Επί 50 την εβδομάδα αυτό. Πόσο μας κάνει; 50 χιλιάρικα λέξεις για το τίποτα.
Κυριολεκτικά για το τίποτα.
Αν το θέμα ήταν ο πόλεμος Αρμενίας -Αζερμπαϊτζάν, βέβαια, δεν θα είχα πρόβλημα να γράψω και 600 χιλιάδες λέξεις.. Για γράψε εσύ, όμως, 1000 λέξεις κάτω από τον τίτλο "Ελένη Μενεγάκη: Βόλτα με ανυπέρβλητο στιλ στην Κηφισιά"...
Όπου, κοιτάς τις φωτογραφίες και η Ελένη Μενεγάκη έχει ρίξει επάνω της ένα τσίτι από τα πανέρια, έχει βάλει κι ένα τσόκαρο και πάει να αγοράσει αβοκάντο από το μανάβη.
Άσε που η Ελένη Μενεγάκη και το στιλ έχουν γενικώς διαχωρίσει τις θέσεις τους...
Τι να κάνεις, όμως, γράφεις.
Και γράφεις. Και γράφεις. Τι γράφεις; Μ@λακίες. Ανυπέρβλητες μ@λακίες.
Γίνεσαι ποιητής, λογοπλάστης, του γαμείς το κέρατο στις δευτερεύουσες προτάσεις, στις ανούσιες περιγραφές, στις άχρηστες επεξηγήσεις, στη γελοιότητα, το διαβάζεις μετά και λες, μλκ, αποκλείεται να το έγραψα εγώ αυτό, αυτοπυρπολείσαι μαζί με το πληκτρολόγιο.
Αφού η εντολή είναι να αποθεώνεις το στιλ της Ελένης Μενεγάκη, είτε διότι αυτό πουλάει, είτε διότι το μαγαζί τα έχει καλά με την Ελένη Μενεγάκη, είτε διότι έτσι, τι να κάνεις;
Γράφεις, διότι γι αυτό πληρώνεσαι.
Αλλιώς φεύγεις και πας αλλού που θα σε πληρώνουν καλά χρήματα για να γράφεις για τον πόλεμο Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν, εντάξει αστείο ήταν αυτό, μην το πάρετε σοβαρά.
Βέβαια, αν σου 'χει μείνει μια στάλα επαγγελματικής αξιοπρέπειας, γράφεις, αλλά δεν υπογράφεις. Ή υπογράφεις ως Κώστας Ράμμογλου (αυτός με το κότερο), άμα πετύχετε ποτε κείμενο του Ράμμογλου εγώ ήμουν, σας το λέω.
Το θέμα σ' αυτή τη ζωή δεν είναι τι γράφεις, εκεί θέλω να καταλήξω.
Όλοι έχουμε γράψει μ@λακίες για να ζήσουμε.
Και συνεχίζουμε να γράφουμε ενίοτε, μονο που...
Υπάρχει και μια κόκκινη γραμμή σ' αυτό, είναι άλλο να γράφεις ανωνύμως μ@λακίες για την Ελένη Μενεγάκη και το ανυπέρβλητο στιλ της και άλλο να γράφεις πράγματα που έχουν οποιουδήποτε είδους βάρος και συνέπειες.
Αυτά, οφείλεις να τα υπογράφεις.
Είτε στα μαγαζιά στα οποία σε πληρώνουν, είτε στο φβ, είτε οπουδήποτε σε διαβάζει έστω και ένας άνθρωπος.
Οφείλεις να φέρεις στο ακέραιο την ευθύνη της γνώμης σου ή της πληροφορίας που μεταφέρεις.
Μεγάλο ζητημα η ανωνυμία στον Τύπο. Σχολή ολόκληρη.
Που, όπως ολα τα πράγματα, δεν καταφέραμε να το διαχειριστούμε σωστά και το αφήσαμε να οδηγήσει σε τέρατα.
Υ.Γ. Το κείμενο με τη Μαρεβα και τα κρητικά ηλιοβασιλέματα το ζήλεψα.
Εγώ αν ήμουν ο συντάκτης θα το υπέγραφα περήφανα.
Είτε ως πραγματικότητα είτε ως τρολιά, στα εκατομμύρια άχρηστες λέξεις που έχω γράψει στη ζωή μου, τέτοιο αριστουργημα δεν κατάφερα να γράψω ποτέ.
