«Εάν το Α είναι η επιτυχία στη ζωή, τότε το Α ισούται με χ συν ψ συν ζ: το χ είναι η εργασία, το ψ είναι το παιχνίδι και το ζ είναι να κρατάς το στόμα σου κλειστό»...
Μόλις διαβάσατε την εξίσωση του Άλμπερτ Αϊνστάιν για την επιτυχία και, αν την πάρουμε τοις μετρητοίς και επιχειρήσουμε να την επαληθεύσουμε σε... εθνικό επίπεδο, θα μας βγάλει αποτυχημένους: οι Έλληνες διαθέτουμε μόνο ένα από τα..
στοιχεία της εξίσωσης του σοφού θείου Άλμπερτ. Το στοιχείο «ψ», δηλαδή το παιχνίδι, δεδομένου ότι από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξαμε λαός παιγνιώδης. Όμως δεν διαθέτουμε το στοιχείο «χ», που πάει να πει ότι είμαστε, ως πλειονότητα, άνεργοι.Λέω «είμαστε ως πλειονότητά άνεργοι» υπό την έννοια ότι ακόμα και οι εναπομείναντες (μερικώς ή γενικώς) εργαζόμενοι -των συνταξιούχων μη εξαιρουμένων- έχουμε φάει τόσες μισθολογικές κατραπακιές, τόσες πτωχευτικές ταπεινώσεις, ώστε βιώνουμε αντίστοιχες ψυχολογικές παρενέργειες μ’ αυτές που, σύμφωνα με την ψυχιατρική επιστήμη, βιώνουν οι μακροχρόνια άνεργοι, με βασικότερες αυτές της απελπισίας και της κατάθλιψης: «Ο μακροχρόνια άνεργος δεν βλέπει καμία διέξοδο ή προοπτική λύσης στο πρόβλημά του. Αισθάνεται αποτυχημένος».
Ωστόσο, οι Έλληνες, ελλείψει του κατά Αϊνστάιν στοιχείου «ζ» (που σημαίνει «να κρατάς το στόμα σου κλειστό») δεν το... βουλώνουμε. Κι αφήστε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ελπίζει ότι επειδή, ως λαός με φιλότιμο και ατομική ευθύνη, φοράμε τις μάσκες της πανδημίας, μπορεί μ’ αυτές να μας φιμώσει, να μας μετατρέψει σε... βουβή πλειοψηφία.
*******
Δεν είναι η αναστύλωση του αστυνομικού κράτους, η άλωση της δημόσιας τηλεόρασης και η πολύτροπη χειραγώγηση των ιδιωτικών ΜΜΕ, ούτε η συμφεροντολογική εκμετάλλευση της πανδημίας Covid-19, η σκανδαλώδης και, εν μέρει επιτυχημένη, απόπειρα ελέγχου της δικαστικής εξουσίας, η εκτόξευση της ύφεσης σε δυσθεώρητα και δυσβάστακτα ύψη, η κατεδάφιση των στοιχειωδών παραμέτρων του κράτους δικαίου, που η κυβέρνηση Τσίπρα αποκαθιστούσε σταδιακά μετά την έξοδο της χώρας απ’ τον μνημονιακό εφιάλτη....
Είναι η κακοποίηση, η μετάλλαξη, η πλήρης αποσύνθεση της έννοιας «εργασία» όπως, με θυσίες και αγώνες, δομήθηκε στη διάρκεια του 20ού αιώνα∙ ο εξανδραποδισμός, η υποδούλωση, η καθυπόταξη, η σκλαβιά του εργαζόμενου στην εποχή της νεοφιλελεύθερης πανδημίας. Και ξαφνικά, «Θα θέσουμε σύντομα σε δημόσια διαβούλευση την πρότασή μας για το εργασιακό νομοσχέδιο» ξεφούρνισε τις προάλλες ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης από το βήμα της ΔΕΘ.
Κι ύστερα, «Φαντάζομαι λίγοι θα είχαν αντίρρηση στο να μπορούν οι εργαζόμενοι να έχουν περισσότερη ευελιξία, εφόσον το επιθυμούν οι ίδιοι, χωρίς αυτό να σημαίνει κατάργηση του οκταώρου». (Ναι, βέβαια, ποιος εργαζόμενος θα είχε αντίρρηση να αντιμετωπίζεται απ’ τον εργοδότη του με περισσότερη... ευελιξία, τουτέστιν να δουλεύει όποτε και όπως εκείνος τον χρειάζεται και να αμείβεται όποτε και όπως εκείνος γουστάρει).
Κι ύστερα, «Ένας συνδικαλιστικός νόμος, ο οποίος, εάν δεν κάνω λάθος, είχε ψηφιστεί το 1982, χρειάζεται επιτέλους κάποιον ουσιαστικό εξορθολογισμό»!..
*******
Ο άνθρωπος αυτός (ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης) δεν είναι απλά γραφικός, όπως περιγράφεται από τους χρήστες των social media κι από τις ίδιες τις φωτογραφίες του. Και δεν είναι απλά «πολιτικός απατεώνας», υπό την έννοια του χαρακτηρισμού που αποδίδουν ο ελληνικός κινηματογράφος και ο λαός μας στους λαϊκιστές πολιτικούς, τους επιλεγόμενους και «Μαυρογιαλούρους».
Ο άνθρωπος αυτός (ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός) αποδεικνύεται ένας άκρως επικίνδυνος εκθεμελιωτής έργων και αξιών. Ένα πραγματικός ολετήρας - αποδομητής ιστορικών εργατικών κατακτήσεων, όπως αυτή που αφορά το σύνολο των συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων και περιλαμβάνεται στον Νόμο 1264/82. Τον οποίο υποσχέθηκε να αποδομήσει, να κατεδαφίσει δηλαδή, έτσι, στην ψύχρα∙ χρησιμοποιώντας τον, εν τη ρύμη του λόγου του στη ΔΕΘ, ως παράδειγμα προς... «εξορθολογισμό»: «...ένας συνδικαλιστικός νόμος, ο οποίος, εάν δεν κάνω λάθος, είχε ψηφιστεί το 1982, χρειάζεται επιτέλους κάποιον ουσιαστικό εξορθολογισμό»!..
Τι θράσος!... Μιλούσε για έναν από τους πλέον ιστορικούς και θριαμβικούς για τα εργασιακά δικαιώματα νόμο στην Ευρώπη, που έφερε η πρώτη κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου [κατοχύρωνε και εξακολουθεί να κατοχυρώνει το δικαίωμα της απεργίας, την προστασία από απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους, την κατάργηση της εργοδοτικής ανταπεργίας (lock out), την οργανωμένη απεργοσπασία σε περίπτωση που μια απεργιακή κινητοποίηση κριθεί νόμιμη, κ.λπ., κ.λπ.), και έλεγε... «ένας συνδικαλιστικός νόμος» και «αν δεν κάνω λάθος» ο ερίφης.
Είπαμε, ένας πρωθυπουργός - ολετήρας. Που έχει μάθει να καρπώνεται τα οφέλη μιας κοινωνίας οργανωμένης γύρω από τα συμφέροντα και τις επιθυμίες του.
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την «Αυγή της Κυριακής» (20.9.2020)
