Έχω εξηγηθεί ένα σωρό φορές για τη στάση μου απέναντι στους πιστούς. Κανένα πρόβλημα δεν έχω μαζί τους και ενίοτε τους ζηλεύω κιόλας. Ιδίως όταν ο ζήλος τους γίνεται αφορμή για πράξεις αγαθές, που βοηθούν το κοινωνικό σύνολο και τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας. Μπράβο θα πω και δεν το παίρνω πίσω, όσο κι αν εγώ έχω..
άλλα στο μυαλό για το Θεό, την Παναγίτσα, το Χριστούλη και τα εξαπτέρυγα.Αλλά η Εκκλησία είναι διαφορετική υπόθεση. Εξουσιαστικός μηχανισμός είναι, που ποδηγετεί συνειδήσεις και απαιτεί υποταγή. Για να μην μιλήσω για το σκοταδιστικό ρόλο της ανά τους αιώνες, το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις όταν θέλεις να γίνεις φυσικός (έγινα φυσικός!) είναι το παράδειγμα του Γαλιλαίου και της Ιεράς Εξετάσεως. Ναι, με την Εκκλησία δεν θέλω καθόλου πάρε δώσε και δεν θέλω να έχει κι αυτή πάρε δώσε με την πάρτη μου.
Και κάπως έτσι τα είχαμε ως τώρα χωρίσει τα τσανάκια μας, ως την ώρα που εμφανίσθηκε στο προσκήνιο ο κορωνοϊός. Ο οποίος κορωνοϊός τα γκρέμισε όλα τα παλιά τοίχοι που είχαμε υψώσει γύρω του ο καθένας και μας έβαλε όλους και όλες να βουρλιζόμαστε στο ίδιο σακούλι. Διότι πλέον, άμα κολλήσει ο άλλος δεν το κρατάει μέσα του, πως κρατάει, ας πούμε, μέσα του ο καπνιστής τον καρκίνο των πνευμόνων. Πλέον, μπορεί να κάνει μια τσάρκα στην Ασκληπιού, στα Τρίκαλα την πατρίδα μου, να μπει και σε δέκα μαγαζιά και να κολλήσει πενήντα άτομα. Μη σου πω κι εκατό…
Πράγμα που μας φέρνει στο αγαπημένο μου θέμα, την Θεία Κοινωνία. Όπου προχωράμε με ταχύτητα κόμπρας προς τη νέα καραντίνα, κλείνουν τα θέατρα, ξαναρχίζει η υποχρεωτική τηλεεργασία, μάσκες παντού, συγκεντρώσεις και συναθροίσεις γιόκ και το μόνο που παραμένει ανεπηρέαστο είναι η Μετάληψις –η Μεταλαβιά που λέμε και στο χωριό μου. Κανένας δεν την ακουμπάει, κανένας δεν την πειράζει, κανένας (αν εξαιρέσεις τον Ηλία Μόσιαλο) δεν την σχολιάζει. Και κάποιοι πολιτικοί μας την προμοτάρουν κιόλας, φόρα παρτίδα μπροστά στο φακό. Βλέπε τον Αναπληρωτή Υπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου Γιώργο Κουμουτσάκο, που πήγε και μετάλαβε μια χαρά χαρίτσα. Κι όταν πέσανε βροχή οι πατσαβουριές, βγήκε άρον άρον να τα μαζέψει, δηλώνοντας:
«Λυπάμαι που μια αυθόρμητη ειλικρινής επιθυμία & ανάγκη την ημέρα των γενεθλίων μου, που δημοσιοποιήθηκε ερήμην μου, δημιούργησε θέμα. Προφανώς δεν ενθαρρύνω οποιονδήποτε σε αυτήν τη στάση. Αντίθετα, προτρέπω όλους να τηρήσουν πλήρως τα κυβερνητικά μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας».
Ειλικρινής και αυθόρμητη και επιθυμία και ανάγκη, ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Γεμάτος ο τόπος από δικαιολογίες, αν αρχίσουμε σήμερα δεν θα τελειώσουμε ως το γουικέντ. Σημασία έχει αυτό που είπε κάποτε η προσφάτως αποδημήσασα εις Κύριον πρώην δικαστής του Αμερικάνικου Ανωτάτου Δικαστηρίου Ρουθ Μπέηντερ Γκίνσμπουργκ:
«Το δικαίωμά σου ν’ απλώνεις το χέρι σου, σταματάει εκεί όπου αρχίζει η μύτη του αλλουνού»!
Κι επειδή με τον κορωνοϊό η μύτη του αλλουνού ήρθε πολύ κοντύτερα στο χεράκι σου φίλε, κάτσε προσοχή, κάτσε φρόνιμα, κάτσε στ’ αυγουλάκια σου και ξέχνα για λίγο τις Λειτουργίες και τις Θείες Κοινωνίες. Για να γλυτώσεις εσύ, για να γλυτώσω εγώ, για να γλυτώσουμε όλοι μας από τη συμφορά. Κι ύστερα μπες άμα θες στην εκκλησία και μην πίνεις μόνο το κουταλάκι της Μεταλαβιάς, πιες το δισκοπότηρο ολόκληρο να στανιάρεις…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
