Γράφει ο Νότης Μαυρουδής
Τώρα που μόλις άρχισε το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, τώρα που το θέαμα θα παίζεται σε άδειες κερκίδες όπως οι συνθήκες απαιτούν, ας μπω κι εγώ για λίγο μέσα στα του ελληνικού ποδοσφαίρου· με γνώμονα πως ποδοσφαιρικά «απωθημένα» έχει οποιοσδήποτε ασχολείται, άμεσα ή έμμεσα, με τη μπάλα· σε μικρή ή μεγάλη ηλικία.. Καθότι, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ ερασιτεχνών ή επαγγελματιών, στις παλαιές γειτονιές ή στα επαγγελματικά γήπεδα, ήταν και είναι απ’ τη φύση του, συναρπαστικός και αντικατοπτρίζει στο βάθος, τον αγώνα για επιβίωση και διάκριση των κοινωνικών ομάδων στην ίδια τη ζωή. Ακριβώς αυτή η συναισθηματικά αταβιστική απόλαυση τού ποδοσφαίρου, είτε δια ζώσης μέσα στο γήπεδο, είτε από την οθόνη, είναι αυτή που «μεθάει» τον ποδοσφαιρόφιλο και τον βοηθάει να… ξεπερνάει τις χίλιες δυο αμαρτίες προέδρων, παραγόντων και θεσμικών οργάνων (?) που, τις περισσότερες φορές, ισοδυναμούν με παράγκες, αλητεία, παρασιτισμό, βιαιοπραγίες, «πλυντήρια» κάθε είδους, εκατέρωθεν εκφοβισμοί, συναλλαγές κάτω και πάνω απ’ το τραπέζι, ενώ τα κυκλώματα ισχυροποιούνται και μεταμορφώνονται σε υποβόσκουσα κοινωνική απειλή, την ίδια στιγμή που ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα, χρόοοοονια τώρα…
Όποιος ασχολείται με το ποδόσφαιρο, θεατής ή ενεργός… ακόλουθος, κάτι θα έχει ακούσει για τις μακιαβελικές μεθόδους στις διοικήσεις των ομάδων· πολλές φορές, αυτές οι μέθοδοι, μετατρέπονται σε «τρόπο ζωής» και μεταφέρονται ακόμα και στις σχέσεις τους μέσα στην κοινωνία.
Η δημιουργία οπαδών (όχι φιλάθλων) είναι το… μέγιστο κατόρθωμα των περισσότερων ΠΑΕ, λόγω της χρησιμότητάς τους, επειδή στην ουσία είναι ο έτοιμος στρατός των προέδρων και των έκτακτων αναγκών τής κάθε ομάδας. Αυτός ο όχλος αποτελείται, ως επί τω πλείστον, από νταήδες, ανθρώπους της νύχτας και από… εθελοντές του δεκάρικου, πρόθυμοι να δραστηριοποιηθούν και να υλοποιήσουν οποιαδήποτε παραβατική αποστολή που θα εξυπηρετήσει το αφεντικό…
Αυτός ο όχλος είναι και η… μαγιά που θα στηρίξει τις κατάπτυστες, δήθεν «αθλητικές», εφημερίδες των ΠΑΕ στις οποίες, το… αφεντικό, θα περνάει καθημερινά αγοραία μηνύματα προς φανερούς και κρυφούς αποδέκτες.
Όλα αυτά και άλλα πολλά θα συναντήσει κανείς στο ξετύλιγμα τού κουβαριού μιας πιθανής ποδοσφαιρογραφίας επί ελληνικού εδάφους. Δεν υπαινίσσομαι πως αυτά δεν συμβαίνουν σε ομάδες του εξωτερικού, αλλά, παρακολουθώντας ποδόσφαιρο, από την πολυθρόνα μου πάνω από 65 χρόνια (είμαι από εκείνους που δεν πατάει το πόδι του σε ελληνικό γήπεδο), διαβάζοντας πάντα τις αθλητικές στήλες (αποκλειστικά του ποδοσφαίρου), έχοντας φίλους ποδοσφαιρόφιλους, έχω διαμορφώσει άποψη, η οποία ταυτίζεται με τη δυστοπική ποδοσφαιρική πραγματικότητα…
Σ’ αυτή τη χώρα δεν είναι δύσκολο να μάθει κανείς «μυστικά». Ο καθένας μπορεί να εκφράσει λόγο, επί παντός του επιστητού και να το διατυπώσει προφορικώς και γραπτώς. Αυτή η δυνατότητα προβολής τής γνώμης-άποψης-πληροφορίας ή παραπληροφόρησης, καλά κρατεί, ιδιαίτερα τώρα που μπορείς διαδικτυακώς να πάρεις μέρος σε οποιοδήποτε θέμα προκύψει. Αυτό, μερικοί το λένε «ελευθερία του λόγου» και το παρομοιάζουν με την απρόσκοπτη λειτουργία τής Δημοκρατίας!
Δεν είμαι σίγουρος πως λειτουργεί με αυτό τον τρόπο· σίγουρα όμως, αν παρατηρήσει κανείς τον «μικρόκοσμο» των αθλητικών εφημερίδων, θα διαπιστώσει πόση χολή, μίσος, φθόνος και ρατσισμός σπέρνεται καθημερινά, προς τις αντίπαλες ΠΑΕ, πόση δόση απαξίας κι εχθρότητας αποστέλλεται προς πάσαν κατεύθυνση... Εκεί, ξεχασμένες από τους πάντες, η ευγενής άμιλλα ή το ευ αγωνίζεσθε (fair play), μοιάζουν πλέον με ξεπερασμένες αστειότητες…
Σ’ αυτό τον χώρο του φίλαθλου κόσμου. οι καθημερινές αθλητικές εφημερίδες μετρούν 8 (οχτώ). Η πιο εμπορική πουλάει 5.300 φύλλα και η λιγότερο εμπορική, 150 φύλλα. Είναι αυτονόητο πως τα έξοδα έκδοσης δεν τα αντέχει καμία! Αυτό σημαίνει πως, οι καθημερινές αυτές εφημερίδες της εγχώριας ελληνοποδοσφαιρογραφίας μας, παίρνουν παράδειγμα από τις πολιτικές εφημερίδες, οι οποίες και αυτές διατηρούνται με χορηγήσεις ημετέρων της όποιας εξουσίας, ώστε να συντηρούν προέδρους, διευθυντές και παράγοντες, οι οποίοι εννοείται πως αλληλοεξυπηρετούνται και αναμένουν τις επιδοτήσεις, για να καλύπτουν, κάθε φορά, τις οικονομικές λαμογιές που υπάρχουν πίσω από τη βιτρίνα. Οι εξαιρέσεις βεβαίως και θα υπάρχουν…
Να μην ξεχνιόμαστε: μερικοί από τους… αξιότιμους προέδρους χρημάτισαν συγχρόνως και διευθυντές σε νυχτερινά μαγαζιά, με ποικίλα δώρα σε «αξιότιμους» υψηλά ιστάμενους πελάτες· σήμερα, κάποιοι απ’ αυτούς είναι δήμαρχοι περικαλώ και πρόεδροι ΠΑΕ ταυτοχρόνως!!! Αθάνατη Ελλάδα…
Αυτά είναι μερικά από τα πολλά στοιχεία που μπορεί κανείς να παραθέσει στην εθνική ποδοσφαιρογραφία μας. Δυστυχώς, ένα λαμπρό, αγαπημένο και σοβαρό λαϊκό άθλημα, κατάντησε κατάπτυστο, διασύροντας τη χώρα μας επί πολλά χρόνια, εκθέτοντας στην κυριολεξία την αντιπροσωπευτική Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, παρασύροντας τις περισσότερες ΠΑΕ στην αποδιοργάνωση, την εξαθλίωση, τον υποβιβασμό και την ένδεια.
Αποτέλεσμα: αδυναμία ύπαρξης νέων συστημάτων και διορθωτικών κινήσεων, ώστε να σταθεί το τρένο στις ράγες του.
Η κουλτούρα τής ποδοσφαιροφιλίας είναι υπαρκτή στην Ελλάδα και σηματοδοτείται πριν την ίδρυση των ΠΑΕ· όταν ακόμα τα στοιχήματα, ο τζόγος, δεν μπορούσαν να επηρεάσουν τον ανταγωνισμό των ομάδων. Η… παγκοσμιοποίηση του ποδοσφαίρου κατέστρεψε ολοσχερώς τον όποιον πολιτισμό αυτής τής ποδοσφαιροφιλίας. Η στελέχωση των ομάδων από ξένους παίκτες, «σύμφωνα με την παγκόσμια αγορά», ευνόησε όσες ΠΑΕ διέθεταν ικανό προϋπολογισμό για αγορές παικτών και το… παζάρι άρχισε να φτιάχνει τις δικές του ιδιαιτερότητες… Οι αμιγώς ελληνικές ομάδες με ντόπιο ανθρώπινο υλικό δυσκολεύτηκαν να λειτουργούν, με αποτέλεσμα να εμποδίζεται η παραγωγή Ελλήνων παικτών.
Δεν είναι εθνικά πρωταθλήματα αυτά τα καραγκιοζιλίκια με ομάδες αποτελούμενες από 11 αλλοδαπούς παίκτες.
Ναι! Είμαι… παλαιομοδίτης τού ποδοσφαίρου και πιστεύω ακράδαντα στην άποψη περί ενίσχυσης της παρουσίας Ελλήνων παικτών στις ομάδες, ώστε να διαμορφωθεί επιτέλους η εγχώρια ποδοσφαιρική συνείδηση. Η παρούσα κατάσταση λειτουργίας των ΠΑΕ δεν έχει να μας δώσει παρά λίγα λαμπρά παραδείγματα ποδοσφαιρικής απόδοσης. Το 45ο πρωτάθλημα του Ολυμπιακού και το 25ο Κύπελλο, υπογραμμίζει την πολύχρονη αποτελμάτωση και την απουσία ανταγωνισμού των υπολοίπων ελληνικών ομάδων. Κυβερνήσεις και Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, δεν κατάφεραν να φανούν άξιοι να διαμορφώσουν κλίμα φιλικής συνεργασίας, με αυστηρούς κανόνες, για να αποφευχθεί η ανεξέλεγκτη βία μέσα και έξω από τα γήπεδα…
Σήμερα, έξω από τη χώρα μας, βλέπουμε καλύτερη, ταχύτερη μπάλα, εμπλουτισμένη με στρατηγική και αξιόπιστα συστήματα, ικανότατους παικταράδες να απαρτίζουν τις ομάδες κι ένα επαγγελματικό ποδόσφαιρο πολλών ταχυτήτων. Είναι κάτι το εξωπραγματικό που το απολαμβάνουμε!
Φαίνεται πως πρέπει να αρκεστούμε σ’ αυτό…