Πολλά είδα χτες έξω απ’ το σεβαστό δικαστήριο.
Είδα κόσμο πολύ, χιλιάδες, δέκα, είκοσι, μπορεί και παραπάνω, όλους ενωμένους και όλες ενωμένες.
Δάκρυα είδα.
Είδα πανώ και ταμπλό και τη Θύρα 13 ακόμη να βγαίνει μπροστά στο πέταλο της Λεωφόρου και να βρίζει τους φασίστες.
Πιτσιρικάδα είδα ατελείωτη, αγόρια, κορίτσια, μιλιούνια, πιο πολλά..
ήταν τα ανήλικα απ’ τους ενήλικους. Ο ανθός της ελληνικής νεολαίας κι άμα θες πες τους αληταράδες και κακομαθημένους και ό,τι άλλο θες πες τους, σε είκοσι χρόνια από τώρα θα κυβερνάνε κι άμα έχουν κρατήσει μέσα τους ένα ίχνος έστω από τον αγώνα τον σημερινό και την αγωνία τη σημερινή, ο κόσμος θα είναι καλύτερος. Ω, μα την Παναγία, πάρα πολύ καλύτερος!
Είδα ένα σκύλο κανελί, πιτσιλωτό λίγο, που βόλταρε μέσα στο πλήθος, σκύλο αντιφασίστα, με τη μαμά του και το λουρί του, η ψυχή του Λουκάνικου (ναι ο Λουκάνικος είχε ψυχή…) του γάβγιζε από ψηλά, δάγκωσε τους φασισταράδες και για μένα φίλε.
Είδα τους κολλητούς μου και τις κολλητές μου, τον Μιχάλη, τη Δανάη, τη Χίλντα, το Γιώργο, το Μπάμπη, τη Λιάλια, κι όσους δεν είδα τους ένοιωσα. Ήμασταν όλοι εκεί, ήμασταν όλες εκεί. Αγχωμένοι στην αρχή, μαγκωμένοι, αναστατωμένοι κι ύστερα χαρούμενοι και ανακουφισμένοι και συγκινημένοι.
Δάκρυα είδα.
Και είδα κι ένα ταμπλό, σχεδόν απέναντι απ’ το γήπεδο του Παναθηναϊκού, κάποιος ή κάποια το είχε δέσει με ταινία στο στύλο της ΔΕΗ (βανδαλισμός, να το καταγγείλουμε άμεσα στα κανάλια!) και το ταμπλό έγραφε το σημαντικότερο μήνυμα της μέρας, της βδομάδας, του μήνα, της χρονιάς, της δεκαετίας:
«Όσοι σωπαίνουν είναι “ασυμπτωματικοί” φασίστες»!
Και σκέφτηκα πως ότι ακόμη κι ο Κικίλιας δεν θα μπορούσε να δέσει τόσο άψογα τη μάχη κόντρα στον φασισμό με τη μάχη κόντρα στον κορωνοϊό. Που βγήκε δηλαδή ο υπουργός (;) Υγείας και έγραψε τα ωραία του να προσέχουμε όσοι και όσες πήγαμε στο δικαστήριο και κατεβήκαμε στο δρόμο διότι παραμονεύει η επιδημία, τόσα καταλάβαινε από τη μέρα τόσα κατέθεσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ότι μπορεί και να την πατήσεις δηλαδή αν βγαίνεις μπροστά και δεν κάθεσαι στ’ αυγά σου και πάλι καλά να λέμε που δεν έχουν νυχτερινή βάρδια στη δικαιοσύνη, θα μας έκοβε το δρόμο κι ο Χρυσοχοΐδης που ενδιαφέρεται και για την υγεία μας εκτός απ’ το φρόνημά μας!
Ο οποίος Χρυσοχοΐδης, αφού μίλησε για ιστορική απόφαση, ανακοίνωσε ότι «600 την υποδέχθηκαν με 150 μολότωφ, πέτρες και φθορές σε 10 αυτοκίνητα της Αστυνομίας». Και αφού η Αστυνομία αρχικά έριξε νεράκι του Θεού, στη συνέχεια «αναγκάσθηκε σε περιορισμένη χρήση»…
Ποιανού πράγματος την περιορισμένη χρήση δεν το αναφέρει, αλλά μπορώ να σας το πω εγώ:
Με λεβάντα μας κατάβρεξαν οι δυνάμεις της τάξεως! Με δυόσμο μας αρωμάτισαν και με αρμπαρόριζα μας ομόρφυναν τo πρωινό. Ένας τρόπος ήταν κι αυτός για να μας δείξουν αφενός πόσο μας αγαπάνε και αφετέρου ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο. Έχω την εντύπωση ότι άκουσα τον Λουκάνικο να τους γαβγίζει απ’ τον ουρανό…
Υ.Γ.: Αφήνω στην άκρη τους ισαποστασάκηδες και τις χολέρες του διαδικτύου και της μικροπολιτικής. Δεν τους αξίζει ούτε ροχάλα σε μια τέτοια μέρα σπάνια και λαμπερή. Ούτε σταγόνα σάλιου για ξόδεμα. Λήθη και χλεύη μόνο, λήθη και χλεύη και πολύ τους πάει.
Είδα ένα σκύλο κανελί, πιτσιλωτό λίγο, που βόλταρε μέσα στο πλήθος, σκύλο αντιφασίστα, με τη μαμά του και το λουρί του, η ψυχή του Λουκάνικου (ναι ο Λουκάνικος είχε ψυχή…) του γάβγιζε από ψηλά, δάγκωσε τους φασισταράδες και για μένα φίλε.
Είδα τους κολλητούς μου και τις κολλητές μου, τον Μιχάλη, τη Δανάη, τη Χίλντα, το Γιώργο, το Μπάμπη, τη Λιάλια, κι όσους δεν είδα τους ένοιωσα. Ήμασταν όλοι εκεί, ήμασταν όλες εκεί. Αγχωμένοι στην αρχή, μαγκωμένοι, αναστατωμένοι κι ύστερα χαρούμενοι και ανακουφισμένοι και συγκινημένοι.
Δάκρυα είδα.
Και είδα κι ένα ταμπλό, σχεδόν απέναντι απ’ το γήπεδο του Παναθηναϊκού, κάποιος ή κάποια το είχε δέσει με ταινία στο στύλο της ΔΕΗ (βανδαλισμός, να το καταγγείλουμε άμεσα στα κανάλια!) και το ταμπλό έγραφε το σημαντικότερο μήνυμα της μέρας, της βδομάδας, του μήνα, της χρονιάς, της δεκαετίας:
«Όσοι σωπαίνουν είναι “ασυμπτωματικοί” φασίστες»!
Και σκέφτηκα πως ότι ακόμη κι ο Κικίλιας δεν θα μπορούσε να δέσει τόσο άψογα τη μάχη κόντρα στον φασισμό με τη μάχη κόντρα στον κορωνοϊό. Που βγήκε δηλαδή ο υπουργός (;) Υγείας και έγραψε τα ωραία του να προσέχουμε όσοι και όσες πήγαμε στο δικαστήριο και κατεβήκαμε στο δρόμο διότι παραμονεύει η επιδημία, τόσα καταλάβαινε από τη μέρα τόσα κατέθεσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ότι μπορεί και να την πατήσεις δηλαδή αν βγαίνεις μπροστά και δεν κάθεσαι στ’ αυγά σου και πάλι καλά να λέμε που δεν έχουν νυχτερινή βάρδια στη δικαιοσύνη, θα μας έκοβε το δρόμο κι ο Χρυσοχοΐδης που ενδιαφέρεται και για την υγεία μας εκτός απ’ το φρόνημά μας!
Ο οποίος Χρυσοχοΐδης, αφού μίλησε για ιστορική απόφαση, ανακοίνωσε ότι «600 την υποδέχθηκαν με 150 μολότωφ, πέτρες και φθορές σε 10 αυτοκίνητα της Αστυνομίας». Και αφού η Αστυνομία αρχικά έριξε νεράκι του Θεού, στη συνέχεια «αναγκάσθηκε σε περιορισμένη χρήση»…
Ποιανού πράγματος την περιορισμένη χρήση δεν το αναφέρει, αλλά μπορώ να σας το πω εγώ:
Με λεβάντα μας κατάβρεξαν οι δυνάμεις της τάξεως! Με δυόσμο μας αρωμάτισαν και με αρμπαρόριζα μας ομόρφυναν τo πρωινό. Ένας τρόπος ήταν κι αυτός για να μας δείξουν αφενός πόσο μας αγαπάνε και αφετέρου ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο. Έχω την εντύπωση ότι άκουσα τον Λουκάνικο να τους γαβγίζει απ’ τον ουρανό…
Υ.Γ.: Αφήνω στην άκρη τους ισαποστασάκηδες και τις χολέρες του διαδικτύου και της μικροπολιτικής. Δεν τους αξίζει ούτε ροχάλα σε μια τέτοια μέρα σπάνια και λαμπερή. Ούτε σταγόνα σάλιου για ξόδεμα. Λήθη και χλεύη μόνο, λήθη και χλεύη και πολύ τους πάει.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη ειναι από το newpost.gr
