Υπάρχουν στιγμές στη ζωή ενός πολιτικού όπου πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Καλείται να διαλέξει ανάμεσα στη συνείδησή του και στη γραμμή του κόμματός του. Συνείδηση και κομματική γραμμή δεν πάνε πάντα αντάμα. Ενίοτε η συνύπαρξή τους είναι μαχητική. Σε περιπτώσεις σύγκρουσης οι διέξοδοι.. δεν είναι πολλές.
Είτε κλείνεις τα μάτια, βουλώνεις τα αυτιά, φασκιώνεις τη συνείδησή σου και καταπίνεις αμάσητη την πρόκληση για να κρατήσεις το πόστο σου, να μην απειληθεί η ενότητα της παράταξης και ευνοηθεί ο πολιτικός αντίπαλος ο οποίος καραδοκεί να εκμεταλλευτεί την περίσταση, είτε υποστηρίζεις τις αρχές σου, εκφράζεις ανοιχτά τη διαφωνία σου με τις επιλογές της ηγεσίας που δεν συνάδουν με όλα όσα και αυτή και εσύ έχετε υποστηρίξει δημοσίως στο πρόσφατο παρελθόν, διατρέχοντας όμως τον κίνδυνο να εξοριστείς από την κομματική επικράτεια, είτε την κάνεις από το προσκήνιο με ελαφρά πηδηματάκια απέχοντας από την ψηφοφορία επικαλούμενος ανειλημμένες υποχρεώσεις, ελπίζοντας ότι και τη συνείδησή σου θα κρατήσεις ανέπαφη και το κόμμα σου δεν θα πλήξεις και το ακροατήριό σου θα ικανοποιήσεις.
Το δίλημμα λοιπόν είναι σοβαρό: Συνεπής έως το τέλος ή οπορτουνιστής πλήρους απασχόλησης; Η συνέπεια έχει κόστος και για σένα και για το κόμμα σου, ο οπορτουνισμός ωφελεί εσένα, διευκολύνει το κόμμα, αλλά βλάπτει σοβαρά την πολιτική, αφού στέλνει το μήνυμα στους πολίτες ότι για τους πολιτικούς όλα επιτρέπονται. Σε μια τέτοια κατάσταση θα βρεθούν ορισμένοι υπουργοί και αρκετοί βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας όταν θα κληθούν να πάρουν μέρος στην ονομαστική ψηφοφορία που θα προκαλέσει ο ΣΥΡΙΖΑ για την κύρωση των συμφωνιών συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία που απορρέουν από τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Δηλαδή από τη συμφωνία που χαρακτήριζαν κατάπτυστη, επονείδιστη πράξη και οι πιο φανατικοί εξ αυτών μιλούσαν για προδοσία και υπόσχονταν παραδειγματική τιμωρία των δραστών (Τσίπρας, Κοτζιάς) όταν η Νέα Δημοκρατία θα ερχόταν στα πράγματα.
Το κόμμα τους κέρδισε τις εκλογές παίζοντας και το χαρτί του Μακεδονικού, ο αρχηγός τους έβαλε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τις απειλές που είχε εκτοξεύσει, συναντήθηκε τρεις φορές με τον πρωθυπουργό της ακατονόμαστης χώρας, τον υποδέχθηκε στην Αθήνα και έφαγε μαζί του, δεν μπλόκαρε την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, έδωσε και δίνει μάχες για να προχωρήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της με την Ευρωπαϊκή Ενωση και εξέφρασε τη δυσφορία του για την καθυστέρηση που κάνει ο Μακρόν, ο πιο στενός σύμμαχός του στη διένεξη με την Τουρκία.
Πρόβλημα έχουν σχεδόν όλοι οι υπουργοί και οι βουλευτές της Ν.Δ., ωστόσο το μεγαλύτερο θα το αντιμετωπίσουν εκείνοι που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις, που διακρίθηκαν στο άθλημα του υπερπατριωτισμού, που κάλυψαν διά της σιωπής τους τις αθλιότητες ακροδεξιών ομάδων εναντίον υποστηρικτών της συμφωνίας. Δεν είναι όποιοι κι όποιοι. Πρόκειται για τον πρώην πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά, τους υπουργούς Αδ. Γεωργιάδη, Μ. Βορίδη, Θ. Καράογλου και για αρκετούς βουλευτές που εκλέγονται στη Βόρεια Ελλάδα. Τι θα κάνουν άραγε; Αν πουν «ναι» θα ξεφτιλιστούν.
Αν πουν «όχι» είναι πιθανόν να υποστούν κυρώσεις από την ηγεσία του κόμματος. Αν προτιμήσουν την αποχή (κοπάνα δηλαδή) πρέπει να απολογηθούν στους ψηφοφόρους τους στους οποίους είχαν καλλιεργήσει προσδοκίες για ακύρωση στην πράξη της Συμφωνίας των Πρεσπών. Υπάρχει μια λύση που και τις αρχές τους υπηρετεί και στο κόμμα τους δεν θα προκαλέσει μη αναστρέψιμη βλάβη: Παραίτηση και παράδοση της βουλευτικής έδρας.
- το κείμενο του Τ. Παππά είναι από την Εφημερίδα των Συντακτών (21.9.2020)
