Πέρασαν εννιά χρόνια από τότε που έκλεισε η εφημερίδα, έξι από τότε που κηρύχθηκε η επιχείρηση σε πτώχευση και δύο από τότε που πουλήσαμε το κτίριο. Ναι, είχαμε επί δυο χρόνια τα.. χρήματα παρκαρισμένα στην τράπεζα και δεν μπορούσαμε να τα μοιράσουμε. Παρανοϊκό ακούγεται, αλλά έτσι είναι. Και ίσως δεν θα το καταφέρναμε ποτέ, αν δεν αποφασίζαμε να τα βάλουμε με τους πανίσχυρους μηχανισμούς δύο τραπεζών.
Ευτυχώς είχαμε υποστήριξη από όλον τον πολιτικό κόσμο: από απλούς βουλευτές μέχρι τους πολιτικούς αρχηγούς και, τελικά, τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Τώρα που το ξανασκέφτομαι με πιάνει μελαγχολία. Πόσοι άλλοι ομοιοπαθείς , που δεν έχουν αυτήν τη δυνατότητα, δεν έχουν ξεμπλέξει ακόμα; Είναι απαράδεκτο για ευνομούμενο κράτος να απονέμεται έτσι η δικαιοσύνη. Να χρειάζονται χρόνια ολόκληρα για να ληφθεί μια απόφαση. Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει.
Και, δυστυχώς, κάποιοι συνάδελφοί μας δεν πρόλαβαν. Πέθαναν. Σήμερα είναι μια ημέρα χαράς για 850 ανθρώπους. Ευχαριστώ εκ μέρους τους όλους όσοι μας βοήθησαν ή απλώς μας συμπαραστάθηκαν. Ευχαριστώ ιδιαίτερα την βασική δικηγόρο μας Δήμητρα Παπουτσάκη και μερικούς από εμάς που βοήθησαν σε κρίσιμες στιγμές(δεν αναφέρω ονόματα γιατί δεν θέλουν όλοι, αλλά γνωρίζουν). Τελειώνω με ένα απέραντο Ουφφφφφ! Και φεύγω για τον Καταρράκτη, μου έλειψαν μερικούς μήνες τα πλατάνια και τα νερά του. Υγιαίνετε.
