Στην απάντησή του ο Κ. Μητσοτάκης ξεκαθάρισε πως είναι στα σκαριά η αλλαγή του Συνδικαλιστικού νόμου 1264/82. Και πρόσθεσε: «Είναι βέβαιο ότι αμέσως θα ηχήσουν τα «τύμπανα του πολέμου», γιατί τα εργασιακά έχουν και μία εικόνα ταμπού για την Αντιπολίτευση, ως προς το πόσο επιδιώκει να τα σηκώνει. Είναι βέβαιο ότι αμέσως θα ηχήσουν τα ''τύμπανα του πολέμου'', γιατί τα εργασιακά έχουν και μία εικόνα ταμπού για την Αντιπολίτευση, ως προς το πόσο επιδιώκει να τα σηκώνει».
Ας ακούσουμε όμως και κάποιον άλλον από το κυβερνητικό στρατόπεδο που ξέρει κάτι παραπάνω. Γράφει στη σημερινή Δημοκρατία ο Μανώλης Κοττάκης: «Το μείζον θέμα για έναν φιλελεύθερο πολιτικό, όπως ο Μητσοτάκης, είναι να μειώσει τα φορολογικά-ασφαλιστικά-μισθολογικά βάρη από τις επιχειρήσεις για να γίνουν ανταγωνιστικές, να καταργήσει τον κρατικό παρεμβατισμό σε θέματα εσωτερικής λειτουργίας τους, όπως η διευθέτηση του ωραρίου, και βεβαίως να απαλλάξει τους εργοδότες από τη συνδιοίκηση με τους συνδικαλιστές. Εδώ εμπίπτει η εξαγγελία του νέου συνδικαλιστικού νόμου. Η απόπειρα αυτή μοιάζει θεωρητικά εύκολη γιατί οι συνδικαλιστές (όχι όλοι), η ‘‘εργατική αριστοκρατία’’, είναι απαξιωμένοι στη συνείδηση των πολιτών και των εργαζομένων. Το κίνημα περνά μεγάλη κρίση αντιπροσώπευσης. Κατά συνέπεια, η νομοθέτηση θα είναι εύκολη, δεν θα ηχήσουν τύμπανα πολέμου, όπως προέβλεψε ο πρωθυπουργός. Ωστόσο, ο κίνδυνος είναι άλλος. Ο νόμος να ενεργοποιήσει τα ανακλαστικά του κοιμώμενου και απαξιωμένου κινήματος στον σκληρό πυρήνα του δημοσίου τομέα. Επίσης, ας μην υποτιμάται το εξής: Υπάρχουν πράγματι ιδιωτικές επιχειρήσεις που στενάζουν από τη δράση των συνδικαλιστών. Ωστόσο, λόγω της ωριμότητας των εργαζομένων σε πλείστες όσες επιχειρήσεις τα όποια θέματα ανακύπτουν συνήθως επιλύονται με αυτορρύθμιση. Μήπως η νομοθετική ρύθμιση που θα καταργήσει την αυτορρύθμιση εξάψει τα πνεύματα; Οι εποχές είναι περίεργες, θέτω απλώς έναν προβληματισμό χωρίς να αμφισβητώ το γεγονός ότι έπειτα από 38 ολόκληρα χρόνια ο νόμος χρειάζεται ριζική αναμόρφωση. Πράγματι. Είναι καιρός».
Προσέξτε τι γράφει: Στόχος της αλλαγής είναι να μειωθούν «τα φορολογικά-ασφαλιστικά-μισθολογικά βάρη από τις επιχειρήσεις», να απελευθερωθεί το ωράριο κ.ο.κ.
Με δυο λόγια να μην μείνει τίποτα όρθιο στις εργασιακές σχέσεις και να μην υπάρχει συνδικαλιστικό κίνημα που θα το εμποδίσει.
Οι καιροί είναι ευνοϊκοί κατά τον κ. Κοττάκη λόγω του ότι το υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα είναι εντελώς εκφυλισμένο και ανυπόληπτο. Δίκιο έχει.
Τα είχαμε επισημάνει όλα αυτά εδώ και μερικά χρόνια αλλά αυτό δεν έχει σήμερα σημασία. Σημασία έχει, έστω και τώρα οι δυνάμεις της αριστεράς να αντιληφθούν το πρόβλημα και να αντιδράσουν, αρκεί να συνειδητοποιήσουν ότι η μέχρι τώρα συνδικαλιστική τους πολιτική έχει πλήρως χρεοκοπήσει.
Τα συνδικάτα δεν είναι κόμμα και δεν υπάρχουν για να εξυπηρετούν κάποιο κόμμα. Είναι πρωτόλειες οργανώσεις της εργατικής τάξης που διασφαλίζουν την συλλογική πώληση της εργατικής της δύναμης και της δίνουν την δυνατότητα να διαμορφώνει για το σύνολο των εργαζομένων τις εργασιακές σχέσεις σε συνθήκες καπιταλισμού.
