«αμφισβήτησε ουσιαστικά την ειλικρίνεια του». Μάλιστα συμπληρώνει πως «αυτή είναι η καλύτερη εκδοχή για τον κ. διευθυντή»!..
Παπαχελά.
Ακολουθεί το συκεκριμένο απόσπασμα από το κείμενο του Σ. Μουμτζή στο liberal με τίτλο, «Ο Στέφανος Κασιμάτης και τα όρια της ελευθεροτυπίας»:
(...) Στις δημοκρατίες επιτρέπεται ό,τι δεν απαγορεύεται.
Κατά τα άλλα, κανένα ιερατείο δεν θα μας επιβάλλει νόρμες για το χιούμορ και την ειρωνεία, όσο δηκτική και αν είναι. Καμιά παρεούλα του διαδικτύου δεν μας πει τι είναι το comme il faut στην εκφορά του λόγου και μάλιστα του σχολιαστικού λόγου. Διαφορετικά μπαίνουμε σε επικίνδυνους δρόμους.
Εννοείται βέβαια πως και οι σχολιαστές, οι σκιτσογράφοι, οι αρθρογράφοι, κρίνονται και αυτοί. Δεν λιντσάρονται όμως, πολύ δε περισσότερο, δεν φιμώνονται.
Όσοι έχουν δημόσιο λόγο κρίνονται από το κοινό τους.
Δυστυχώς, γύρω από το ζήτημα της ελευθεροτυπίας διεξάγεται ένας αγώνας εξουσίας. Κάποιοι επιζητούν να επιβάλουν και να ελέγχουν ό,τι γράφεται και ό,τι λέγεται. Όπλο τους, η συντονισμένη επίθεση κατά του στόχου. Σκοπός τους, η τρομοκράτηση του που τελικά θα τον οδηγήσει στην αυτολογοκρισία.
Δεν είναι εύκολο να αντέξει κάποιος τις επιθέσεις από ανθρώπους που, καλώς ή κακώς, θεωρούνται διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Το είδαμε αυτό να γίνεται με την περίπτωση Κασιμάτη.
Έδωσαν κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι το σύνθημα και η επίθεση γενικεύθηκε. Στην προκειμένη περίπτωση δεν άντεξε στην πίεση ο διευθυντής της εφημερίδας, καθώς αγνόησε την αναγνώριση του λάθους και την συγγνώμη του Στ. Κασιμάτη. Αμφισβήτησε ουσιαστικά την ειλικρίνεια του.
Αυτή είναι η καλύτερη εκδοχή για τον κ. διευθυντή.
ΥΓ 1. Τον Στ. Κασιμάτη δεν τον γνωρίζω προσωπικά.
ΥΓ 2. Στα πολιτισμένα κράτη, είθισται, οι πολιτικοί να δημοσιοποιούν την ασθένεια τους και για την αποφυγή παρόμοιων, δυσάρεστων καταστάσεων.