Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η μελέτη δεν πέρασε ούτε στα ψιλά των κυρίαρχων μίντια, που στο δεύτερο κύμα ξέχασαν τους «ανθρώπους της πρώτης γραμμής» και εξακολούθησαν να αγνοούν, ως είθισται, τους άστεγους, τους φυλακισμένους και όλους τους περιθωριοποιημένους -τώρα που γίναμε όλοι ευάλωτες ομάδες-, αλλά και τις ομάδες αλληλεγγύης που βοήθησαν τους συνανθρώπους μας σε αυτή την ιστορική συγκυρία κατά την οποία οι αθεράπευτες κοινωνικοοικονομικές ανισότητες μεγεθύνονται.
Πρόκειται για μέσα που δεν βρήκαν χώρο για προβολή των αναγκών για μαζικούς ελέγχους, ενίσχυση των πολύπαθων τομέων Υγείας, Παιδείας, μαζικών μεταφορών και επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου. Ανάγκες στις οποίες η κυβέρνηση «απάντησε» με απανωτά σκάνδαλα: «λοκντάουν» του Εθνικού Κέντρου Αιμοδοσίας λόγω έλλειψης αντιδραστηρίων, απευθείας αναθέσεις από τις μάσκες μέχρι τα τεστ, απόκρυψη κρουσμάτων σε νησιά όπου επιβλήθηκαν εν μιά νυκτί έκτακτα μέτρα, αντεργατικές αποφάσεις που αυξάνουν το μεγάλο τίμημα στις πλάτες των μισθωτών και αντισυνταγματικές διατάξεις στον νόμο κατά των διαδηλώσεων που πέρασε εν μέσω πανδημίας.
Μέσα που δεν βλέπουν πολιτική ευθύνη σε ό,τι αφορά τα κρούσματα στις δομές προσφύγων και τους θανάτους ενοίκων γηροκομείων, οι οποίοι ήρθαν έπειτα από αντίστοιχες τραγωδίες στο εξωτερικό, αλλά κατέφυγαν στην προσφιλή τακτική καλλιέργειας ηθικολογικού πανικού, κουνώντας το δάχτυλο στους ανεύθυνους πολίτες που δεν συμμορφώνονται, την ώρα που έχει περάσει σε άλλο επίπεδο η ρητορική περί ατομικής ευθύνης από την κυβέρνηση. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει αφήσει να εννοηθεί πως οι επικριτές της στρατηγικής του ισοδυναμούν με αρνητές του ιού και όσους παράγουν fake news, ενώ ακόμα και προχθές, από το βήμα της Βουλής, απέδωσε την αναζωπύρωση πρώτα στη «χαλάρωση» των Ελλήνων αντί στα ημίμετρα και στο διάπλατο άνοιγμα των συνόρων.
Δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από μίντια που έπαιξαν κομβικό ρόλο στη δεκαετή κρίση κατά την οποία υπέστησαν μεγάλο πλήγμα αξιοπιστίας, αφού αδιαφόρησαν για τα πραγματικά αίτιά της, ενστερνίστηκαν ιδιαίτερα την άποψη ότι οι πολίτες φταίνε για τα δεινά που τους βρήκαν, προώθησαν τη μνημονιακή λιτότητα ως μονόδρομο και τελικά αποτέλεσαν μία από τις παραμέτρους της κρίσης. Ομως, η κατασκευή συναίνεσης δεν είναι τόσο σίγουρη, ειδικά όταν το διακύβευμα βρίσκεται μεταξύ της συναίνεσης στη βιοεξουσία του θανάτου και της προστασίας της ζωής.
