Τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν τις τελευταίες μέρες στην πρόεδρο του δικαστηρίου που ανακοίνωσε την απόφαση για τη Χρυσή Αυγή. Δικαίως. Γιατί η Μαρία Λεπενιώτη ασφαλώς έφερε σε πέρας ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο, διευθύνοντας μια δίκη στην οποία συνυπήρχαν δύο στοιχεία που θα προκαλούσαν πονοκέφαλο σε κάθε δικαστή. Από τη μια μεριά υπήρχε ένας τεράστιος όγκος ανακριτικού υλικού, μεγάλος αριθμός κατηγορουμένων ..και ένα πλήθος μαρτύρων για ξεχωριστές υποθέσεις που συνενώθηκαν προκειμένου να διερευνηθεί η κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης.
Από την άλλη πλευρά, για πρώτη φορά σ’ αυτήν τη δίκη βρέθηκε ένα δικαστήριο μπροστά σε μια εξαιρετικά δύσκολη θέση να εξακριβώσει αν ισχύει η κατάληξη του παραπεμπτικού βουλεύματος, το οποίο χαρακτηρίζει τη Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση που δρα με τον μανδύα πολιτικού κόμματος.
Γνωρίζαμε βέβαια το ιδιαίτερο κύρος που είχε η κυρία Λεπενιώτη στους δικαστικούς κύκλους, όπου είχε ήδη από καιρό αποκτήσει τη φήμη της «σιδηράς προέδρου». Αλλά είναι αλήθεια ότι με τον τρόπο που χειρίστηκε αυτές τις 453 συνεδριάσεις του Α’ Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών (μαζί με τη Γεσθημανή Τσουλφόγλου και τον Ανδρέα Ντόκο) όχι μόνο επιβεβαίωσε τον χαρακτηρισμό αυτόν, αλλά πριν ακόμα ανακοινώσει την απόφαση, είχε κερδίσει την αποδοχή και των δύο πλευρών, των συνηγόρων δηλαδή τόσο της πολιτικής αγωγής όσο και της υπεράσπισης.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου που υπογράφει ο Δ. Ψαρράς, στην Εφημερίδα των Συντακτών ΕΔΩ
