Εμφανίστηκε τότε από το πουθενά ένα σάιτ άγνωστο, ενός ανθρώπου που δεν ήταν καν δημοσιογράφος, αλλά γιατρός, το οποίο αποφάσισε να απονέμει βραβεία του ελληνικού.. Ίντερνετ ‒ κάτι σαν τα webbies. Με όρους του ποδαριού, από μόνο του συνέταξε τη shortlist των «πετυχημένων sites» και μετά φώναξε τέσσερις επίσης περίεργους κριτές να αποφασίσουν ποια sites είναι σημαντικά και ποια όχι, σε μια ημιγκλάμορους τελετή στην Τεχνόπολη.
Είχα θυμώσει τότε. Όχι διότι το LIFO.gr (που τότε είχε αρχίσει ήδη να καλπάζει) δεν πήρε κανένα βραβείο ούτε γιατί πολλά άλλα σάιτ, φίλων και ομοϊδεατών τους, βραβεύτηκαν για αρετές που εξόφθαλμα δεν είχαν ‒ αλλά διότι δεν μπορούσα να χωνέψω πώς ένα σάιτ, το οποίο δεν μπορούσε να χωρίσει δυο γαϊδάρων άχερα, ήθελε να κρίνει και τα υπόλοιπα.
Με σκανδάλιζε η τόση έπαρση, μέχρι που το σάιτ που ήθελε να γίνει βασιλιάς έκλεισε και ήταν γελοίο να βρίζω πεθαμένους (αν και, ψυχαναλυτικά, κάτι τέτοιο απαντάται, αλλά σε περιπτώσεις μύχιες ‒ π.χ. να μαστιγώνεις εσαεί τον νεκρό πατέρα που μισούσες).
Με μαλάκωσαν όμως δύο ακόμη πράγματα: το καβάλημα του λόφου (πλέον, στα 61 μου κατεβαίνω από την πίσω πλαγιά, χωρίς παράπονο, γιατί κι εδώ πετούν κοκκινολαίμηδες) και μια ανάμνηση που ανεδύθη εκδικητικά, για να μου υπενθυμίσει ότι όλοι είμαστε τα ίδια παλιοτόμαρα.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου που υπογράφει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στη LiFO (Οι τιμητές / Οι αδέκαστοι κύριοι που μας κουνάν το δάχτυλο διαρκώς, μήπως παράγιναν πολλοί;) ΕΔΩ