Πώς το έλεγε ο ποιητής; Κάτσε μισό λεπτό, δεν το θυμάμαι ακριβώς, μισό λεπτό περίμενε, γκουγκλάκι, τάκα τούκα τα πλήκτρα, ώπα τα βρήκα, κόπυ πάστε, έτοιμοι είμαστε:
«Και να αδελφέ μου πού μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ᾿ όλες τις καρδιές, σ᾿ όλα τα χείλη»
Ναι καλά!
Ναι καλά Γιάννη Ρίτσο, που νόμιζες ότι μετά απ’ την απόφαση του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή θα μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά και θα καταλαβαινόμαστε…
Δεν πρόλαβε η Μάγδα Φύσσα να πάει σπίτι της κι αμέσως άρχισε ο πολιτικάντικος χορός των εντυπώσεων:
Δικιά μας ήταν η απόφαση, όχι δικιά μας, εσείς τους γλείφατε, εσείς τους κρύβατε, εμείς τους κυνηγήσαμε, εμείς τους κυνηγήσαμε ακόμη περισσότερο, εμείς προσφέραμε, εμείς προσφέραμε ακόμη πιο πολύ, η κοινωνία αποφάσισε, το δικαστήριο αποφάσισε, ο κορωνοϊός αποφάσισε, ένα τεράστιο σύννεφο λευκού θορύβου πάνω απ’ όλα τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μια βοή, μια οχλαγωγία, μια χάβρα, που ούτε καν ο Χρυσοχοΐδης με τις αύρες του δεν θα μπορούσε να διαλύσει…
Θα μου επιτρέψετε, παρακαλώ, να μην συμμετέχω.
Το προχτεσινό πρωινό ήταν ίσως το πρώτο λαμπερό, φωτεινό, χαρωπό πρωινό για μια χρονιά που έχει πάει κατά διαόλου και δεν μπορώ αφήσω κατά μέρος τη συγκίνηση που αισθανθήκαμε όλοι και όλες στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας για να πλακωθώ με τον πρώτο τυχόντα διαμοιράζοντας την κληρονομιά του Παύλου Φύσσα. Όποιος έχει μάτια βλέπει, όποιος έχει αυτιά ακούει κι όποιος έχει μυαλό καταλαβαίνει. Από τη δική μου την πλευρά, μόνο τα πιτσιρίκια εμπιστεύομαι που κατέβηκαν μιλιούνια στη συγκέντρωση, μόνο την καρδιά τους εμπιστεύομαι και το ένστικτό τους. Κι ελπίζω αύριο, μεθαύριο, κάποια στιγμή τέλος πάντων να δικαιωθούν και να μην ισοπεδωθούν όπως ισοπεδώθηκαν τόσοι και τόσοι πριν απ’ αυτά…
Τούτων λεχθέντων κι επειδή πιστεύω σε όσα που έγραψε ο Ρίτσος έστω και δια της πλαγίας οδού, δεν μπορώ παρά να χαιρετίσω την κατάθεση διακομματικής ερώτησης στη Βουλή (της πρώτης διακομματικής ερώτησης εδώ και έτη πολλά!), για να δοθεί το όνομα του Μανώλη Γλέζου στο Γενικό Λύκειο Νάξου.
Την υπέγραφαν δέκα βουλευτές από τέσσερα κόμματα:
Νίκος Φίλης, Νίκος Βούτσης, Νίκος Συρμαλένιος και Μερόπη Τζούφη από τον ΣΥΡΙΖΑ, Ντόρα Μπακογιάννη από τη Νέα Δημοκρατία, Χαρά Κεφαλιδου, Χάρης Καστανίδης και Οδυσσέας Κωνσταντινοπουλος από το Κίνημα Αλλαγής, Κλέων Γρηγοριάδης και Κρίτων Αρσένης από το ΜέΡΑ25.
Αν θυμάστε καλά, είχε τεθεί προ καιρού το ζήτημα από το Σχολικό Συμβούλιο στο δημοτικό συμβούλιο Νάξου και Μικρών Κυκλάδων και η απάντηση (με ψήφους 14 προς 11) του δημοτικού συμβουλίου ήταν αρνητική. Με δικαιολογίες διάφορες μπούρδες του τύπου:
«Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως η μεταπολεμική ιστορία του Γλέζου ήταν σ’ έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και αποτέλεσε το έμβλημά του». «Θέλει χρόνο προκειμένου να ωριμάσει το θέμα της προσωνυμίας. Να το αγκαλιάσει η κοινωνία, να γίνουν ζυμώσεις. Πρέπει να είμαστε ενωτικοί, η κοινωνία έχει διχαστεί. Η παιδεία πρέπει να ενώνει όχι να χωρίζει». «Σώνει και καλά, σε ενάμισι μήνα ν’ αποφασίσουμε για την προσωνυμία». «Δίνουμε πολιτική χροιά στο πρώτο σχολείο του τόπου».
Τώρα λοιπόν το ξαναπιάσανε το νήμα οι βουλευτές με τις βουλευτίνες και προς τιμήν της η Νίκη Κεραμέως το έκανε αποδεκτό το αίτημά τους. Το λύκειο της Νάξου θα το λένε πλέον «Μανώλης Γλέζος». Τελεία. Τελεία και παύλα!
Μια αρχή άραγε; Ένα λιθαράκι, που θα λέγανε και οι παλαιότεροι; Δεν ξέρω, δεν κατέχω και προβλέψεις δεν κάνω. Αλλά θα προτιμούσα χίλιες φορές να σκέφτομαι πως η μνήμη του μεγάλου αγωνιστή μας ένωσε, παρά να ασκούμαι σε κοκορομαχίες ανά τα media για το ποιος είναι και ποιος δεν είναι πιο αντιφασίστας. Αμην.
«Και να αδελφέ μου πού μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ᾿ όλες τις καρδιές, σ᾿ όλα τα χείλη»
Ναι καλά!
Ναι καλά Γιάννη Ρίτσο, που νόμιζες ότι μετά απ’ την απόφαση του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή θα μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά και θα καταλαβαινόμαστε…
Δεν πρόλαβε η Μάγδα Φύσσα να πάει σπίτι της κι αμέσως άρχισε ο πολιτικάντικος χορός των εντυπώσεων:
Δικιά μας ήταν η απόφαση, όχι δικιά μας, εσείς τους γλείφατε, εσείς τους κρύβατε, εμείς τους κυνηγήσαμε, εμείς τους κυνηγήσαμε ακόμη περισσότερο, εμείς προσφέραμε, εμείς προσφέραμε ακόμη πιο πολύ, η κοινωνία αποφάσισε, το δικαστήριο αποφάσισε, ο κορωνοϊός αποφάσισε, ένα τεράστιο σύννεφο λευκού θορύβου πάνω απ’ όλα τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μια βοή, μια οχλαγωγία, μια χάβρα, που ούτε καν ο Χρυσοχοΐδης με τις αύρες του δεν θα μπορούσε να διαλύσει…
Θα μου επιτρέψετε, παρακαλώ, να μην συμμετέχω.
Το προχτεσινό πρωινό ήταν ίσως το πρώτο λαμπερό, φωτεινό, χαρωπό πρωινό για μια χρονιά που έχει πάει κατά διαόλου και δεν μπορώ αφήσω κατά μέρος τη συγκίνηση που αισθανθήκαμε όλοι και όλες στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας για να πλακωθώ με τον πρώτο τυχόντα διαμοιράζοντας την κληρονομιά του Παύλου Φύσσα. Όποιος έχει μάτια βλέπει, όποιος έχει αυτιά ακούει κι όποιος έχει μυαλό καταλαβαίνει. Από τη δική μου την πλευρά, μόνο τα πιτσιρίκια εμπιστεύομαι που κατέβηκαν μιλιούνια στη συγκέντρωση, μόνο την καρδιά τους εμπιστεύομαι και το ένστικτό τους. Κι ελπίζω αύριο, μεθαύριο, κάποια στιγμή τέλος πάντων να δικαιωθούν και να μην ισοπεδωθούν όπως ισοπεδώθηκαν τόσοι και τόσοι πριν απ’ αυτά…
Τούτων λεχθέντων κι επειδή πιστεύω σε όσα που έγραψε ο Ρίτσος έστω και δια της πλαγίας οδού, δεν μπορώ παρά να χαιρετίσω την κατάθεση διακομματικής ερώτησης στη Βουλή (της πρώτης διακομματικής ερώτησης εδώ και έτη πολλά!), για να δοθεί το όνομα του Μανώλη Γλέζου στο Γενικό Λύκειο Νάξου.
Την υπέγραφαν δέκα βουλευτές από τέσσερα κόμματα:
Νίκος Φίλης, Νίκος Βούτσης, Νίκος Συρμαλένιος και Μερόπη Τζούφη από τον ΣΥΡΙΖΑ, Ντόρα Μπακογιάννη από τη Νέα Δημοκρατία, Χαρά Κεφαλιδου, Χάρης Καστανίδης και Οδυσσέας Κωνσταντινοπουλος από το Κίνημα Αλλαγής, Κλέων Γρηγοριάδης και Κρίτων Αρσένης από το ΜέΡΑ25.
Αν θυμάστε καλά, είχε τεθεί προ καιρού το ζήτημα από το Σχολικό Συμβούλιο στο δημοτικό συμβούλιο Νάξου και Μικρών Κυκλάδων και η απάντηση (με ψήφους 14 προς 11) του δημοτικού συμβουλίου ήταν αρνητική. Με δικαιολογίες διάφορες μπούρδες του τύπου:
«Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως η μεταπολεμική ιστορία του Γλέζου ήταν σ’ έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και αποτέλεσε το έμβλημά του». «Θέλει χρόνο προκειμένου να ωριμάσει το θέμα της προσωνυμίας. Να το αγκαλιάσει η κοινωνία, να γίνουν ζυμώσεις. Πρέπει να είμαστε ενωτικοί, η κοινωνία έχει διχαστεί. Η παιδεία πρέπει να ενώνει όχι να χωρίζει». «Σώνει και καλά, σε ενάμισι μήνα ν’ αποφασίσουμε για την προσωνυμία». «Δίνουμε πολιτική χροιά στο πρώτο σχολείο του τόπου».
Τώρα λοιπόν το ξαναπιάσανε το νήμα οι βουλευτές με τις βουλευτίνες και προς τιμήν της η Νίκη Κεραμέως το έκανε αποδεκτό το αίτημά τους. Το λύκειο της Νάξου θα το λένε πλέον «Μανώλης Γλέζος». Τελεία. Τελεία και παύλα!
Μια αρχή άραγε; Ένα λιθαράκι, που θα λέγανε και οι παλαιότεροι; Δεν ξέρω, δεν κατέχω και προβλέψεις δεν κάνω. Αλλά θα προτιμούσα χίλιες φορές να σκέφτομαι πως η μνήμη του μεγάλου αγωνιστή μας ένωσε, παρά να ασκούμαι σε κοκορομαχίες ανά τα media για το ποιος είναι και ποιος δεν είναι πιο αντιφασίστας. Αμην.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
