Μια φωτιά, μια καταστροφή, δεκατρείς χιλιάδες άστεγοι.
Και πολλά βυτία φαρμάκι, μια θάλασσα δηλητήριο για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στη Μόρια.
Ευχές για ψόφο, προσευχές για απέλαση, προτροπές για φυλάκιση. Στη μπουζού όλοι και όλες, όλοι και όλες τώρα, όλοι και όλες τώρα αμέσως. Και τα μικρά παιδιά σε μικρή μπουζού, μην τύχει και..
δεν καταλάβουν τη μοίρα τους!
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτά, στο τουίτερ και στο φέησμπουκ (ευτυχώς στο ίνσταγκραμ δεν σταματάνε να ποστάρουν βυζιά…), σε χίλιες και μια αναρτήσεις ανά το κυβερνοδιάστημα. Με πολλές και διάφορες εκφράσεις του ζόφου:
* Οι πολιτισμένοι, αναφέρονταν σε διεθνείς συνθήκες για τις μετακινήσεις πληθυσμών και σε έγγραφα, σφραγίδες, βουλοκέρια. Και επιχειρηματολογούσαν ότι όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα υπόλοιπα.
* Οι πιστοί έκαναν διαχωρισμό με βάση την θρησκεία και το γεγονός ότι ο θεούλης φροντίζει για όλα τα παιδιά του, αλλά για μερικά παιδιά φροντίζει περισσότερο. Και το αξίζουν δηλαδή, πες ήμαρτον ρε βλάκα η Παναγιά σε βλέπει.
* Οι πολεμοχαρείς αρκούνταν σε φωτογραφίες από πεδία βολής και από μοντέρνο οπλισμό, στολίζοντας το οπτικό υλικό τους με εξυπνάδες του τύπου «την επόμενη φορά θα εξασκηθούμε σε ζωντανό στόχο»
* Οι κάφροι απλώς ήθελαν θάνατο και τίποτα παραπάνω. Εντάξει κι ο θάνατος με φριχτούς πόνους καθόλου δεν τους χάλαγε, αρκεί να τελειώνουμε με τους σκουρόχρωμους και τα βλαστάρια τους, πλημμύρισε ο τόπος δεν το είδατε;
* Και οι νομοταγείς θα ήθελαν να εφαρμοστούν οι διατάξεις του ποινικού κώδικα, όπως εφαρμόζονται και για τους Έλληνες πολίτες που δεν κάθονται στ' αυγά τους. Ν’ ανοίξουν κεφάλια σαν να λέμε, να σπάσουν κόκκαλα, να χυθεί και λίγο αίμα, λευτεριάς λίπασμα δεν ψάχνατε να βρείτε κουμμούνια, καθίστε θα σας φέρω εγώ!
Γάμησέ τα, πού βρέθηκε τέτοιο μίσος;
Σε ποια σκοτεινή πτυχή της ελληνικής ψυχολογίας κρυβόταν τόσα χρόνια και αποκαλύφθηκε το τελευταίο πενθήμερο;
Πού ήταν αποθηκευμένο, πού ήταν θαμμένο, που ήταν κλειδωμένο, σε ποιο χρονοντούλαπο πέρναγε την ώρα αναμένοντας να το φωνάξουν στην υπηρεσία;
Και γιατί είχαμε την εντύπωση ότι εκπολιτισθήκαμε πια στην μαμά πατρίδα και ότι γίδια πρωτόγονα είναι μόνο οι γείτονές μας Σλάβοι, Αλβανοί και Τούρκοι;
Γιατί είμαστε ψωροπερήφανοι, γι’ αυτό!
Γιατί νομίσαμε ότι μαζί με τα λεφτά έρχεται και η κουλτούρα.
Γιατί πιστέψαμε ότι η μεζονέτα, η μπέμπα, οι διακοπές στον Μαυρίκιο είναι από μόνες τους αρκετές για να μας μεταμορφώσουν και να μας αλλάξουν το προφίλ.
Γιατί είχαμε την εντύπωση ότι αν κλείσουμε τα μάτια σε όσα συμβαίνουν στον κόσμο, θα κλείσουμε και την πόρτα.
Και γιατί λησμονήσαμε ότι μισό εκατομμύριο κόσμος ψήφισε κάποια στιγμή μια εγκληματική συμμορία, ψήφο κανονική, όχι 090 γραμμή για ριάλιτυ στην τιβί, και δεν βγήκε ούτε μία στιγμή να δηλώσει ότι μετάνιωσε.
Οι μισοί απ’ αυτά τα παλικάρια να διατηρούν την ίδια πολεμική διάθεση, αρκετοί είναι για να προκαλέσουν μπούγιο μηνών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να πλημμυρίζουν τον τόπο σκατίλα.
Και οι άλλοι μισοί στο ταξί, στο σούπερ μάρκετ, στο περίπτερο θα παίζουν κι αυτοί τη μπαλίτσα τους, έτοιμοι να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια της φυλής.
Κάνοντας, βέβαια, κρυφά το σταυρό τους, μην τους τύχει τέτοιο πράγμα που έτυχε στους έγκλειστους και στις έγκλειστες της Μόριας. Γιατί κατά βάθος γνωρίζουν πολύ καλά ότι ένα κλικ απέχουμε από το να βρεθούμε στην ίδια θέση.
Ένα κλικ, ένα κλικ μόνο, μπορεί και μισό…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
