλλά η Μάγδα Φύσσα το γιό της τον έθαψε.
Αλλά η Μάγδα Φύσσα, το αποχαιρέτησε το παιδί της σ’ ένα ξύλινο κουτί.
Αλλά η Μάγδα Φύσσα ακόμη θρηνεί το σπλάχνο της.
Τι σόι ειρήνη ήταν αυτή, δεν καταλαβαίνω, όπου βγήκαν όλα ανάποδα κι ο Ηρόδοτος ψεύτης;
Τι σόι πόλεμος ήταν αυτός, όπου είπε αντίο η μάνα στο τέκνο της δίχως να πέσει ούτε μια ντουφεκιά;
Πόσο τυφλοί ήμασταν όλοι μας, που δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε μια τόσο εμφανή εγκληματική δραστηριότητα και να την καταγγείλουμε και να αντισταθούμε;
Μήπως είχαμε βολευτεί στις δάφνες της μεταπολίτευσης;
Μήπως νοσταλγούσαμε την ένδοξη αλλαγή του Αντρέα;
Μήπως χωνεύαμε ακόμη τα διακοποδάνεια του Σημίτη;
Ή μήπως είχαν πιάσει τόπο τα μάγια των ισαποστασάκηδων και είχαμε χάψει το παραμύθι για τον μαύρο και τον κόκκινο φασισμό και τα είχαμε βάλει όλα στο ίδιο τσουβάλι, το ξύλο, το κυνηγητό, τις μαχαιριές όλα πακέτο μαζί με έναν φλεγόμενο κάδο σκουπιδιών, στα Εξάρχεια; Όχι στη βία που έλεγε κι εκείνη η θλιμμένη (και θλιβερή…) φάτσα του Καμίνη, με το απαραίτητο ταμπελάκι ανά χείρας. Ας αφήσουμε τις δυνάμεις ασφαλείας στο τίμιο έργο τους, που θα συμπλήρωνε και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο υπουργός όλων των εποχών και όλων των κυβερνήσεων!
Μόνο που κάτι δεν πήγε καλά στο σενάριο. Μόνο που κάποιοι πήραν θάρρος και αποφάσισαν να κάνουν επίδειξη δύναμης. Μόνο που ο Παύλος Φύσσας δεν έκατσε στ’ αυγά του να δει μπάλα («τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο»…) και αποφάσισε να βγει μπροστά με ψηλά το κεφάλι. Και σήμερα δεν είναι μαζί μας, δεν θα είναι μαζί μας στο Εφετείο, δεν θα κρατάει το χέρι της μάνας του, της μάνας όλης της Ελλάδας.
Ναι, τυπικά, φαινομενικά, όπως θέλετε πείτε το η Μάγδα Φύσσα θα είναι μόνη της. Αλλά θα έχει στο πλευρό της για παιδιά της χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που θα περιμένουν με αγωνία την απόφαση του δικαστηρίου. Γιατί δικά της παιδιά γίναμε, δικιά μας μάνα έγινε, τόσα χρόνια με τον αγώνα της, το σθένος της, το πάθος της. Με την πίστη της στην δικαιοσύνη…
Ελπίζοντας η δικαιοσύνη να μην την απογοητεύσει (και δεν την απογοήτευσε), θα ήθελα να ξαναποστάρω εδώ κάτι που είχα γράψει παλιότερα και έχει κάποιο νόημα. Venceremos!
“Εδώ είναι λοιπόν ο Παύλος. Εδώ ανάμεσά μας, εδώ μέσα μας, εδώ στη συνείδηση κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδας που πονάει αυτόν τον τόπο. Εδώ στο πρωινό ξύπνημα, εδώ στα φιλιά των ερωτευμένων, εδώ στο πέταγμα των πουλιών, εδώ στο χαμόγελο των παιδιών, εδώ στην δύση του ηλίου, στους ήχους των μπαρ και στις κόρνες των αυτοκινήτων. Σε μια γουλιά αλκοόλ και σ’ ένα ποτήρι νερό. Στην άμμο της θάλασσας και στο μαγιώ σου και στην ξαπλώστρα που θ’ απλώσεις την πετσέτα. Ο Παύλος Φύσσας είναι παντού και κάθε στιγμή, δεν λείπει ποτέ. Και θα μείνει εδώ, δεν φεύγει. Εδώ είναι ο Παύλος σου ρε μάνα”!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
