–τις υπόγειες και τις μετωπικές. Δεν αντέχει τις ειρωνείες επειδή δάκρυσε, επειδή έψαλε, επειδή μίλησε για τους ηλικιωμένους γιατί «δεν μπορούμε να υπάρχουμε, ούτε να έχουμε ταυτότητα χωρίς αυτούς».
Για ποιον λόγο επιστήμονας με το δικό του κύρος, τις δικές του σπουδές και το δικό του επιστημονικό ανάστημα, να δέχεται – και να ανέχεται– επιθέσεις από συναδέλφους του με ασύγκριτα λιγότερους τίτλους και να χαρακτηρίζεται από γιατρό άλλης ειδικότητας «πειθήνιο όργανο, υπάκουο στο σύστημα», ο οποίος επιλέχθηκε, μαζί με άλλους, «για να περάσουν στον κόσμο όλα αυτά», ώστε «να ελέγχουν το μυαλό μας» σε ένα «τεστ πειθαρχίας»; Γιατί πρέπει, μιλώντας, όπως έχει δηλώσει, να σκέφτεται «μήπως πει κάτι που δεν ερμηνευτεί σωστά ή που θα παρεξηγηθεί»;
Τον περασμένο Μάιο, όταν ο Σωτήρης Τσιόδρας έκλεινε τον κύκλο των ενημερώσεων με συνεντεύξεις Τύπου, γράφαμε (μαζί με άλλα): «Μακάρι να μη χρειαστεί να επανέλθει· και δεν ξέρουμε, εφόσον χρειαστεί, αν θα δεχτεί ύστερα από το ‘‘ξύλο’’ που έφαγε. Το έχουμε ξαναπεί: όχι μόνο από δημοσιογράφους ή πολιτικούς αλλά και από την επιστημονική κοινότητα».
Φαίνεται, τελικά, ότι δεν δέχεται να επανέλθει στον ίδιο ακριβώς ρόλο. Το βρίσκουμε απόλυτα δικαιολογημένο. Είναι θέμα ποιότητας του υλικού που δεν αντέχει τις διαβρώσεις…
- από το μπλογκ του Harddog
