Δεν ήταν καθόλου αυτονόητο, ούτε καν απλό να οδηγηθούμε σε αυτό το αποτέλεσμα. Χρειάστηκε ο ξεσηκωμός του αντιφασιστικού κινήματος τον Σεπτέμβριο του 2013 μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Χρειάστηκε η τόλμη των αυτοπτών μαρτύρων. Χρειάστηκε η ανιδιοτελής στράτευση των τριών ομάδων της πολιτικής αγωγής.
Χρειάστηκε πάνω απ' όλα το ψυχικό σθένος μιας γυναίκας που μαζί με τον δικό της πόνο ένιωσε και την αγωνία των συγγενών των άλλων θυμάτων και κυρίως θεώρησε υποχρέωσή της την αποκάλυψη και την τιμωρία των οργανωτών της δολοφονίας του γιου της. Χρειάστηκε και η επιμονή μιας μειοψηφικής μερίδας μέσων ενημέρωσης, που δεν εγκατέλειψε την αίθουσα του δικαστηρίου.
Αλλά σήμερα πρέπει να σκεφτούμε κυρίως το ίδιο το δικαστήριο. Τρεις δικαστές βρέθηκαν μπροστά σε μια πρωτοφανή υπόθεση: δεκάδες κατηγορούμενοι και ανάμεσά τους εν ενεργεία βουλευτές, οι οποίοι βέβαια δεν εγκαλούνταν για πολιτικά, αλλά για βαριά ποινικά αδικήματα.
Οι δικαστές δεν δίστασαν να αναλάβουν αυτή την ευθύνη. Και με την απόφασή τους επιβεβαίωσαν ότι το Πολιτικό Συμβούλιο της Χ.Α. ταυτίζεται με τη διεύθυνση μιας εγκληματικής οργάνωσης. Οι συνέπειες αυτής της απόφασης θα είναι ευεργετικές για τη δημοκρατία αλλά και για το κύρος της Δικαιοσύνης.
Η πρόεδρος κατόρθωσε να διευθύνει αυτή την εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία με τρόπο που δεν μπορεί καμιά πλευρά να παραπονεθεί ότι δεν έγιναν σεβαστά όλα τα δικαιώματα και δεν τηρήθηκαν όλες οι δικονομικές αρχές. Είναι ενδεικτικό ότι οι συνήγοροι υπεράσπισης κατά τις αγορεύσεις τους εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους για την άψογη διαδικασία.
Μετά την απόφαση άρχισαν ορισμένοι συνήγοροι υπεράσπισης να μιλούν για μεγάλη διάρκεια της δίκης και σε αυτή τη βάση να ζητούν ελαφρυντικά για τους εντολείς τους. Είναι βέβαια πολύ αργά.
Η συστηματική δημοσιογραφική έρευνα και οι αποκαλύψεις της «Εφ.Συν.» όλα αυτά τα χρόνια και βέβαια το ειδικό ένθετο του Σαββατοκύριακου με τίτλο «Το τέλος της Χρυσής Αυγής» επιβεβαιώθηκαν χθες με τον πιο πανηγυρικό τρόπο.
EΦ.ΣΥΝ.
