Το Πτωχευτικό θα κάνει την Ελλάδα αγνώριστη…
Μιλάω με ένα γνωστό μου γιατρό πριν από κάτι χρόνια. Λέμε για το πρωτάθλημα, λέμε για τα κομενάκια, λέμε για τον καιρό (πάντοτε να μιλάτε για τον καιρό με τους γιατρούς!), λέμε για κάτι πονάκια που έχω όταν βρέχει (ψαχνόμουνα για τζάμπα διάγνωση…), λέμε για το μεταναστευτικό, φτάνει η κουβέντα και στα φράγκα. Τα δικά μου, τα δικά του, τα φράγκα της χώρας, τα φράγκα της οικουμένης όλης.
Λαύρος ο ντόκτορ, τα χώνει:
«Τι μαλάκες ρε φίλε οι Αμερικάνοι! Αντί να σπρώξουν εξήντα-εβδομήντα δισεκατομμύρια στη Lehman Brothers για να επιπλεύσει την άφησαν να βουλιάξει και το πλήρωσαν δύο τρισεκατομμύρια. Ενώ με εξήντα-εβδομήντα δισεκατομμυριάκια, το πάρτυ θα συνεχιζόταν μια χαρά…»
Κρατείστε το αυτό με το πάρτυ, θα το βρούμε μπροστά μας πιο κάτω. Πριν το συναντήσουμε ωστόσο, θα ήθελα να σημειώσω ότι σε αντίθεση με τα περί του αντιθέτου γραφόμενα, εκτός από τον Έλβις ζει και η Θάτσερ. Και μάλιστα όχι μόνο ζει αλλά βασιλεύει κιόλας. Αν όχι στη Βολιβία και στη Χιλή, όπου σήκωσαν κεφάλι τα κουμμούνια, τουλάχιστον στην Ελλαδάρα όπου το νομοσχέδιο για το Πτωχευτικό κράτησε ψηλά τη σημαία του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Κι έθεσε τις βάσεις για ένα γρήγορο, για ένα ταχύτατο, για ένα αστραπιαίο πέρασμα στην κοινωνία του ενός τρίτου!
Το όποιον σε απλά μαθηματικά, απ’ αυτά που μαθαίνουν στα σχολεία των εικοσιπέντε μαθητών ανά τμήμα, μας κάνει κάτι ως εξής:
* Το ένα τρίτο θα την βγάζει καθαρή.
* Το άλλο ένα τρίτο θα τρώει σκατά.
* Και το τελευταίο ένα τρίτο δεν θα βρίσκει ούτε σκατά να φάει…
Δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, το ξέρω, αλλά και το 2010 δυσκολευόσασταν εξίσου να πιστέψετε όσους σας λέγανε ότι η ελληνική κοινωνία θα πέρναγε από το μοντέλο all inclusive στην παραλλαγή δύο τρίτα. Από εκεί δηλαδή που για όλους ή σχεδόν όλους υπήρχε ολίγη μοίρα στον ήλιο, ξαφνικά το ένα τρίτο βρέθηκε στη σκιά. Μη σου πω στο πήχτρα, το μαύρο σκότος…
Όλα αυτά τα ανωτέρω τα σκεπτόμουνα προχτές που κουβέντιαζα με το φίλο μου τον Βαγγέλη (ας τον πούμε Βαγγέλη) σε γνωστό καφέ της πατρίδος μου, των Τρικάλων. Είχα πάει να δω τη μαμά, βγήκα και για καφέ με τη μασκούλα, να με βλέπει ο Χαρντ και να γίνεται χάρντερ ένα πράγμα!
Και κουβεντιάζαμε με τον Βαγγέλη. Και γύρισε και εξέφρασε την απορία:
«Καλά ρε Χρήστο, εγώ κι εσύ δεν τα έχουμε και τόσο καλά με την κυβέρνηση. Γνωστό αυτό. Αυτοί που τους ψήφισαν και ελπίζανε και ονειρεύονταν και τώρα θα τους έρθει κατακούτελα το Πτωχευτικό, δεν θα αντιδράσουν;»
«Τι να σου πω Βαγγέλη μου», του απάντησα. «Λογικά, όση πλύση εγκεφάλου κι αν τους κάνουν τα MME, άμα τρυπήσει η τσέπη τους και πάει βόλτα το σπίτι τους θα αντιδράσουν. Αλλά δεν είμαι και απολύτως σίγουρος…»
«Αυτοί οι τύποι είναι που θέλανε να συνεχιστεί το πάρτυ», επέμεινε ο Βαγγέλης, θυμίζοντάς μου την ιστοριούλα με τον γιατρό και τη Lehman Brothers. «Αυτοί ακριβώς οι τύποι περίμεναν λαγούς με πετραχήλια και τώρα τρώνε το τσιβί. Εγώ λέω ότι θα αντιδράσουν και θα αντιδράσουν και άσχημα κιόλας. Για να μην ξεχνάς εδώ τα τοπικά, σου θυμίζω ότι στον Μαγκούλη δεν την είχαν πέσει ούτε αριστεροί ούτε δεξιοί. Παλιοί του σύντροφοι απ’ την ΠΑΣΟΚάρα την είχαν πέσει, όταν είδαν πως το πάρτυ ψόφησε. Έχω την εντύπωση πως και οι γαλάζιοι ψηφοφόροι θα αντιδράσουν αναλόγως»!
Διατηρώντας τις αμφιβολίες μου, του είπα να βάλουμε ένα στοίχημα. Ένα ευρώ εγώ ότι δεν θα προκύψει κοινωνική έκρηξη κι ένα ευρώ ο Βαγγέλης ότι θα σκάσει το ηφαίστειο. Του χρόνου τέτοια εποχή, αν μας αφήσει ήσυχους ο κορωνοϊός, θα ξέρουμε ποιος κέρδισε το έπαθλο…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
