Ελάχιστα κονδύλια -από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη-, ατυχείς αυτοσχεδιασμοί, αλλαγές για τις αλλαγές, τραγική επιρροή της.. Εκκλησίας στην Παιδεία και άσκηση πολιτικής των ημετέρων μέσω των χρηματοδοτήσεων στον πολιτισμό.
Σήμερα, δυστυχώς, φαίνεται να πιάνουμε πάτο, αφού στα δύο αυτά κρίσιμα πόστα έχουν τοποθετηθεί άτομα θρησκόληπτα με υπερσυντηρητικές απόψεις που θυμίζουν άλλες εποχές.
Η Λίνα Μενδώνη, διαχρονική εκπρόσωπος της γραφειοκρατίας του υπουργείου Πολιτισμού, έχει καταφέρει σε ενάμιση χρόνο να στρέψει όλους τους ανθρώπους του χώρου εναντίον της. Αφού καθυστέρησε τραγικά να πάρει τα στοιχειώδη μέτρα για τη στήριξη των καλλιτεχνών στην εποχή της πανδημίας, πριν από λίγες μέρες ουσιαστικά φανέρωσε τις μύχιες σκέψεις της γι’ αυτούς, δηλώνοντας στη Βουλή ότι δεν είναι δυνατόν να αποζημιωθούν όλοι οι καλλιτέχνες αφού πολλοί κινούνται στον χώρο της «μαύρης οικονομίας».
Επίσης, μέχρι σήμερα αρνείται να καθαρίσει πειθαρχικά την κόπρο του Αυγεία στο αμαρτωλό Ταμείο Αλληλοβοήθειας Υπαλλήλων του ΥΠΠΟ.
Παράλληλα, με επικοινωνιακά ψεύδη νηπιακού επιπέδου προσπάθησε να εξωραΐσει την εικόνα από τη φωτιά στις Μυκήνες, με αποτέλεσμα να γίνει ρεζίλι στα σόσιαλ μίντια και να την ψέξουν ακόμα και τα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα.
Στον χώρο της εκπαίδευσης η θεοφοβούμενη Νίκη Κεραμέως μέχρι τώρα πιστώνεται την υποβάθμιση του κρίσιμου μαθήματος της Κοινωνιολογίας, αλλά και την κατάργηση των περσινών προγραμμάτων σπουδών που αφορούν την Ιστορία στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, χωρίς κανέναν διάλογο και διαβούλευση με αρμόδιους φορείς και πρόσωπα, επαναφέροντας εκείνα του... 2002-2003!
Βέβαια, πιστώνεται και μια φοβερή «καινοτομία»: την εισαγωγή της διδασκαλίας του μαθήματος... τσιρλίντινγκ! Και σ’ αυτήν την περίπτωση δεν έλειψαν τα... κολακευτικά σχόλια της λίστας Πέτσα.
Ο Ισπανός φιλόσοφος Φερνάντο Σαβατέρ το 1996 είχε απευθύνει μια ανοιχτή επιστολή στην τότε -συντηρητική- υπουργό Παιδείας της χώρας του. Σ’ αυτήν τόνιζε το παράδοξο της εκπαίδευσης, ότι οι δάσκαλοι της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης κουράζονται από τις πολλές ερωτήσεις των μικρών παιδιών, ενώ οι πανεπιστημιακοί παραπονιούνται ότι οι φοιτητές τους δεν ρωτάνε σχεδόν τίποτα. Και αναρωτιόταν: «Τι έχει συμβεί στα χρόνια που χωρίζουν το Δημοτικό από το Πανεπιστήμιο, ώστε να χάνεται αυτή η έντονη διάθεση αναζήτησης;». Κατέληγε δε λέγοντας ότι «η ουσία της εκπαίδευσης είναι η διατήρηση και μεταβίβαση του διανοητικού έρωτα για καθετί ανθρώπινο».
Πόσο ανταποκρίνεται αυτό στο σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα που ισοπεδώνει τα παιδιά με την παπαγαλία, την ασυναρτησία των προγραμμάτων σπουδών και το παρωχημένο περιεχόμενο των περισσότερων βιβλίων;
Και πόσο μπορεί να εμπνεύσει αγάπη για τη γνώση και την επιστήμη μια υπουργός Παιδείας που αποφεύγει συστηματικά να καταδικάσει τις αντιεπιστημονικές απόψεις της Εκκλησίας ότι ο κορονοϊός δεν μεταδίδεται με τη «θεία» μετάληψη;
Πολιτισμός και Παιδεία σημαίνουν διαρκή εκπαίδευση στην ανεξαρτησία του πνεύματος, στην αναζήτηση, στην αμφισβήτηση και στην καλλιέργεια δημιουργικών ανθρώπων αφοσιωμένων στο συλλογικό συμφέρον. Και, φυσικά, αυτούς τους στόχους δεν μπορούν να τους υπηρετήσουν άνθρωποι θρησκόληπτοι και προληπτικοί, στο μυαλό των οποίων το σχολείο και ο πολιτισμός ταυτίζονται με την κατήχηση, τη συντήρηση και την αναπαραγωγή του υπάρχοντος σάπιου καθεστώτος.
Τάσος Τσακίρογλου / ΕφΣυν (02.10.2020)
