Από χθες όμως έχω αρχίσει να σκέφτομαι ανάποδα.
Αυτό το κύμα συμπαράστασης σε «τοίχους» και φωτογραφίες προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,.. σε κτίρια, σε αφίσες στους δρόμους, σε δημοσιεύματα αντικατοπτρίζει έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων που αφενός το πιστεύουν και αφετέρου αναμένουν να το αποδείξει η Δικαιοσύνη.
Μπορούν οι δικαστές να δικάσουν με τέτοια κοινωνική πίεση; Είναι σωστό αυτό που υφίστανται;
Προφανώς και πιστεύω ότι και οι δικαστές κρίνονται και διαχωρίζω, ή τουλάχιστον προσπαθώ, τον θεσμό της Δικαιοσύνης από τους λειτουργούς της. Αυτό ισχύει για όλους τους θεσμούς. Τα πρόσωπα άλλοτε αναδεικνύουν και άλλοτε κατακρημνίζουν θεσμούς και όχι μόνο, με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους.
Στο ερώτημα που έθεσα, πιο πάνω, πιστεύω ότι η απάντηση είναι ότι θα μπορέσουν γιατί αυτή είναι η δουλειά τους.
Το επιχείρημα για τυχόν κριτική σε δικαστικές αποφάσεις ότι «δεν ξέρουμε επαρκώς την δικογραφία και την δικονομία» είναι μάλλον αστείο. Η κριτική των πολιτών δεν μπορεί να μην υπάρχει επειδή δεν τελείωσαν τη νομική, στην προκειμένη περίπτωση.
Πιο σοβαρό από την όποια κριτική είναι η ενδεχόμενη αντίδραση σε μια απόφαση που δεν θα συνάδει με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, που λένε κι οι νομικοί.
Πόσο θα μείνει η κριτική και πόσο συμπεριφορές θα σημαδέψουν μια απόφαση που δεν θα πηγαίνει με το κλίμα.
Η «άλλη» πλευρά, οι φασίστες φίλοι της Χρυσής Αυγής (να θυμίσουμε ότι είχε μπει στη Βουλή με σχεδόν 500 χιλιάδες ψήφους και δεν μπήκε στη Βουλή στις 7 Ιουλίου με 165 χιλιάδες ψήφους (και ποσοστό 2,92%) περιμένει και αυτή την έκβαση και την απόφαση της δίκης.
Οι φιλοναζί θιασώτες-πρώην και νυν ψηφοφόροι του Μιχαλιάκου, του Παναγιώταρου, του Λαγού, του Κασιδιάρη και των άλλων δεν έχουν βάλει «Είναι αθώοι» στο προφίλ τους είμαι σίγουρος όμως ότι σε μια απόφαση που θα τους ξεπλένει από το αίμα του Φύσσα θα πανηγυρίσουν και θα έχουν την ευκαιρία να αφήσουν τα λαγούμια τους (κι αλίμονο σε μετανάστες και αντιφασίστες που θα βρουν στο διάβα τους).
Τι θα γίνει λοιπόν αν στις 7 Οκτωβρίου η απόφαση δεν μας αρέσει;
Δεν θέλω να περιγράψω καταστάσεις που μάλλον όλοι τις σκεφτόμαστε.
Θα είμαστε με τη δικαιοσύνη αν «μας» δικαιώσει, αλλά πώς θα σταθούμε απέναντί της αν δεν ικανοποιηθούμε;
Το σύνθημα που ενστερνιστήκαμε χιλιάδες άνθρωποι, το «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ» είναι πολύ σωστό και έξυπνα διατυπώνει το μαζικό συναίσθημα. Σκεφτείτε το: Δεν λέει «Είναι ένοχοι». Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από όποια πιθανή και απίθανη απόφαση του δικαστηρίου. Το δικαστήριο με την κρίση του θα αποφανθεί περί της ενοχής των κατηγορουμένων. Η απόφασή του θα κριθεί’ και από τον λαό, και από την ιστορία.
Ο εσμός όμως αυτός που με μανδύα την κοινοβουλευτική ασυλία οδήγησε τον Ρουπακιά στον Φύσσα και τους άλλους «νταήδες» να σφάζουν, να τραυματίζουν και να τρομοκρατούν Δεν θα είναι ποτέ αθώοι στη συνείδηση των δημοκρατικών πολιτών.
Αναρωτιέμαι, όσο πλησιάζουμε την 7η Οκτωβρίου 2020, όλο και πιο έντονα: Τι θα γίνει αν…;
Δεν γράφω για να δώσω απάντηση. Γράφω για να βάλω σε μια τάξη ό,τι περνάει από μυαλό μου.
Το μόνο σίγουρο, για μένα, σε αυτή την τελική φάση της δίκης είναι και θα μείνει πάντα ένα πρόσωπο: Η Κυρία Μάγδα Φύσσα, η μάνα του Παύλου και μάνα όλων μας.
Το σθένος, το ήθος της και η αξιοπρέπειά της απέναντι στους δολοφόνους του γιου της παρά τους τραμπουκισμούς που υπέστη ακόμη και μέσα στο δικαστήριο θα είναι πάντα μια εικόνα που θα μας συντροφεύει. Η mater dolorosa της Ελλάδας πλέον λέγεται Μάγδα Φύσσα και θα είναι ένα σύμβολο, άθελά της και με το μεγαλύτερο τίμημα που μπορεί να πληρώσει ένας γονιός.
Ο Παύλος Φύσσας είναι ο νεκρός γιος, είναι ο νεκρός σύντροφος, ο νεκρός αδελφός, ο νεκρός φίλος. Ο Παύλος Φύσσας είναι ένα σύμβολο και μια σταθερά στις ζωές μας. Και έτσι πρέπει να παραμείνει.
Γιάννης Καφάτος / viewtag
