Σίγουρα όχι. Το mea culpa του Αλέξη Παπαχελά μπορεί να είναι ένας εύσχημος τρόπος για να ρίξει κανείς στάχτη στα μάτια των αναγνωστών τής ιστορικής..
ναυαρχίδας του συντηρητικού χώρου, δεν αρκεί όμως για να «αναρρώσει» από το χτύπημα στο κύρος της. Κι αυτό γιατί τα σφάλματα ήθους δεν διαγράφονται με ανάληψη προσωπικής, έστω διευθυντικής, ευθύνης.
Όσο βαρύ κι αν ήταν το ατόπημα του αρθρογράφου της «Καθημερινής», που δικαίως καταδικάστηκε από όλους μετά την κατακραυγή που σήκωσε αυτό το κάτω από τη ζώνη χτύπημα του πολιτικού αντιπάλου, άλλο τόσο απάνθρωπη ήταν η αντίστοιχου τρόπου συμπεριφορά με στόχο την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.
Οι αναρτήσεις με τις φωτογραφίες της Νίκης Κεραμέως και της Σοφίας Ζαχαράκη ως τσιρλίντερ, που αναπαράγονται σωρηδόν στο Διαδίκτυο, δεν πετυχαίνουν τίποτα άλλο εκτός από τη μείωση και την προσβολή της προσωπικότητας των πολιτικών αντιπάλων και του θεσμού που εκπροσωπούν - ό,τι ακριβώς ήθελε να πετύχει ο Κασιμάτης έναντι του Κατρούγκαλου.
Είναι της ίδιας βαρύτητας; Όχι, δεν είναι, διότι το ένα κουβαλά και πλήττει το κύρος του εντύπου που το αναδημοσιεύει, ενώ το άλλο αναπαράγεται στα sosial media, όπου ο καθένας υποτίθεται πως μπορεί να δημοσιεύει χωρίς κανόνες και φραγμούς ό,τι θέλει. Όμως και τα δύο έχουν γενεσιουργό αιτία: την ανθρωποφαγία.
Αναφορικά με το έντυπο το σχόλιο του Κασιμάτη, είναι απότοκο ενός άθλιου κιτρινισμού που είχε γίνει κορωνίδα της δημοσιογραφίας τη δεκαετία του 1980. Στο Διαδίκτυο, από την άλλη, η εικόνα -άρα και η λάσπη- διαχέεται και μένει για πάντα.
Και τα δύο όμως πληγώνουν βαθύτατα τον πολιτικό λόγο, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και επικοινωνία. Το πολιτικό επιχείρημα και η αιχμηρή όταν χρειάζεται κριτική σε μια κυβερνητική απόφαση καλύπτονται κάτω από τον βούρκο μιας ανοίκειας προσωπικής επίθεσης που έχει στόχο να κατασπαράξει τον αντίπαλο.
Τα μιντιακά συγκροτήματα έχουν βαρύτατες ευθύνες για τον λόγο που αναπαράγουν, γιατί, πέρα από τον διαμεσολαβητικό τους ρόλο, ενέχουν έναν εξίσου σημαντικό, αυτόν της διαπαιδαγώγησης του κοινού τους. Όταν στόχος είναι να καλλιεργείται το αντιπολιτευόμενο μίσος με κάθε τρόπο, όταν σκοπός είναι ο ευτελισμός του πολιτικού λόγου σε κουτσομπολιό, τότε το φαινόμενο της ανθρωποφαγίας τρέφεται εις το διηνεκές κι αυτό είναι και θλιβερό και επικίνδυνο.
Όταν η κριτική αντικαθίσταται από μια φωτογραφία της υπουργού με μαγιό ή μια εμετική βολή στον πρώην υπουργό, δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά από το μέλλον μιας χώρας που αναμασά τις παλιές της δάφνες και βαλτώνει στο τυφλό μίσος αναιρώντας τις διαχωριστικές γραμμές των ουσιαστικών πολιτικών διαφορών.
Μπρέγιαννη Κατερίνα / Aυγή
