Πω ρε φίλε δεν το ξέρω το γατί που εφηύρε το κόπυ πάστε, αλλά αν ζει ακόμη νομίζω ότι πρέπει όλοι οι δημοσιογράφοι να του καταθέτουμε κάθε μήνα ένα τμήμα του μισθού μας. Πώς λέγανε ότι οι μπασκετμπολίστες έπρεπε να πληρώνουν «γκαλόσημο» για τη συνεισφορά του Νίκου Γκάλη στο άθλημα, έτσι και οι λειτουργοί της τέταρτης εξουσία θα έπρεπε.. να πληρώνουν «κοπυπαστόσημο»!
Και κάνω τη δουλίτσα ράιτ θρου απ’ τη Βικιπαίδεια, αράξτε και σημειώστε:
«Οι κοινωνιολόγοι ορίζουν ως κοινωνικό κίνημα την δυναμική και οργανωμένη προσπάθεια ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων να επιφέρουν ή να αποτρέψουν κάποια κοινωνική αλλαγή. Τα κοινωνικά κινήματα όπως εξάλλου και η συλλογική συμπεριφορά, εκδηλώνονται συνήθως σε περιόδους ραγδαίων μεταβολών, και πολλές φορές συμβάλλουν στην κοινωνική αλλαγή. Τόσο η συλλογική συμπεριφορά όσο και τα κοινωνικά κινήματα συνιστούν παρεκβάσεις από το θεσμικό πλαίσιο που διέπει την καθημερινή ζωή και διασπούν την καθημερινότητα και τις συνηθισμένες κοινωνικές αξίες και συμπεριφορές».Αν εξαιρέσεις δηλαδή το «οργανωμένη» της πρώτης παραγράφου, δεν βλέπω πιο ταμάμ διατύπωση για το κοινωνικό κίνημα των Αγανακτισμένων που αναπτύχθηκε στις πλατείες στην αρχή της περασμένης δεκαετίας. Και «αλλαγή» ήθελαν να επιφέρουν και ήταν «περίοδος ραγδαίων μεταβολών» και για «διάσπαση της καθημερινότητας» μπορούμε να κάνουμε λόγο. Όσο για τις «αξίες» και τις «συμπεριφορές», αυτές πια κι αν πήγαν περίπατο στις πλατείες.
Στο δεύτερο μεγάλο κίνημα μετά την μεταπολίτευση, έπειτα από το κίνημα της «αλλαγής» στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα. Κι όπως όλα τα κινήματα, είχε κερδισμένους, είχε και χαμένους. Οι χαμένοι, γνωστοί. Τα καϊνάρια του δικομματισμού που είδαν τις μετοχές τους να αγγίζουν το ναδίρ. Το ΠΑΣΟΚ μάλιστα είδε και τα ραδίκια ανάποδα (επιζεί το φάντασμά του, αλλά δεν φτουράει…), ενώ η Νέα Δημοκρατία στο τσακ της γλύτωσε. Την έσωσε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και εκείνο εκεί το ωραίο που είχε πει ο Ευάγγελος Αβέρωφ για το μαντρί και το λύκο. Όσο για τους κερδισμένους κι αυτοί δεν μας είναι άγνωστοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες συγκυβέρνησαν και η Χρυσή Αυγή εξελίχθηκε σε κόμμα με εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους από εκεί που ήταν ένα απλό πορδοβούλωμα.
Έτσι πάνε τα κινήματα, πάνε όπου αυτά γουστάρουν όχι όπου θες εσύ… Κι αυτό είναι κάτι που δεν θα τους συγχωρήσουν ποτέ τόσο η καθεστηκυία τάξη όσο και το υπηρετικό προσωπικό της. Ότι δεν μπόρεσαν ποτέ να κουλαντρίσουν τον ανεπανάληπτο δυναμισμό που αναδείχθηκε στις πλατείες, για να τον προσανατολίσουν στα γνωστά κανάλια της συντήρησης και της μούχλας. Οι πλατείες τους ξεπέρασαν, οι πλατείες τους υπερέβησαν, οι πλατείες τους άφησαν πίσω. Κουτουρού, δεν λέω, αλλά με τον δικό τους τρόπο, όχι με τον τρόπο που προσπάθησαν κάποιοι να τους επιβάλουν. Ή έστω να τους γλείψουν.
Υπενθυμίζω εδώ όσα είχε πει ο Αντώνης Σαμαράς στη Βουλή το 2011 και τα παρέθεσε χθες σε ποστάρισμά του στο φέηζμπο ο συνάδελφος Νίκος Παναγιωτόπουλος: «Είναι κάτι παραπάνω από "Αγανακτισμένοι": είναι απελπισμένοι! Αλλά το κίνημα τους είναι ειρηνικό, ακομμάτιστο, ενωτικό και πανεθνικό. Δεν είναι κομματικά μπλοκ. Κρατάνε ελληνικές σημαίες. Σε αυτούς οφείλουμε να δώσουμε ελπίδα και προοπτική».
Και φτάσαμε σήμερα, τόσα χρόνια αργότερα, να μιλάμε για «καταδίκη της πάνω πλατείας», σαν να λέμε ότι πρώτον κυριαρχούσε η Χρυσή Αυγή στο κίνημα και δεύτερον έρχεται όπου να ‘ναι και η σειρά της κάτω πλατείας.
Λες και το ακούω το σύνθημα το σωστό, το πρόστυχο: Θα μπείτε στη στενή Μαδουράκια και κοψοχέρηδες ακόμη να δηλώσετε η μπουζού σας περιμένει!
Το σημειώνω για να μη γκρινιάζουμε ύστερα ότι δεν ξέραμε και πάω ν’ αγοράσω μετοχές σε κατασκευαστικές εταιρείες. Με τόσες καινούριες φυλακές που θα χτιστούν, είμαι σίγουρος ότι η ανάπτυξη του κλάδου θα είναι εκρηκτική…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
